WOMAN WAITING IN A BUS STOP
Oh anonymous woman what are you waiting
under the zinc of the shed?
The bus will not come.
Love will not come.
He will not come.
Through your wrinkles
I can see the
life that faints away–
this monochrome television set
showing only one channel
its screen often going black,full of white noise.
Small rooms, many children
moisture in the bones and in the heart
hard times
hard times
hard times.
You are not the woman who
won my admiration the other day in the pages of Elle,
I have not seen you in the new film
of Antonioni or Trufault,
I don’t know any grand poet or painter
that has praised your face.
You pass every day among us
nondescript, almost invisible,
always waiting for something
that will not come,
writing from time to time
with your menstruation blood
cries of despair upon the air
while the background of the picture
shows the blue magnificence
of the attic sky.
Translated by Tassos Anastasiou
ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ
Τι περιμένεις γυναίκα άγνωστη
κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;
Το λεωφορείο δεν θα ‘ ρθει.
Ο έρωτας δεν θα’ ρθει.
Εκείνος δεν θα ‘ρθει.
Μέσα από τις ρυτίδες σου
μπορώ να διακρίνω τη ζωή
που χάνεται
-αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση
με τον ένα μόνο σταθμό,
τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.
Δεν είσαι εσύ η γυναίκα
που θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,
δεν σε είδα στην τελευταία ταινία
του Αντονιόνι ή του Τρυφφώ
δεν άκουσα να σε υμνούν
μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.
Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας
ανώνυμη , σχεδόν αόρατη
περιμένοντας πάντα κάτι
που δεν θα ‘ρθει ποτέ,
γράφοντας κατά διαστήματα
κραυγές απογνώσεως
με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,
με φόντο τον, εξαίσια γαλάζιο,
Αττικό ουρανό.