Στα χρόνια μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα χρονικό πολιτιστικής και ηθικής κατάρρευσης σε μια Ελλάδα (αλλά και Ευρώπη) απολύτως ταξική, ρατσιστική, υποκριτική και κυνική όπου καταβαραθρώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη, αξιοπρέπεια και ιδιότητα.
Βιώνουμε προαποφασισμένα γεγονότα και πράξεις απάνθρωπες και αποτρόπαιες τυλιγμένες σε γυαλιστερό χαρτί περιτυλίγματος, έναν οχετό από ατέλειωτα ψέματα που εμπεριέχει μια ατέλειωτη αθλιότητα.
Κι οι λογοτέχνες; Στο περιθώριο;
Μιας και όλα στη ζωή είναι κύκλος ας πάμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο.
Ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενέπνευσαν ένα πλήθος από λογοτέχνες οι οποίοι αποτύπωσαν τη φρίκη και τον όλεθρο τους και στη συνέχεια την ελπίδα μέχρι την επόμενη διάψευση.
Στην Ελλάδα η πρώτη και η δεύτερη μεταπολεμική γενιά ποιητών και συγγραφέων απέδωσαν με τρόπο γραφής αξιοθαύμαστο όλη τη φρίκη και την αθλιότητα των πολέμων με τα όποια τραγικά συνεπακόλουθα τους καθώς επίσης τα δεινά και τις αδικίες του Εμφύλιου τονίζοντας με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση πως οι νεκροί των πολέμων όπως κι οι ηττημένοι της ειρήνης δεν δικαιώνονται ποτέ από τους νικητές οι οποίοι άλλωστε γράφουν-διαμορφώνουν την Ιστορία κατά το δοκούν.
Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου η πείνα, η φτώχεια, η ανεργία και η ανελευθερία κυριαρχούν αλλά παρουσιάζονται από ελάχιστους λογοτέχνες.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά.
Γιατί γράφονται αριστουργήματα ΜΕΤΆ από τις συμφορές, τις απώλειες και τις τραγωδίες;
Γιατί οι λογοτέχνες και οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, τα φωτεινά μυαλά, δεν αντιλαμβάνονται έγκαιρα την κοινωνική καταιγίδα όταν αυτή πλησιάζει και πολύ πριν εκδηλωθεί δεν προειδοποιούν και δεν προϊδεάζουν ολόκληρη την κοινωνία;
Γιατί πέφτουν και αυτοί στην τραγική παγίδα του εφησυχασμού που βολεύει μόνο το σύστημα;
Γιατί βλέπουν και αυτοί, όπως οι καθημερινοί άνθρωποι, το ορατό και όχι το αόρατο του ανθρώπου ως όφειλαν;
Γιατί δεν μετασχηματίζουν προς όφελος του συνόλου τις εμπειρίες του παρελθόντος στο παρόν;
Γιατί δεν λειτουργούν ως προπομποί και «ελεγκτές» της συλλογικής μνήμης στο τώρα;
Στη νέα χιλιετία που διανύουμε αλλάζει απόλυτα και απότομα η γραφή των δημιουργών από ερεθίσματα προερχόμενα από τη βάση, στην προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης του τώρα, αφήνοντας στο απυρόβλητο την κεντρική εξουσία και την ολιγαρχία οι οποίες κατέχουν τα οικονομικά μέσα καθώς και τα μέσα επικοινωνίας να ελέγχουν την κοινωνία με μια προπαγάνδα που βασίζεται στον ΦΟΒΟ μια προετοιμασία για μια ίσως ολοκληρωτική καταστροφή.
Δυστυχώς και η μεγάλη πλειοψηφία των λογοτεχνών ξεχνά την υψηλή πνευματική αποστολή της και επιδίδεται σε έναν άχαρο και άχρηστο συνάμα ανταγωνισμό.
Ευτυχώς πάντα βλέποντας «το μικρό παραθυράκι που έπεται και είναι συνώνυμο του φωτεινού» υπάρχουν και οι ελάχιστοι λογοτέχνες οι οποίοι παραμένουν πιστοί στα πιστεύω και την αποστολή τους και προσπαθούν με την γραφή τους να ευαισθητοποιήσουν και να αφυπνίσουν τους γύρω τους. Η ελπίδα άλλωστε «έλεγαν παλιά» πεθαίνει τελευταία Παραθέτω και ένα αδημοσίευτο σχετικό θεωρώ ποίημά μου.
ΛΕΞΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ
Καθισμένοι στη κοινή ιστορία μα αγναντεύουμε το αόρατο
Βιώνουμε εκπνοές μυθοπλασίας για τον άγνωστο νεφοσκεπή άνθρωπο
Υπαγορεύοντας κυκεώνα στην εκβάθυνση της σιωπής
Και έναν μούστο από τριμμένα ιδανικά
Για κάποιο αύριο που ξημέρωσε μόλις χθες.
Κι ο στοχασμός μικρό εργοστάσιο πρόχειρων φιλιών
Πατήματα ασύμμετρα κάτω απ’ τις οπλές της συνείδησης.
Ολισθαίνουμε τότε σε ανήκουστη πλάνη
Καθώς εμφυτεύματα της εξουσίας
Επιχειρούν την ολοκληρωτική πτώση
Κι εμείς προσποιούμαστε πως σκεφτόμαστε
Απλώς για να διαχειριστούμε τις ανασφάλειές μας.
Όμως κάποτε έρχεται η στιγμή με το απρόσωπο τίποτα
Ξαφνικά κλείνει μια πόρτα
Και ίσως αυτό είναι ένα σημάδι
Ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.