ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ ‘ΛΕΓΕ ΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ
Φίλε έχεις ένα σακουλάκι φρόνιμα
και πουλημένα χρόνια;
Μήπως έχεις ένα ευρώ να πάω να μεταλάβω;
Πως όταν βρέχει χειμάζουν κατά πάνω μας
Μας ξεκουφαίνουνε οι τρυπημένες χούφτες
Στο τέλος το αφάνταστο Αέρας μόνο θα ‘ναι
Τώρα που μεγαλώσαμε
μάθαμε
θρήνοι λέγονται
αγκαλιασμένος δρόμος θα ‘ναι
Στο τέλος στο κράσπεδο πελώρια λιώνουν
Πηγές μού λένε πως τις κυριακές η μόνη
λέξη τους είναι νυχτώνει
Στο τέλος
Αέρας μόνο θα ‘ναι
Και τούτη η ζωή
σαρώνει τη μισή ζωή μας
Στα μάτια τους να τους κοιτάς και πες τους
Και τι θα φάτε κύριοι τώρα που νυχτώνει
Και τούτοι να σου απαντήσουνε
Τριάντα
φύλα
τρόμους
ΕΙΝΑΙ ΝΥΧΤΑ
Και δεν στέκεται η νύχτα με τον σφοδρό αέρα
Είναι νύχτα και η ζωή αθόρυβα κολλάει από πίσω
Δεν είναι νύχτα αυτή για να την περπατήσεις
Είναι νύχτα κι ένας αέρας κάνει το σαθρό κιγκλίδωμα ουρλιαχτό
Είναι σίδερο ο άνεμος χτυπάει στον εαυτό του
Νύχτα ολοσχερώς για ποια ζωή τροχάζει το σκοτάδι
Δεν είναι νύχτα να την περπατήσεις
Είναι σκοτάδι και ο γυρισμός γεμάτος χαλασμένες λέξεις
Είναι αργά και ο αέρας γελάει πάνω από το κεφάλι
Δεν είναι νύχτα να την γυρίσεις σπίτι
Τέλεια νύχτα
για ποντικούς
βιαστές
και σαρωμένους
Η Ηλέκτρα Λαζάρ γεννήθηκε το 1989 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε και ξανασπούδασε σε πανεπιστήμια της Αθήνας και της Κορίνθου. Η διαρκής αποζήτηση λύσης της ανθρώπινης κατάστασης, την έχει οδηγήσει την τελευταία δεκαετία στην ποίηση. Έχει πειραματιστεί πάνω σε νέες μορφές γραφής και αφήγησης μέσα από το πρότζεκτ ποίησης TwoParts και ομαδικές συν-γραφές. Από τις αρχές του 2019, κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο ποίησης με τίτλο “Άγια Νήπια”. Ποιήματα και δοκίμια κυκλοφορούν σε περιοδικά και στο διαδίκτυο.