Γράφει η Ζώζη Ζωγραφίδου
Τα αστέρια
Δεκέμβρης 2024, ημέρα Παρασκευή, γιορτή του Άη Νικόλα
Γέμισαν αστερόσκονη τα δενδράκια της γειτονιάς, μπαλίτσες χριστουγεννιάτικες τα ελατάκια του πάρκου. Λαμπιόνια, φωτάκια χρωματιστά, γιρλάντες, φουσκωτούς πλαστικούς αγιοβασίληδες που κουνάνε τα χέρια τους και χαιρετάνε τους περαστικούς. Γέμισε παιδάκια η πλατεία. Άλλα κάνουν ποδήλατο, άλλα κάνουν πατίνι υπό την επίβλεψη των γονιών τους. Άλλα παίζουν με μια φουσκωτή μπάλα, άλλα τρέχουν, γελούν, κυνηγούν τα περιστέρια που κρύφτηκαν σε απόμερες γωνιές για να προστατευτούν από το κρύο και το θαλασσινό αεράκι που παγώνει την παραλιακή λεωφόρο.
Γέμισε φωτεινά αστέρια ο ουρανός από τα πυροτεχνήματα που έλαμψαν μέσα στης νυχτιάς το σκοτάδι. Έγιναν πεφταστέρια και γέμισαν την πλατεία. Σε λίγο θα ανάψουν τα λαμπάκια που στολίζουν το μεγάλο έλατο του πάρκου. Ανήμερα του Άη Νικόλα τη γιορτή, του ασπρομάλλη καλόκαρδου γεράκου, του προστάτη των παιδιών, που θα φέρει πάνω στο γαϊδουράκι του τα δώρα των χριστουγέννων για τα μικρά ανυπόμονα παιδάκια.
Ξεκινά η περίοδος των γιορτών των Χριστουγέννων. Γέμισαν οι ξύλινες παράγκες με τα χριστουγεννιάτικα καλούδια, τις ζωγραφισμένες κάρτες με φιογκάκια και ευχές, τα χειροποίητα πλεκτά, τα μακραμέ καλάθια, τα δώρα των γιορτών. Όλοι άπλωσαν την πραμάτια τους, τα σπιτικά γλυκά, τις ελιές και τις μαρμελάδες, τα τυριά και τα καπνιστά, τα μήλα, τις κολοκύθες, τα καρύδια και τα κάστανα από το βουνό.
Από το παράθυρό μου, κλεισμένη στο μικρόκοσμο του δωματίου μου, στην περισυλλογή μου, στις σκέψεις που άλλοτε με προβληματίζουν, με αναστατώνουν, με βασανίζουν, άλλοτε με γαληνεύουν, κοιτάζω τις πρώτες απαλές νιφάδες του χιονιού που λικνίζονται γύρω από το φως των φαναριών του δρόμου, παρατηρώ κάθε κίνηση, κάθε αλλαγή που ανατρέπει την ισορροπία της γαλήνης.
Ανάβει το χρυσαφένιο αστέρι του μεγάλου έλατου του πάρκου. Μελωδίες χριστουγεννιάτικες από χαρούμενες παιδικές φωνούλες της σχολικής χορωδίας, γιορτινά κάλαντα και ξεχασμένα τραγούδια πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα στενά πέτρινα σοκάκια.
Στην ξύλινη φάτνη, κάτω από το μεγάλο έλατο, βάζουν γλάστρες με λουλούδια, κλαδιά από γκυ, ου και κάκτους ανθισμένους, στήνουν τα πορσελάνινα αγαλματάκια, πρόβατα, άχυρα, βοσκοί και μάγοι όλοι τριγύρω περιμένουν να γεννηθεί το θείο βρέφος.
Αναρωτιέμαι αν κάποιο αστέρι θα λάμψει φέτος για να φωτίσει τις καρδιές των ανθρώπων, να σκορπίσει γαλήνη, αγάπη, να νιώσουν ενσυναίσθηση και συμπόνια για τον συνάνθρωπο.
Ανοίγω την τηλεόραση να ακούσω τα διεθνή νέα της εβδομάδας. Πτώσεις βράχων και σεισμοί. Ανομβρία. Καταστροφικές πλημμύρες. Κλιματική αλλαγή. Μακελιό σε χριστουγεννιάτικο χωριό. Κορύφωση στρατιωτικών επιθέσεων σε ανυπεράσπιστες ομάδες. Πόλεμοι επιθετικοί. Μικρά παιδιά που χαροπαλεύουν μέσα στα συντρίμμια και στα χαλάσματα της βομβαρδισμένης τους στέγης. Άμαχοι νεκροί από επιδρομές. Παγκόσμιες δαπάνες για πυρηνικά όπλα. Δαπάνες για άμυνα και ασφάλεια. Φονική σύγκρουση λεωφορείου. Βαναυσότητα, φθόνος και ενδοοικογενειακή βία. Αύξηση του κόστους διαβίωσης. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ πιο ανεβασμένες από πέρσυ. Αιώνια επιβολή και επικράτηση του δυνατού πάνω στον αδύναμο. Κάθε μέρα από την κοσμογονία, τη δημιουργία του ανθρώπου η ιστορία, είτε ως φάρσα, είτε ως φάντασμα που πλανάται στο σύμπαν, είτε με άλλη μορφή και δομή, είτε ως τραγωδία, είτε ως αντιγραφή ή μίμηση, επαναλαμβάνεται. Ο άνθρωπος δε μαθαίνει από τα λάθη του. Ούτε τον αγγίζουν οι καταστροφές, οι φωτιές και οι απώλειες. Δεν αγαπά τη μάνα γη, μήτε σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό, μήτε τον αδελφό του.
Κάθομαι στο γραφείο. Πιάνω μολύβι και χαρτί. Με πνίγουν οι προβληματισμοί. Ακούω το κόκκινο καναρίνι που πεταρίζει στο γιαπωνέζικο περίτεχνο κλουβί του και σκορπίζει χαρούμενες νότες στο δωμάτιο και μου μοιάζει σα να θέλει να φωτίσει και να λάμψει με το δικό του φως το σκοτάδι. Γράφω σκέψεις. Νιώθω σαν ένα μοναχικό χελιδόνι που δε μπορεί μόνο του να φέρει την άνοιξη. Γράφω σκέψεις που κρύβω μέσα μου. Σκέψεις θλιμμένες.
Σηκώνομαι με δυσκολία. Ο πόνος επιστρέφει. Περπατώ αργά μέχρι το κρεμαστό στον τοίχο εικονοστάσι. Ανάβω ένα κερί στη μνήμη των αγαπημένων μου που έγιναν τα δικά μου αστέρια να φωτίζουν το δρόμο μου.