Ειρήνη Μαθά
Υπόκλιση
Δεν ήταν ψέμα όλα όσα νιώσαμε,
όλα όσα είπαμε ότι νιώσαμε
και όσα νιώσαμε ότι είπαμε,
απλώς η ντροπή δεν μας άφησε
να τα ξεστομίσουμε…
Λένε πως στις σχέσεις
κάποιος αγαπάει περισσότερο.
Αλλά πως να συγκρίνω αυτά που νιώθω εγώ,
με αυτά που νιώθεις εσύ;
Ίσως φταίει που νιώθαμε μαζί,
Ίσως που εγώ είμαι εγώ
και εσύ παραμένεις απλώς αυτό που γνώρισα εξ αρχής,
πριν σε διαμορφώσω με βάση τις οδηγίες μιας χρήσης
που μου έδειχναν οι ανάγκες μου…
Σαν μαριονέτα ήταν η σχέση μας,
και ο χειριστής δεν ήμουν ούτε εγώ, ούτε εσύ.
Ήταν αυτοί οι κάποιοι, αυτοί οι άλλοι,
αλλά όχι εμείς.
Εμείς δεν πήραμε ποτέ την ευθύνη.
Εμείς απλώς συμμετείχαμε
στο χειροκρότημα της τελευταίας σκηνής,
όταν οι πλασμένοι μας εαυτοί
υποκλίθηκαν.
Τεχνητή κανονικότητα
Παρελθοντικοί χρόνοι.
Αγαπηθήκαμε,
αγκαλιαστήκαμε,
πονέσαμε.
Μελλοντικοί χρόνοι.
Θα αγαπιόμαστε,
θα αγκαλιαζόμαστε,
θα πονάμε.
Παροντικοί χρόνοι.
Αγαπηθήκαμε και θα αγαπιόμαστε,
αγκαλιαστήκαμε και θα αγκαλιαζόμαστε,
πονέσαμε και θα πονάμε.
Επιβιώσαμε και θα επιβιώνουμε.
Ζούμε;
Υποκρισία
Η θάλασσα γαλάζια,
στο βάθος βουνά σκληρά και αλύγιστα.
Όπως το βλέμμα του παππού
που κάθεται και διαβάζει στην εφημερίδα,
τα κυριακάτικα γνωστά,
που όλοι ξαφνιάζονται σαν να ήταν νέα.
Τα βουνά γκρίζα,
στο βάθος αχνοφαίνεται το παιχνίδι
του ουρανού με τη θάλασσα.
Όπως τα παιχνίδια,
με τα σκυλιά και τα αδέρφια μας,
που ξεχάστηκαν μέσα
στο κλειδωμένο συρτάρι της νεότητας,
στο κομοδίνο της γιαγιάς.
Ανεμόεσσα
Άνθρωποι μαζεμένοι σε ανθοπωλεία.
Περιμένουν τον Φλεβάρη.
Έρως;
Ρωτώ…
Απέραντη σιγή,
στην άλλη άκρη, σιωπή.
Μετέωρη ροή
Ίσως και όλα κάποτε τελειώνουν…
Έτσι μας το έμαθε η ζωή.
Το καλοκαίρι κλέβει την χαρά της άνοιξης,
το νέο αντικαθιστά το παλιό,
τα φύλλα των δέντρων πρασινίζουν
και το ουράνιο τόξο χάνεται.
Ίσως και όλα κάποτε ξαναρχίζουν…
Έτσι μας το έμαθε η ζωή,
κάθε τέλος και αρχή.