Γράφει η Αγγελική Πεχλιβάνη
Ένα Chateau Palmer του ΄99 ταιριάζει πάντα τα Χριστούγεννα
Πρώτη φορά τον σκότωσα το 2004. Ήταν Δεκέμβριος και έκανε ένα κρύο κρύσταλλο που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις – μάτωνες. Τον έπνιξα με τα χέρια μου, έβαλα τέτοια δύναμη που ακόμα και σήμερα με πονάει ο αντίχειρας του δεξιού μου χεριού. Θυμάμαι τα μάτια του που πετάχτηκαν έξω, έχετε δει στην τηλεόραση καρτούν που πανικοβάλλονται ή εκπλήσσονται και τα μάτια τους μπόινγκ μπόινγκ πηγαινοέρχονται; ε …έτσι ήταν. Τον τσουβάλιασα και τον έθαψα στο κτήμα κάτω από την αγαπημένη του αμυγδαλιά. Μήνες πριν, είχα φροντίσει να διαδώσω ότι δεν ήταν καλά, ότι πάθαινε διαλείψεις, χανόταν, εδώ που τα λέμε δεν ήταν και ψέμα, ήταν γνωστό και το οικογενειακό του ιστορικό, είχα πάει στην αστυνομία, έκανα και ενυπόγραφη κατάθεση. Μέχρι και γιατρό, πληρωμένο εννοείται, επιστράτευσα. Κανείς δεν τον γύρεψε. Μήτε το σκυλί του.
Για αρκετά χρόνια ήμουν ανέμελος, κανείς δεν με ενοχλούσε. Όμως, τα Χριστούγεννα του 2012… Καθόμουν στην μπερζέρα του και διάβαζα αστυνομικές ιστορίες, όταν χτύπησε το κουδούνι. Ήταν Αυτός. Λίγο χλωμός, αδυνατισμένος αλλά Αυτός. Έξυνε τα αχαμνά του όπως έκανε πάντα όταν ήταν αμήχανος και είχε στα μαλλιά του ανθάκια αμυγδαλιάς που πρώιμα είχε ανθίσει. Αυτή τη φορά τον κομμάτιασα με ένα σετ πολύ κοφτερών μαχαιριών –μάρκας Σαντόκου– που είχα αγοράσει από την Ιαπωνία σε μια από τις επισκέψεις μου. (Ξέχασα να σας πω ότι ασχολούμαι με την ανθοδετική επαγγελματικά. Όπως και Αυτός άλλωστε. Οικογενειακή παράδοση, βλέπετε…). Αποκόλλησα προσεκτικά, σχεδόν με χειρουργική δεινότητα, το κρέας και τα νεύρα από τα κόκαλα, τα καθάρισα όλα επιμελώς, τα καψάλισα στο τζάκι – δεν υπήρχε λόγος αλλά υπερίσχυσε η γιορτινή διάθεση – και τα τοποθέτησα σε χοντρές χάρτινες σακούλες, τις οποίες έθαψα στο κελάρι, κάτω από τα αγαπημένα του παλαιωμένα κρασιά. Α…έβαλα και από ένα γκυ μέσα στις σακούλες λόγω Χριστουγέννων. Άλλωστε ο δάσκαλός μου Bokuyo Takeda με είχε διδάξει ότι «η σωστή εργασία με τα άνθη εξευγενίζει την προσωπικότητα». Αφού αποκαταστάθηκε η αιτιότητα, συνέχισα τη ζωή μου ήσυχος. Μέχρι τον φετινό Δεκέμβριο…
Θα είμαι σύντομος σαν μπονσάι άλλωστε, σας διαβεβαιώ, δεν έχω πολύ χρόνο.
Ένα νοτισμένο βράδυ κατέβηκα στο κελάρι. Καθώς διάλεγα ένα San Martino sangiovese του 2000, τον άκουσα να γελάει. Μου αντιπρότεινε μάλιστα, ελαφρώς υπεροπτικά, ένα Chateau Palmer του ΄99. Ήταν Αυτός. Είχε επιστρέψει οριστικά. Ανέβηκα στο σαλόνι, πήρα το περίστροφο, έβαλα σε δύο ποτήρια κρασί και τον περίμενα. Ήξερα ότι θα έρθει. Τον είδα να μπαίνει σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα, σαν να ήταν ζωντανός όλα αυτά τα χρόνια. Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος και δοκίμασα λίγο κρασί. Ήταν πράγματι υπέροχο αυτό το Chateau Palmer του ΄99. Το γεγονός αυτό με εξαγρίωσε αφάνταστα. Σηκώθηκα. Τώρα διαγραφόταν στον καθρέφτη ολόκληρος με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Άρχισα να πυροβολώ ασταμάτητα, μέχρι που ο εαυτός μου κατακερματισμένος σε χιλιάδες κρύσταλλα, μού έγινε – αλήθεια σας λέω – για πρώτη φορά, λιγάκι συμπαθής.