ν’ απλώνεται γιγάντιο στους ορίζοντες
καπνίζοντας στριφτά από συγχωροχάρτι.
Κοίτα τα μάτια μου
να κοντοστέκονται σαν σύννεφα στα όρια της λογικής σου
και τα χείλη μου
που έχουν φιλήσει δέρματα
στρωμένα με κάρβουνο και χιόνι.
Κοίτα τους μώλωπες στους ώμους μου
απ’ τις δαγκωνιές του ήλιου
όταν αγάπη ψέλλιζα στην έρημο
και το στόμα μου κατέρρεε.
Κοίτα τους κήπους που έχτισαν στον λαιμό μου
ψηλούς σαν τις κατοικίες των πόλεων
για ν’ ανεβαίνει ο εργάτης απ’ τη σκαλωσιά
και να κολατσίζει με τον Θεό του.
Κοίτα με ολόκληρο για μια στιγμή
κι ύστερα αποχαιρέτησέ με –
δύω νωρίτερα από φιλί
κι ανατέλλω με εσένα.
*
όπου ο γερο-άνεμος
μαζεύει με την τσουγκράνα τις ψυχές μου
για να τις αποθέσει
σαν φιλιά στον κόρφο σου.
Στην κρεβατοκάμαρα
προσεύχομαι συχνά στα σκούρα σου μαλλιά
διανύοντας στους γλουτούς σου
τις σιωπές
ανάμεσα στις συλλαβές αγάπης.
Με καταπίνεις
όπως το σκοτάδι το φανάρι
πεινασμένο
για όσα πέφτουν απ’ τα βρώμικα χέρια μας.
Και το βράδυ αργά
βγάζεις απ’ το δέρμα σου σαν ρούχο τη σελήνη
παραδίδοντας τις θηλές σου
στις ερωτήσεις της νύχτας μου.
Αλέξανδρος Τιχομίρ
Γεννήθηκα το 1994 στην Αθήνα, όπου ζω και εργάζομαι, και είμαι φοιτητής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Κείμενά μου έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2019 εκδόθηκε το συνθετικό μου ποίημα “Νάθαν: ένα ταξίδι στο εσωτερικό τοπίο ενός θεού” (εκδόσεις Βακχικόν), το οποίο συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών των βραβείων Jean Moreas 2020 και στην ανθολογία «Τα ποιήματα του 2019» (εκδόσεις Κοινωνία των δεκάτων, 2020). Διατηρώ το ιστολόγιο Poetfolio.