Scroll Top

Η ποίηση είναι κώδικας ζωής, είναι οι σκέψεις που αναπνέουν και οι λέξεις που πυρπολούν τον βίο.

“Τι θα ήταν η ζωή χωρίς την ποίηση;
Τι θα ήταν η ποίηση χωρίς τις τρανές της γλώσσας οδοιπορίες;”
Το Culture Book συνομιλεί μέσω του Patras Word Poetry Festival με ποιητές και ποιήτριες που δημιουργούν ανά τον κόσμο. Η παρουσίαση, η καταγραφή, η μελέτη και αυτών των ποιητών και ποιητριών είναι από εκείνα που οφείλουμε στην τέχνη της ποιήσεως.
Η καταγραφή χωρίς μεγέθυνση των αληθινών διαστάσεων του μεγαλείου της ζωής, που είμαστε έτοιμοι να την καταστρέψουμε, μέσα και από τις κειμενικές αξίες των σύγχρονων ποιητών και ποιητριών, διαμορφώνει και την καθημερινότητα της σύγχρονης λογοτεχνίας.
 

An accomplice of time

I was born beneath the red pendulum
in the green shadow
and the blue night

I was the firework
in its most mournful hour
in the colourful funeral

I was that pine
a root of Lycabettus
a root in the screen
when the wind blew in Athens
and you could feel
the angels
fluttering in their hell

I passed through the circle
and I passed through the straight line
–for the light often blinded me–
until I realized
that I’m the vortex

earning days
or selves
I escaped from the presence
blowing to hell myself
so that the forgotten
would remember their Julies

an accomplice of time
the sower who didn’t reform
no return
embarking in the moments
of intercourse
I was bold enough to follow

I was judged like the dreams are judged
History’s trenches and winds
above the soil which maintains
the fire and

I greet you mountains
you know
I loved you
with the shiver that continues
from one flower to another
even though
the sun
didn’t love my imagination

for an implementation of that whiteness
that passed through the touch
and escaped it
like water
like grief
I perished

Συναίτιος του χρόνου

Κάτω απ’ το κόκκινο εκκρεμές
γεννήθηκα
μέσα στην πράσινη σκιά
και τη γαλάζια νύχτα

υπήρξα το βεγγαλικό
μέσα στην πιότερο πένθιμη ώρα του
μέσα στην έγχρωμη κηδεία

υπήρξα εκείνο το πεύκο
ρίζα του Λυκαβηττού
και ρίζα μέσα στις οθόνες
όταν φυσούσε στην Αθήνα
κι ένιωθες να φτερουγίζουν
οι άγγελοι
μέσα στην κόλασή τους

πέρασα κι από τον κύκλο
πέρασα κι απ’ την ευθεία
–συχνά με τύφλωνε το φως–
ώσπου το είδα
πώς είμαι ο στρόβιλος

κερδίζοντας ημέρες
ή εαυτούς
ξεγλίστρησα κι από την παρουσία
φυσώντας ώς την κόλαση κι εγώ
να θυμηθούν τους Ιουλίους
οι ξεχασμένοι

συναίτιος λοιπόν του χρόνου
ο σπορέας που δε συνέτισε
καμιάν επιστροφή
από τα δευτερόλεπτα κινώντας
της οχείας
είχα την τόλμη να έπομαι

κρίθηκα όπως τα όνειρα κρίνονται
της Ιστορίας ορύγματα κι άνεμοι
πάνω απ’ το χώμα που χρονίζει
τη φωτιά και

χαίρετε τα βουνά το ξέρετε
είπα
σας αγάπησα
μ’ αυτό το ρίγος που συνεχίζει
από λουλούδι σε λουλούδι
κι ας μην αγάπησε
τη φαντασία μου
ο ήλιος

για μιαν εφαρμογή του λευκού
εκείνου που περνούσε απ’ την αφή
κι όπως νερό
την άφηνε
όπως το πένθος
χάθηκα

Raining light

It was raining all night in reason
it was raining light
and the chest was blooming
its liquid fire

a crowd of human voices
transcending materiality
beating their leaves
freed the smoke

and love was
that tree
which started growing
on the bark of another tree

and love was
the one quaking the wind
weaving death’s shadow
with light

the sky so deep
in the genealogy of the sea
the beauty
a servant of death

Έβρεχε φως

Έβρεχε όλη νύχτα στη λογική
έβρεχε φως
και άνθιζε το στήθος
την υγρή του φωτιά

πλήθος ανθρώπινες φωνές
πέρ’ απ’ τα πράγματα
φυλλοκοπώντας
ελευθερώναν τον καπνό

κι ήταν ο έρωτας
εκείνο το δέντρο
που σε άλλου δέντρου πήρε
να φυτρώνει τον κορμό

κι ήταν ο έρωτας
εκείνο που τον άνεμο σεισμοκρατεί
με του θανάτου τη σκιά
το φως υφαίνοντας

τόσο βαθιά στη γενεαλογία της θάλασσας
ο ουρανός
τόσο η ομορφιά
στον θάνατο θητεύει