Ρουφώ το τώρα κι αναζητώ το παρελθόν. Ακόμη και η αναγνωστική μου περιπέτεια στην ελληνική λογοτεχνία, από τους σύγχρονούς μου λογοτέχνες ξεκίνησε και με οδήγησε με σταθερά βήματα προς τους παλαιότερους. Αναζητούσα αναγνώσματα γραμμένα από ανθρώπους που ζούσαν την ίδια κοινωνική πραγματικότητα με μένα. Έτσι, θεωρούσα, πως θα μπορούσα να τους καταλάβω καλύτερα, είτε είχαν άμεσες αναφορές στη ζωή και τα προβλήματά της που κυλούσε τα νερά της προς το μέλλον, είτε στρέφονταν περισσότερο στα εσώψυχα και τα εσωτερικά τους. Χαιρόμουν πολύ όταν αναγνώριζα σημεία της πόλης ή γεγονότα που είχαν πέσει και στην δική μου αντίληψη σε ποιήματα ή πεζά που διάβαζα. Αργότερα, με απασχόλησε πολύ το θέμα της επάρκειας της λογοτεχνίας ως ιστορική πηγή. Άλλοτε ευθύγραμμα κι άλλοτε διά της τεθλασμένης, η κοινωνική πραγματικότητα βρίσκει τον τρόπο να εισχωρήσει στο λογοτεχνικό έργο καθώς επιδρά με άπειρους τρόπους πάνω στο μυαλό και του σώμα του ανθρώπου που γράφει. Ακόμη και ξορκίζοντάς την ή απωθώντας την από το μυαλό σου, γράφεις γι’ αυτήν! Το τι γράφεις και αν αξίζει αυτό που γράφεις και αν είναι αυτούσιο το βίωμα ή διαθλασμένο, έχει ένα κάνει με εκείνο το φίλτρο που κάνει να ξεχωρίζει η μαγεία από την απάτη, η τέχνη από τη δεξιοτεχνία, η πίστη από τη θρησκεία, ό έρωτας από τη συνήθεια, η έκπληξη από τη ρουτίνα, η σκέψη στο μυαλό σου από το τραύμα στο σώμα σου ή την καρδιά σου.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑ
Ποίημα λάβαρο δεν κατάφερα να γράψω
να το σηκώνει ο ήρωας του έρωτα, της απώλειας, της ήττας.
Ποίημα σημαία δεν μπόρεσα να ανεμίσω
να μαζεύονται πίσω της στρατιές οι απελπισμένοι της ζωής, της βιοπάλης.
Ποίημα βάλσαμο δε βρήκα να το δώσω
στους απεργούς πείνας που πήγαν στον θάνατο.
Ποίημα σφαίρα δεν εκτόξευσα
να πληγώσει το κακό, να φέρει… -τι να φέρει μία σφαίρα!
Ποίημα ευαγγέλιο δε βγήκε από τα χείλη μου
να κάνει περιττή την προσευχή, την ατελέσφορη εκείνη -του καλού- προσμονή.
Ποια πραγματικότητα με γέννησε και δεν μπορώ με ποιήματα να την αλλάξω;
10-11-2022