Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης – Πόση ποίηση χωρεί εκτός ποιήσεως;

Ζηλεύω τους αληθινούς καλλιτέχνες, όσους δεν κάνουν την τέχνη τους παράσημο, σκουπόξυλο, σοφίτα ή βραβείο, αλλά ανοιχτή πληγή, τρίτο τσίπουρο σε λαϊκό καφενείο, σχήμα αποσιώπησης στην άκρη των χειλιών. Γνώρισα κάποτε έναν που πρόβαρε στη δουλειά τους ρόλους του σε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και στα διαλείμματα των σκηνών κατέβαινε απ’ το απορριμματοφόρο, άδειαζε τους φισκαρισμένους κάδους, ξανανέβαινε μετά στο όχημα και συνέχιζε την πρόβα. Περιμένοντας τον Γκοντό, μάνα κουράγιο, Άμλετ… Με την πρώτη λέξη ησύχαζαν τα σκουπίδια του αναδευτήρα, γινόταν το απορριμματοφόρο σκηνή θεάτρου.