Επιπλέον είναι προφανές ότι ο λογοτέχνης χωρίς τα απαραίτητα προς το ζην, δεν θα μπορέσει να παραγάγει συγγραφικό έργο, δεν θα έχει τον ελεύθερο χρόνο και τη διάθεση να αφοσιωθεί σε αυτό. Όταν οι κοινωνικές συνθήκες είναι απαγορευτικές για την ελεύθερη έκφρασή του, όταν υπάρχει λογοκρισία ή οποιοσδήποτε έλεγχος, τότε αναγκαστικά θα οδηγηθεί στην αφωνία ή, αν συνεχίσει να γράφει, το παραγόμενο προϊόν θα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού. Σε μία τέτοια περίπτωση, δεν μιλάμε για τέχνη αλλά για ένα κακέκτυπο υποκατάστατό της. Από την άλλη, η υπερβολική και χωρίς φραγμούς αποτύπωση των πολιτικών πεποιθήσεων του δημιουργού, μπορεί να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, να οδηγήσει δηλαδή στην στρατευμένη τέχνη.
Ο λογοτέχνης είναι φύσει πολιτικό ον και σε κάθε περίπτωση το περιεχόμενο και η μορφή του έργου του έχουν κοινωνικό αποτύπωμα. Ακόμα και οι γλωσσικές επιλογές που θα χρησιμοποιήσει, το ύφος και η οπτική του γωνία είναι ασυνείδητα υπαγορευμένα από το κοινωνικό γίγνεσθαι που βιώνει και που χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε δυνατότητα έμπνευσης. Στην ουσία λοιπόν η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας αλλά και ο δημιουργός με το έργο του μπορεί, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, να επηρεάσει την κοινωνία, κυρίως στον τομέα της αισθητικής.