Aegeus’ cry
Theseus going to Crete
first he overcame his inner fear,
then killed the Minotaur
with an unexpected ally in Ariadne’ s thread [mitos].
From the labyrinths the exit is always found
as long as there is faith in the battle.
Triumph gives birth to conceit,
arrogance to injustice.
The strong wine of victory
easily intoxicates the winner,
who then commits hubris, the gods watch
unable to protect the hero anymore.
So Theseus abandoned Ariadne in Naxos,
she who held the light of salvation inextinguishable,
he did not hold his word,
crushed his own father into the rocks,
as he forgot to change the sails.
The winner was defeated forever. Since,
Aegeus’ cry remained
to remind from Sounio in perpetuity
that heroes are born first from morality,
modesty being humans’ sanctity…
Η κραυγή του Αιγαία
Κινώντας ο Θησέας για την Κρήτη
πρώτα το φόβο του νίκησε εντός,
έπειτα σκότωσε τον Μινώταυρο
με σύμμαχο απρόσμενο μίτο της Αριάδνης.
Από τους λαβυρίνθους πάντα βρίσκεται
η έξοδος όσο υπάρχει πίστη στον αγώνα.
Ο θρίαμβος έπαρση γεννά,
άδικο η αλαζονεία.
Το δυνατό κρασί της νίκης
εύκολα μεθά το νικητή,
ο οποίος τότε ύβρη διαπράττει, οι θεοί βλέπουν
ανίκανοι πια τον ήρωα να προστατεύσουν.
Έτσι ο Θησέας την Αριάδνη παράτησε στη Νάξο,
εκείνη που άσβεστο κράτησε το φως της σωτηρίας,
το λόγο του δεν κράτησε,
στα βράχια τσάκισε τον ίδιο τον πατέρα,
καθώς λησμόνησε ν’ αλλάξει τα πανιά.
Ο νικητής, νικήθηκε για πάντα. Έκτοτε,
έμεινε του Αιγαία η κραυγή
εις το διηνεκές από το Σούνιο για να θυμίζει
ότι τους ήρωες γεννά πρώτα το ήθος,
ιερό των ανθρώπων η σεμνότητα…
Matutinal
He fell asleep early,
blessed without knowing
with a smile on the lips
happy in his ignorance.
In his sleep he was looking
at the sky as an endless meadow
where countless stars
like other little lambs
were grazing and himself as shepherd
was resting on the stick
of a happiness that was encompassing him
before the rooster crows three times.
He was as calm as a tree
in the middle of the plain.
He was looking at the hourglass
just as it was emptying flowers.
The mother further ahead silent
spinning clouds with her spindle…
Εωθινό
Αποκοιμήθηκε νωρίς,
όλβιος δίχως να γνωρίζει
με το χαμόγελο στα χείλη
στην άγνοιά του ευτυχής.
Στον ύπνο του έβλεπε
τον ουρανό ατέρμονο λιβάδι
όπου αμέτρητα αστέρια
σαν άλλα προβατάκια
να βοσκούν κι αυτός ποιμένας
να στηρίζεται στο ραβδί
μιας ευτυχίας που τον κύκλωνε
πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.
Ήταν ήρεμος σα δέντρο
στη μέση του κάμπου.
Κοίταζε την κλεψύδρα
έτσι όπως άδειαζε λουλούδια.
Η μάνα πιο πέρα σιωπηλή
με τη ρόκα της έγνεθε σύννεφα…