Aus einer gewissen Perversion der Natur
liebe ich die Museen
die Häuser, die die Zeit versteinerten
die aufgehängten Mäntel
die getragenen Schuhe vergangener Epochen
die toten Hüte
Eine Tiefkühltruhe des Körpers
wo Zellen das Blut gefrieren
und der Verstand rückwärts fließt
Idealer Ort
Wenn man nirgendwohin gehen will
Wenn man nirgendwohin gehen kann
Gefangen in der Illusion der Bewegungslosigkeit
sitzt man reglos
an der einzigen Station der Zeit
ohne jemanden zu erwarten
weder einen Menschen
noch einen Zug
Από μια κάποια διαστροφή της φύσης
αγαπώ τα μουσεία
τα σπίτια που απολίθωσαν τον χρόνο
τα κρεμασμένα παλτό
τα φορεμένα παπούτσια εποχής
τα πεθαμένα καπέλα
Μια κατάψυξη σώματος
όπου τα κύτταρα παγώνουν το αίμα
και το μυαλό κυλάει ανάποδα
Ιδανικός χώρος
Όταν δεν θέλεις να πας πουθενά
Όταν δεν μπορείς να πας πουθενά
Εγκλωβισμένος σε μια ψευδαίσθηση ακινησίας
κάθεσαι ασάλευτος
στον μοναδικό σταθμό του χρόνου
χωρίς να περιμένεις κανέναν
ούτε άνθρωπο
ούτε τρένο
Manchmal spürst du, wie sie dich tragen
wie sie auf deinem Rücken, auf deinem Nacken kribbeln
Tausend schwarzgekleidete Ichs
und einer im weißen liturgischen Gewand
nachdem sie dich betäubt haben, haben sie dich fest mit roten Kabeln gebunden
führen dich auf einer Bahre mit Rädern herum
rücklings liegend
als wärst du eine lebendige Leiche
Ich wusste nichts von der Reproduktion meines Selbst
bis,
Oh, was für eine Überraschung!
ich euch alle zusammen traf
Kopien meines Selbst, meine Klone, euch
meine Freunde, Liebhaber, Bewunderer.
Κάποτε τους αισθάνεσαι να σε κουβαλούν
να μυρμηγκιάζουν στην ράχη στον αυχένα σου
Χίλιοι μαυροφορεμένοι εαυτοί
κι ένας με άμφια λευκοντυμένος
αφού σε νάρκωσαν σ’ έδεσαν σφιχτά με κόκκινα καλώδια
σε περιφέρουν πάνω σε μια τάβλα με τροχούς
ξαπλωμένο ανάσκελα
σαν να ήσουν ζωντανό πτώμα
Δεν γνώριζα τίποτα για την αναπαραγωγή του εαυτού μου
ώσπου,
Ω, τι έκπληξη!
σας συνάντησα όλους μαζί
αντίγραφά μου κλώνοι εσείς
φίλοι, εραστές, θαυμαστές μου
Ich stand aufrecht auf
Beobachte sie
Aufgereihte Ichs
marschieren unter meinen Füßen vorbei
und salutieren mir militärisch
Die Akrobaten-Ich
klettern mit Seilen an mir hoch
füllen meine Handflächen
Das eine, weißgekleidet Ich
ruft durch den Lautsprecher:
-Gulliver, bist du endlich bereit zu gehen?
Ich sehe sie sprießen, wachsen
An jedem Zentimeter meines Körpers
flattert eine empor
Sie sehen aus wie Buchseiten
Schaue genauer hin
Es sind Gedichte
Flügel aus Papier
Aus der poetischen Komposition «Der revolutionäre Herr Gulliver» (Shakespirikon Verlag, 2013)
Σηκώθηκα όρθιος
Τους παρατηρώ
Στοιχισμένοι εαυτοί
παρελαύνουν κάτω από τα πόδια μου
χαιρετώντας με στρατιωτικά
Οι εαυτοί ακροβάτες
αναρριχώνται πάνω μου με σχοινιά
γεμίζουν τις παλάμες μου
Ο ένας λευκοντυμένος εαυτός
από έναν τηλεβόα φωνάζει:
–Γκιούλιβερ, είσαι έτοιμος να φύγεις πια?
Τις βλέπω να φυτρώνουν να μεγαλώνουν
Σε κάθε πόντο του σώματός μου
πεταρίζει κι από μία
Μοιάζουν με σελίδες βιβλίων
Κοιτάζω προσεχτικά
Είναι ποιήματα
Χάρτινα φτερά
Από την ποιητική σύνθεση «Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ» (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013)