Τέσσερις φέτος οι εβδομάδες των Παθών.
(Βλέπω αδυσώπητη παρέλαση ιών
σαν καρφωμένη στο Σταυρό, με μαύρο αίμα. )
Αυτός ο Απρίλης, ο σκληρότερος στη ζήση
σ’ όσους βιώνουμε αξημέρωτο ουρανό.
(Ψέμα θα είναι… Δεν μας μοιάζει αληθινό,
τίποτα δεν θυμίζει αυτά που ‘χουμε ζήσει. )
Μες τον Απρίλη αυτόν, εδώ θα μετρηθούμε:
διαβάτες όλοι, στων οδών την ερημιά.
(Ρωτάμε γύρω, αλλ’ απόκριση καμιά:
από την καραντίνα κάποτε θα βγούμε; )
Αυτός ο Απρίλης είναι μια δοκιμασία.
Ποιος δεν θ’ αντέξει, τάχα ποιος θ’ αναστηθεί;
(Απ’ τον αόρατο εχθρό θα ηττηθεί
η ανθρωπότητα; Θ’ αξίζει η θυσία; )
*
ΤΣΑΡΛΥ
Στον Δημήτρη Χριστόπουλο
για τον ομώνυμο ήρωα του διηγήματός του,
από το βιβλίο: Σπουδή στο Κίτρινο,
που έδωσε και την έμπνευση για το παρόν ποίημα
Είν’ άνθρωποι που έχουνε φτερά,
υψώνουνε τα χέρια δίχως λόγια,
πετούν πάνω απ’ την πόλη μια φορά
κι αναίτια δεν τους πρέπουν μοιρολόγια.
Ειν’ άνθρωποι που έχουν μουσική
και μέσα τους τα πιο κρυφά ακόρντα
κι η πούλια κατεβαίνει να τους δει
διαβαίνοντας του ακάλυπτου την πόρτα.
Είν’ άνθρωποι που έρχονται από τ’ άστρα.
Γεννήθηκαν θαρρείς προνομιούχοι,
μ’ οχύρωση σ’ ολοδικά τους κάστρα
σε κόσμους όπου μπαίνουν οι κλειδούχοι.
Είν’ άνθρωποι που ανοίγουνε τα χέρια
και σου φωνάζουνε να πας να γαμηθείς
και δραπετεύουνε γι’ απρόσιτα λημέρια,
στο περιθώριο μιας ζωής κανονικής.
Είν’ άνθρωποι που ξέρεις μισό αιώνα
-οι φίλοι σου, που φίλους πια δεν έχουν –
τους πήρανε την χάρη και την πρόνοια,
τους διαφορετικούς δεν τους αντέχουν.
Ειν’ άνθρωποι σ’ ιδιότυπο απαρτχάιντ.
Φοράνε το καρώ τους το πουλόβερ,
σε μι μινόρε σου σφυρίζουν: Nevermind
και φεύγουν σαν ακούσουν “game over”.