Christos Dikbasanis, Greece

Christos Dikbasanis, Greece

The Poems

WHAT ELSE DO YOU WANT?

I gave you my dreams, my dead sponds
in space
What else do you want?

In the frozen Universe I was left alone to look you in the eyes
No sadness left
while you look at me angrily
Where is the love, you replaced with bitterness and silence?
What else do you want?

I’m tired of being a winner or looser. What does it matter?
Let’s fall in love again with bared feet
and lowered head

We have now crossed the threshold of eternity
You are mine and my dissolved form is yours
What else do you want;
I don’t know you now
I don’t remember if you stayed by my side or if I left

Surely the hard rocks of this exoplanet
we live in , have the blame either
the unbearable cold of the Universe or the naked mountains of our desires
What else do you want me to tell you?

I remember you wandering the interstate streets
struggling to balance your steps
I remember your rebirth
through the mud of a new reality
And yet you no longer exist
Extinction has taken place over the centuries
of your last memories
What else do you want me to tell you?

And yet again without remembering who you are
I walk with you to a new dream colony

I’m not alone anymore either you

We are accompanied by the desires for search
other cultures which lost their way
in the eternal night

Big worlds beautiful, perforated
from dreams and sins like our own insignificant silences

I start to remember again
the beginning and the end of this course
What else do you want?

I do not want to tell you anything else!

*

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΙΣ;

Σου χάρισα τα όνειρά μου, τις πεθαμένες σπονδές μου στο διάστημα
Τι άλλο θέλεις;
Μέσα στο παγωμένο Σύμπαν έμεινα μόνος να σε κοιτώ στα μάτια
Δε μου περίσσεψε θλίψη μα εσύ με αντικρίζεις οργισμένα
Που είναι η αγάπη που την αντικατέστησες με πίκρα και σιωπή;
Τι άλλο θέλεις;
Κουράστηκα να είμαι νικητής ή νικημένος Τι σημασία έχει;
Έλα ν’αγαπηθούμε ξανά με γυμνά πόδια και χαμηλωμένο κεφάλι

Περάσαμε πια το κατώφλι της αιωνιότητας
Είσαι δικιά μου και είναι δικιά σου η διαλυμένη μου μορφή
Τι άλλο θέλεις;

Τώρα δε σε ξέρω πια
Δε θυμάμαι αν έμεινες στο πλάι μου ή αν έφυγα εγώ
Σίγουρα φταίνε οι σκληρές πέτρες αυτού του εξωπλανήτη που ζούμε,
το αφόρητο κρύο του Σύμπαντος, τα γυμνά βουνά των επιθυμιών μας
Τι άλλο θέλεις να σου πω;

Σε θυμάμαι στους διαστρικούς δρόμους να τριγυρνάς,
πασχίζοντας να ισορροπήσεις τα βήματά σου
Θυμάμαι την αναγέννησή σου
μέσα απ’τη λάσπη μιας νέας πραγματικότητας
Και όμως δεν υπάρχεις πια
Στο κύλισμα των αιώνων συντελέστηκε η εξαφάνιση
των τελευταίων σου αναμνήσεων
Τι άλλο θέλεις να σου πω;

Και όμως πάλι χωρίς να θυμάμαι ποια είσαι
περπατώ μαζί σου προς μια νέα αποικία ονείρων
Δεν είμαι πλέον μόνος ούτε κι εσύ
Μας συντροφεύουν οι πόθοι γι’αναζήτηση
άλλων πολιτισμών που έχασαν το δρόμο τους
μέσα στην αιώνια νύχτα
Κόσμοι μεγάλοι πανέμορφοι διάτρητοι
από όνειρα και αμαρτίες σαν τις δικές μας ασήμαντες σιωπές

Ξαναρχίζω πλέον να θυμάμαι
την αρχή και το τέλος αυτής της πορείας
Τι άλλο θέλεις;
Δε θέλω άλλο τίποτε να σου πω!

* * *

OFFER AND SACRIFICE

What do you want to give you
to hand over this planet to us?

I turned two stars to look
in their sparkles your eyes

I looked for two asteroids to listen
in their sound your sweet voice

I looked for a black hole to get lost
in your tender embrace

What will you offer us as a sacrifice?

Take my knees
I can not stand other bows

Take my face
I can no longer stand the grimaces
of fear and loneliness

Take the light years I went through
in the eternal night
Just do not take my soul

I need it to count me

the pulses of my weakened desires

*

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ

Τι θέλεις να σου χαρίσουμε
για να μας παραδώσεις αυτόν τον πλανήτη;
Γύρεψα δυο άστρα να κοιτάζω
μες στις λάμψεις τους τα μάτια σου
Γύρεψα δυο αστεροειδείς ν’ακούω
στον ήχο τους τη γλυκιά σου φωνή
Γύρεψα μια μαύρη τρύπα να χάνομαι
μες στην τρυφερή σου αγκαλιά

Τι θα μας προσφέρεις θυσία;
Πάρτε τα γόνατά μου
Δεν αντέχω άλλες υποκλίσεις
Πάρτε το πρόσωπό μου
Δεν αντέχω άλλο τους μορφασμούς
του φόβου και της μοναξιάς
Πάρτε τα έτη φωτός που διένυσα
μέσα στην αιώνια νύχτα
Μόνο μην παίρνετε τη ψυχή μου
Τη χρειάζομαι για να μου μετράει
τους παλμούς των εξασθενημένων μου πόθων