Η θέση του ποιητή στην κοινωνία, παρά το γεγονός ότι από την πλευρά των περισσότερων δημιουργών ήταν και είναι νομίζω σταθερή και αδιαπραγμάτευτη, εντούτοις, δεν έχει για όλους τους ποιητές τα ίδια χαρακτηριστικά ή το ίδιο περιεχόμενο. Καταρχάς, η θέση του ποιητή στην κοινωνία δεν ήταν η ίδια σε όλες τις εποχές. Άλλη θέση στην κοινωνία είχε ο ποιητής στην αρχαία Αθήνα, άλλη στην Αναγέννηση, άλλη στον Ρομαντισμό και άλλη σήμερα. Αλλά ακόμη και ποιητές της ίδιας γραμματολογικής περιόδου δεν φαίνεται να συμφωνούν απόλυτα σχετικά με το θέμα. Για παράδειγμα διαφορετική άποψη είχε για τη θέση του ποιητή στην κοινωνία ο Σεφέρης από τον Εμπειρίκο, ο Ρίτσος από τον Σαχτούρη ή ο Μπουκόφσκι από τον Τόμας Τράνστρουμερ. Έτσι, ενώ η μόνη σταθερά της εξίσωσης παραμένει η αναζήτηση μιας περίοπτης θέσης για τον ποιητή στην κοινωνία (ακόμη και στη δική μας που το αναγνωστικό κοινό της ποίησης έχει σχεδόν εκλείψει), το περιεχόμενο ή τα χαρακτηριστικά αυτής της θέσης δεν είναι για όλους τα ίδια, καθώς συνδέονται άρρηκτα με ένα πολύ σημαντικό για τον ποιητή ζήτημα: την προστασία της ελευθερίας του ως δημιουργού και τη θέση του ως σεβαστού και αναγνωρίσιμου πολιτιστικού φορέα μέσα στην κοινωνία.
Ο δημιουργός, λοιπόν, είτε αποτυπώνοντας άμεσα και με σαφήνεια το ισχυρό ιστορικό βίωμα είτε διατηρώντας την αναγκαία απόσταση από αυτό (χρονική ή αλληγορική), δεν είναι ποτέ απαλλαγμένος από πολιτικούς και κοινωνικούς προσδιορισμούς, γι’ αυτό και αναπόφευκτα κάθε έργο τέχνης τοποθετείται απέναντι στην ιστορική πραγματικότητα της εποχής του. Και η στάση αυτή συνιστά, βέβαια, το μέτρο της κοινωνικής υπευθυνότητας του ποιητή ως πολίτη, αλλά και ως καλλιτέχνη. Το μέγιστο διακύβευμα, ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις παραμένει ανοικτό και εδράζεται στο αν το λογοτεχνικό έργο μετουσιώνει, εντέλει, αισθητικά αυτό το ιστορικοκοινωνικό βίωμα, αποφεύγοντας αφενός τους σκοπέλους της ρητορείας, της προπαγάνδας και του εύκολου διδακτισμού, στοιχεία που παρατηρούνται συχνά όταν ο δημιουργός υποδουλώνεται σε μια ιδεολογία, και αφετέρου τους κινδύνους της επιτήδευσης, της εγκεφαλικότητας, του ψυχρού ακαδημαϊσμού και της προσωπικής ή αυτοαναφορικής περιχαράκωσης.