Γράφει ο Γιώργος Χριστοδουλίδης
Ανάμεσα στο σπίτι του μίσους και της αγάπης
Μπαίνω σ ένα σπίτι επιπλωμένο με σκληρά λόγια
τα λόγια εκσφενδονίζονται σαν υποπόδια
και χτυπούν στους τοίχους
τα στόματα σχηματίζουν νέα λόγια
οι τοίχοι βάφονται βιαστικά από προγονικά χέρια
σύντομα πρέπει να ενστολιστούν
για τα τελευταία ματωμένα Χριστούγεννα
και τα χτυπήματα καλύπτονται ξανά και ξανά
τα παιδιά είναι αιχμάλωτα αλλά ελεύθερα στα δωμάτια
στις λίμνες του βλέμματος τους
κυλούν κοφτερά φεγγαράκια
πληγώματα τα χρόνια τους στάζουν
τα παιδιά χαμηλώνουν την ακοή τους
τα δωμάτια ηχομονώνονται
Εδώ είναι το μίσος
Μπαίνω από την πίσω είσοδο στο ίδιο σπίτι
το τζάκι στο καθιστικό είναι φουντωμένο
με χοντρόξυλα βαλανιδιάς
μπροστά του δυο άνθρωποι
ένας άντρας και μια γυναίκα
κάθονται και πίνουν τσάι
έχουν αφήσει τις ηλικίες τους στο πάτωμα
στην επιφάνεια του τσαγιού
βλέπουν τους εαυτούς τους να κάνουν έρωτα
στα δωμάτια τα παιδιά έχουν ανασηκώσει την ακοή τους
όλη η μουσική είναι ο ύμνος των χερουβείμ
τα χερουβείμ διασκορπίζονται σαν πούπουλα από τα παράθυρα
μοιράζουν στα παιδιά τα φτερά τους
τα παιδιά φτεροπετούν μέσα στα δωμάτια
τα χερουβείμ τα αποθεώνουν
Εδώ είναι η αγάπη
Μπαινοβγαίνω από τη μια και την άλλη είσοδο
σαν κάποιος που μπορεί να είναι ταυτόχρονα
φευγαλέος αλλά και ερχόμενος
μεταβατικός αλλά και ακλόνητος
δεν υπάρχουν κλειδαριές και χερούλια
παρά μόνο η ανεξήγητη παρακίνηση
πατώ σε παλιωμένα πλακόστρωτα
κανείς να με προσέξει ή να με προσκαλέσει
να μου γνέψει να φύγω
ή να με εμποδίσει
και συνεχίζω και συνεχίζω
να μπαινοβγαίνω σε αυτό το σπίτι
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή
«ΑΝΑΤΑΝΑ»
Μικροί ύμνοι και ελεγείες για τη ζωή και το θάνατο