Το «Γυναίκες έσω» είναι ένα video-poem που δημιουργήθηκε στα πλαίσια των σπουδών στο ΔΠΜΣ «Δημιουργική Γραφή και Εκπαίδευση» του τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Προέκυψε από την εργασία του μαθήματος Performance Ποίηση με διδάσκουσα την Γεωργία Βεληβασάκη, ως παράλληλη δημιουργία.
Concept: Το «Γυναίκες έσω» αναφέρεται στο πανανθρώπινο γυναικείο ζήτημα. Διαπραγματεύεται κοινές εμπειρίες γυναικών ανεξαρτήτως πολιτισμικού περιβάλλοντος και χώρας καταγωγής, όπως αυτές έχουν εσωτερικευθεί (εξ ου και το «έσω»). Η λέξη «Υπάρχω» σε επτά γλώσσες (ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά, αραβικά, ελληνικά και αγγλικά), ειπωμένη από επτά διαφορετικές γυναίκες, αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται το ποιητικό κείμενο και επαναλαμβάνεται για να αναδείξει την ανάγκη της συμπερίληψης στην γυναικεία ύπαρξη συναισθημάτων-εμπειριών, που κοινωνικά δεν επιτρέπεται να μοιραζόμαστε και να αποκαλύπτουμε, αν επιθυμούμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης. Το έντονα αλληγορικό αφηγηματικό ποίημα αμφισβητεί τα έμφυλα στερεότυπα που υπαγορεύουν τη γυναικεία συμπεριφορά, όπως η παθητικότητα (μη μιλάς), η μετριοπάθεια (μην εξοργίζεσαι, μη διεκδικείς, μη τολμάς),ενώ φέρνει στο φως συναισθήματα όπως ο φόβος για τη σεξουαλική κακοποίηση με τον οποίο ζουν όλες οι γυναίκες ή ο εγκλωβισμός από τα πατριαρχικά πρότυπα της μητρότητας. Αναπτύσσεται σε τέσσερα μέρη: Κοριτσάκι, Νεαρή, Μάνα και Θάνατος. Εκκίνηση αποτελεί το Κοριτσάκι που εμπνέεται από τη Ζώγια Χρονάκη (φεμινίστρια, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών Θεσσαλονίκης και της Ομάδας Γυναικείων Σπουδών Α.Π.Θ.) και μεγαλώνοντας αποπειράται να δώσει φωνή στα εσωτερικευμένα γυναικεία πρότυπα και κοινά βιώματα γυναικών. Το τελευταίο μέρος, ο Θάνατος στο νερό, παραπέμπει από τη μια πλευρά στους πνιγμούς των προσφύγων στα νερά της Μεσογείου, ταυτόχρονα όμως επιτελεί και μια διπλή συμβολική λειτουργία: ο Θάνατος σηματοδοτεί την απελευθέρωση της γυναίκας από όσα έχουν αναφερθεί στα προηγούμενα μέρη του ποιητικού κειμένου και το νερό σηματοδοτεί την κάθαρση και την επιλογή μιας συμπεριληπτικής των πάντων, αρμονικής και ρέουσας ζωής. Η εσωτερικευμένη φωνή του τελευταίου μέρους είναι μητέρα πρόσφυγας και αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ των προηγούμενων γυναικών, καθώς τις περιλαμβάνει όλες.