Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή/τριας στην καθημερινότητα της κοινωνίας;
Διανύουμε τους πρώτους μήνες μιας ιδιαίτερα σημαντικής χρονιάς. Το 2020 έδειξε πως θα είναι καθοριστικό έτος για το μέλλον, την πορεία και την εξέλιξη του πλανήτη. Ο άνθρωπος οφείλει ν’ αποκτήσει ενσυναίσθηση, να συνειδητοποιήσει ότι ανήκει και επηρεάζει καθοριστικά το σμήνος του κόσμου. Ο ποιητής (ποιήτρια) ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους στον πυρήνα του, διαφοροποιείται από τα ίχνη που αφήνει, δουλεύοντας μέσα από το ομοίωμα του εαυτού του. Έχει τη δυνατότητα με διακόσμιες σκέψεις πυκνές, ν’ αφουγκράζεται και να καταγράφει τα μύχια, να πρωτοπορεί, να θεμελιώνει μια νέα ελπίδα, εκπαιδεύοντας στην πνευματική αντισηψία, προλαβαίνοντας ή καταπολεμώντας την μόλυνση από τη χυδαιότητα, την απραξία και την ουσία του πολέμου σε όλες του τις εκφάνσεις.
Η παραμικρή κίνηση σώματος ή νου την ώρα της δημιουργίας, δεν μπορεί να τον αφήνει ανεπηρέαστο. Δεν μπορεί να κωφεύει στο τραγούδι της θάλασσας, να μην του μιλήσει ο βοριάς ανάμεσα στα δέντρα, να μην ακούσει αυτά που έρχονται ερήμην. Τ’ άστρα του ουρανού αγγίζονται ανέπαφα.
Η κοινωνία στην καθημερινότητά της είναι καταδικασμένη ν’ αγωνιά κάθε λεπτό για τον άψυχο κόσμο των αναρίθμητων αλλοτριώσεων, να δέχεται πάντα τις μισές αλήθειες ως ολόκληρες, να καταπίνει λαίμαργα κι ανεξέλεγκτα τα όμορφα προϊόντα του καταναλωτισμού, προσδοκώντας να γεμίσει τα τεράστια κενά της.
Η θέση του ποιητή στην κοινωνία είναι, να πετύχει τον «μηρυκασμό». Με κατανοητές, οδυνηρές και διαλεγμένες λέξεις, με την ομορφιά των μεταφορών, την πρωτότυπη διατύπωση γεμάτη ανησυχία κι αναζήτηση, επιδιώκει να καταφέρει διαπεραστική σουβλιά εγκάρσια σε μυαλό και στομάχι, πετυχαίνοντας την αναμόχλευση της στασιμότητας. Όχι για θολώσει τα νερά, αλλά για ν’ ακουστεί η κραυγή της συνείδησης, να ταράξει τη ρουτίνα, την πλήξη και την ανία των βολεμένων, προβλέψιμων ζωών. Ονειρεύεται ν’ αντιμετωπιστεί η ζωή σαν μια παρτίδα σκάκι, ν’ αποκτήσει την ουσιαστική πολυτέλεια που της αξίζει, χρησιμοποιώντας σκέψη, εμπειρία, χαρά, αγωνία. Η ποίηση να καταστεί γνώση, παρέχοντας την ευκαιρία για την τελική νίκη, που δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλυτη αρμονία.
Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του κορωνοϊού έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση;
Είναι αδύνατον να μείνει άπραγη η ποίηση. Μέσα σε μια πραγματικότητα που αναριγεί, πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα τα κύτταρά της, γίνονται πένες καταγραφής, ενάντια στην απραξία της εσώκλειστης ύπαρξης. Συλλαμβάνονται πολυεπίπεδα ερεθίσματα, αισθήσεις, γεγονότα, συναισθήματα, παραλογισμοί, παραλειπόμενα, προσμονές και κυρίως αόρατες ακτίνες ελπίδας. Οι επιστήμονες λένε πως πρέπει να κρατήσουμε τον κορωνοϊό έξω από το σπίτι μας για να σωθούμε. Οι ποιητές λέμε, βάλτε την ποίηση στη ζωή σας, δώστε της την ευκαιρία ν’ απευθυνθεί, ν’ αγγίξει τα ενδότατα τμήματα της ψυχής. Πονάει γλυκά, αγγίζει χορδές που κανείς δεν μπορεί να φτάσει, παράγει ρυθμό στην αδράνεια, γαληνεύει.
ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2020
δίχως ανθρώπων σκιές/τα σπίτια γέμισαν πολυπληθή μοναξιά/
ανάμεσα σε ξένους/ με ταμπέλα κοινή/ζευγάρια τρομαγμένα
πως κάποια στιγμή/θ’ αγγιχτούν βαθιά με τα μάτια./Ευνουχισμένα παιδιά
με παρά φύση μεγάλωμα/ μπροστά σε οθόνες/δεν πρέπει να ενοχλούν
τον μπαμπά που δουλεύει/η μαμά στις ραφές κουζίνας και μπαλκονιού/
καπνίζει συνέχεια για να μην πέσει./Σώματα γέρικα πλαδαρά
με ανάσα απ’ τα βάθη της λίμνης /και δέρμα χαλασμένης πεταλούδας/
χυμένα στην τηλεόραση μπροστά/ανασκαλεύουν στη στάχτη για ελπίδα/
όμως, αντηχεί /μέχρι την άβυσσο του διαδρόμου/ότι τα δύσκολα είναι μπροστά/ξημερώνει με πένθος βαρύ/νυχτώνει με αριθμό νεκρών.
Τί ελπίδα μπορεί να δώσει ένας φτωχός ποιητής;
Τιτιβίζει κουρνιασμένος στο σύρμα της απλώστρας.
.* Η Πόπη Αρωνιάδα έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα και έξι ποιητικές συλλογές εκ των οποίων, οι «Ουλές/Scares» δίγλωσση, μεταφρασμένη από την αείμνηστη Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ και την τελευταία ποιητική συλλογή «Ροκέ» μεταφράστηκε στα Πολωνικά. Συμμετέχει σε λογοτεχνικά περιοδικά και είναι μέλος του Δ.Σ. του Κύκλου Ποιητών