SELIDBA
selidba našeg organizma
dogodila se preko noći
zbacili smo sa sebe svoj mesnati oklop
i zaboravili kako biti opterećeni
nismo se time mnogo zamarali
tijelo vibrira dok leži pored jezera
iz ušiju mu izrasta lopoč
i kralježnica mu je strelica
koja pokazuje jug
gdje odlaze boje
kad se latice raspu i vrate u naručje zemlje?
u nos
odlaze ti u nos
the move
the moving of our organism happened
overnight
we threw off our fleshy armor
and forgot how to feel burdened
this didn’t bother us much
the body vibrates as it lies by the lake
a water lily grows out of its ears
and its spine is an arrow
pointing south
where do colors go
when petals fall and return to the soil’s embrace?
into your nose
they go into your nose
– Translated by Vesna Maric
DOBROTA RAZDVAJA DAN I NOĆ
U vrtu drži dva psa – mješance
tko zna koliko različitih pasmina
Iza kuće, grmlje šipka nalikuje na ranu
nastalu izostankom češljanja
šamponiranja, brige
Svakog je dana čujem kako viče na njega
krešti kao sijeda ptica i onda pretjerano ljudski
plače iz grla
Kad se napnem da je poslušam
kao kroz vodu
upropastio si mi život i zbog tebe nemam nikoga
i lajanje psa
ali vidjet ćeš, jednom kad me ne bude
kome ćeš piti krv na slamku
i ne znam govori li to mužu
tretirajući ga kao psa
ili psu, tretirajući ga kao muža
Sigurna sam da ljubav razdvaja domaćeg psa od lutalice
kao što dobrota razdvaja dan i noć
i sve sam uvjerenija da ništa vrijedno spomena
ne razdvaja čovjeka od drugih životinja
U mraku se ne vidi ništa opipljivo, grmlje šipka
kao da naprasito buja kroz njegovo krzno
Zreli su šipci polipi
nastali na vratu usijecanjem lanca
i vire ispod krzna
nisam sigurna navire li to smrt kroz kožu
ili život probija ispod lanca
Jednom je došla hladnija zima
Poskliznula se na zaleđen put dok je nosila hranu psima
i slomila nogu
Sanjala sam da je napokon umrla
i prestala mučiti sebe i pse
da je pao mraz i prekrio šipke, nogu i polipe
Sanjala sam da dolazim s pilom, režem im lanac
i oslobađam stotinu njezinih pasa koji
živi i mrtvi
napokon odlaze
odlaze na stazu
koja vodi iz dvorišta
da joj pojedu tugu i poližu rane
H ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Met. Irena Gavranović Lukšić
Στον κήπο έχει δυο σκυλιά — μπάσταρδα
ποιος ξέρει από πόσες διαφορετικές ράτσες
Πίσω από το σπίτι, οι θάμνοι της ροδιάς μοιάζουν με πληγή
που άνοιξε από έλλειψη χτενίσματος
λουσίματος, φροντίδας
Κάθε μέρα την ακούω να του φωνάζει
τσιρίζει σαν ένα γκρίζο πουλί και έπειτα
ένα πνιχτό ανθρώπινο κλάμα
Όταν τεντώνω τ’ αυτιά μου να την ακούσω
σαν μέσα από το νερό
μου κατέστρεψες τη ζωή και εξαιτίας σου δεν έχω κανέναν
και το γάβγισμα του σκύλου
αλλά θα δεις, κάποτε που δεν θα υπάρχω πια
τίνος το αίμα θα ρουφάς με καλαμάκι
και δεν ξέρω αν το λέει στον άντρα της
και του φέρεται σαν να ήταν σκύλος
ή στον σκύλο, και του φέρεται σαν να ήταν ο άντρας της
Είμαι σίγουρη πως η αγάπη διαχωρίζει το κατοικίδιο από το αδέσποτο
όπως η αγάπη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα
και είμαι όλο και πιο πεπεισμένη ότι τίποτα αξιοσημείωτο
δεν διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα
Τίποτα χειροπιαστό δεν φαίνεται μες στο σκοτάδι, οι θάμνοι της ροδιάς
μοιάζει να ευδοκιμούν με βιασύνη μέσα από τη γούνα τους
Τα ώριμα ρόδια είναι πολύποδες
που φουσκώνουν στο λαιμό από το σφίξιμο της αλυσίδας
και εξέχουν κάτω από τη γούνα
δεν είμαι σίγουρη εάν αναβλύζει ο θάνατος μέσα από το δέρμα
ή είναι η ζωή που διαπερνάει την αλυσίδα
Έναν βαρύ χειμώνα
γλίστρησε στον παγωμένο δρόμο ενώ έφερνε φαγητό στα σκυλιά
και έσπασε το πόδι της
Ονειρεύτηκα ότι επιτέλους πέθανε
και σταμάτησε να βασανίζει τον εαυτό της και τα σκυλιά
ότι έπεσε παγετός και σκέπασε τα ρόδια, το πόδι και τους πολύποδες
Ονειρεύτηκα πως ήρθα με ένα πριόνι, έκοψα τις αλυσίδες τους
και απελευθέρωσα τα εκατό σκυλιά της που
ζωντανά και νεκρά
επιτέλους έφυγαν
έφυγαν στο δρόμο
που οδηγεί έξω από την αυλή
για να φάνε τη θλίψη της και να γλείψουν τις πληγές της