Σώπασμα
(στον A. Rimbaud)
Αυστηρότητα αυτής της παράξενης σπουδής
που όπως αδιάσπαστο κεραυνοβόλημα
απ’ την κόλαση στον παράδεισο
θρυμματίζει της όψης το χρώμα.
Που πλέον δεν με εγκαταλείπει
η απανθρακωμένη παρουσία του,
ο λόγος με καταβροχθίζει
αν τον συλλογισμό μου ζωντανεύει,
και όπως ανέμου άνθος σε σώπασμα
βραδυπορεί το παλιό μου άσμα.
Callar
(a A. Rimbaud)
| Rigor de esta ciencia rara que en relámpago indiviso del infierno al paraíso quiebra el color de mi cara. Que ya no me desampara su asistencia abrasadora, la palabra me devora si me aviva el pensamiento, y en callada flor del viento mi antigua canción demora. * |
Η άδεια σελίδα
(Στον Stéphane Mallarmé)
Πώς να τολμήσεις το λερό ετούτο
σκοτείνιασμα αίματος και φωτιάς,
αυτό το κατεπείγον άστρου τυφλού
ενάντια στη άγρια λευκότητα σου.
Απουσία του πλάσματος
που το γέννημά του προσμένει,
αιχμάλωτο του χιονιού σου
στις φλέβες μου οφείλοντας,
στους αντίποδες της χαραυγής
και στης Άνοιξης την άρνηση.
La página vacía
(A Stéphane Mallarmé)
Cómo atrever esta impura
cerrazón de sangre y fuego,
esta urgencia de astro ciego
contra tu feroz blancura.
Ausencia de la criatura
que su nacimiento espera,
de tu nieve prisionera
y de mis venas deudora,
en el revés de la aurora
y el no de la primavera.
Επέστρεψε ρόδο ολόγυμνο
στον ρόδινο ανθόκηπο τ’ ουρανού.
Το σχήμα της αγρύπνιας μου
μπροστά στο γέλιο σου αμφιβάλλει.
Θέλω και δεν θέλω τη συνδρομή σου
Θρέψιμο του ψυχομαχητού μου˙
στρέφω την πλάτη μου στη μέρα σου
και μες σε τούτο το νυχτερινό ρόδο,
με τη μνησίκακη απουσία σου,
με κατακαίει η γεωμετρία.
(a Paul Valéry)
| Vuélvete rosa desnuda al carmen rosa del cielo. La forma de mi desvelo frente a tu sonrisa duda. Quiero y no quiero tu ayuda pábulo de mi agonía; vuelvo la espalda a tu día, y en esta nocturna rosa, con tu ausencia rencorosa, me quema la geometría. |
(Las estaciones, 1957)
