Η Γέννηση
Ακόμη με τη μνήμη του νερού
τον σχεδιάζεις, ολόφωτο
την πρώτη ανθρώπινη μέρα του
αμβλύνεις τον πρωτόγονο τρόμο
βάζοντας πρώτα τον αμνό
σαν φάντασμα εκείνη, ανεπαίσθητο
θρύψαλο ύλης
υψώνεται έως την έκσταση
Γυναίκες, με μύρο αλείψτε το μωρό
το αίμα κρύψτε στους χιτώνες
Και να η απόλυτη στιγμή
και να η αιώνια παρόρμηση
διαλέγεις να μείνεις άσημος εσύ
μες τους αιώνες
Αγνώστου Καλλιτέχνη, La Nativité, 17th c., Musée Paul Valéry, Sète, France
Κολυμβήτριες με χελώνα
Στη χλόη του κήπου ξαναζωντάνεψε.
Την περίμεναν οι χελώνοι
με ό,τι σάρκινο τους προεξείχε
να μπουν μέσα της.
Την χτύπαγαν στο καύκαλο,
της δάγκωναν τα νύχια και την ουρά.
Τότε τ’ αγόρια που άκουσαν κραυγές—
σαν να καιγόντουσαν—
αιμόφυρτη τη σήκωσαν,
της λάδωσαν την ράχη
και τρυφερά την έβαλαν
σε Μουσείο του St. Louis
έτσι μέρα που χιόνιζε
πρόσεχα τα γυμνά κορίτσια του Ματίς
να κοιτούν την ροδαλή χελώνα
απορημένα και ακίνητα
μες στο ποτάμι το πράσινο,
και μες στο αδιάφορο ουρανί.
Henri Matisse, Baigneuses avec une tortue, 1907-08 , The Saint Louis Art Museum, St. Louis, Missouri
Έναστρη νύχτα 25ης Ιουλίου 2018
Είναι η Χρονιά του Κινδύνου.
Κεφάλια επιπλέουν στη θάλασσα
και ο Μαξ Μπέκμαν τα απεικονίζει σε άλλον αιώνα.
Στην άκρη του πίνακα εκπνέει άστρα ο ουρανός
συναντά εξαρθρωμένα μέλη πιο κάτω και
στρίβει αριστερά στο μορφάζον πρόσωπο.
Επιτέθηκαν στο αεροπλάνο του.
Εκείνος πνίγεται.
Η πτήση υπερατλαντική, τ’ άστρα πολύ κοντά μου.
Χρειάζομαι κρασί. Στη στοργική αεροσυνοδό μιλώ
για εκατόμβη θυμάτων.
Έξω από το παράθυρο όλα κανονικά—
γυαλίζει ασήμι το φτερό
το φως ανάβει κόκκινο.
Κι η αστρική νύχτα τόσο ήρεμη
όσο εκείνη του Βαν Γκογκ.
Vincent van Gogh, The Starry Night, 1889, MoMA The Museum of Modern Art, N.Y.
VOILE BLANCHE
Μαύρη Χώρα μανδραγόρας μεσάνυχτα
Αντικείμενο μες την αφέλεια των εικόνων
Γραφή αγορίστικη ουρλιάζει όταν τραβούνε το κοτσάνι του
Κυοφορεί νερό καρδιά πυρακτωμένη ενθυμείται
Ρεγγίνα δεινή μοδίστρα στο ύφασμα ρυθμίζει
Ίχνος ιερό οίον γναφεύς επί της γης ου δύναται ούτως λευκάναι
Τυλίγει στον Sambre το πρόσωπό του με το άσπρο της νυχτικό
René Magritte, The Rape (Le viol), 1934, The Menil Collection, Houston, Texas
Η βάρκα καὶ τὸ ψάρι τοῦ Μὰρκ Σαγκάλ,
Πόρος 1952
Τὴ βλέπει ἀπ’ τὴ στεριὰ νὰ σχηματίζεται
μιὰ ψάρι, μιὰ γοργόνα
καὶ ξέρει πὼς κάτι στὴν ἀγάπη
εἶναι σκληρὸ καὶ ἀπόμακρο.
Εἶναι ψαρὰς καὶ ἄντρας—
τὸν ταράζει ἡ κίνησή της
στὸν ἤρεμο Σαρωνικό.
Σὲ λίγο τὸ τραγούδι τοῦ πόθου
σὲ λίγο ἡ βουτιά·
ἡ βάρκα τὴν ἀγγίζει
τὸ δίχτυ τὴ φλογίζει
γίνονται ρίγη
φάσματα τοῦ χρωστήρα
γέννες τοῦ φεγγαριοῦ.
Marc Chagall, Boat and Fish, Poros 1952, Private Collection
Εὐαγγελισμός, 1907
«Οἱ καλλιτέχναι θὰ πεισθοῦν ὅτι πρέπει
νὰ ἐργάζονται μὲ τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχὴν
καὶ ὄχι μόνον μὲ τὸν χρωστήρα καὶ τὴν σμίλην».
Κωστὴς Παρθένης
Ἀρχάγγελε προστάτη,
μίλησέ μου γιὰ τὴ γυμνὴ στιγμὴ
ὅταν πλαγιάζει ὁ ἥλιος
τῆς ἀσκητικῆς φύσης
κι ἕνα κομμάτι φῶς τίκτει τὸ μαῦρο
σὲ μισόκλειστες φτεροῦγες
στοὺς ὤμους ἢ στὶς φτέρνες
ἐρατεινὴ ἡ κόρη
ἐνδύεται τὴ ρόδινη ἐσθήτα
στὴν ἀλχημεία τῆς ὕλης
σὰν νὰ προανάγγελλες…
Κωνσταντίνος Παρθένης, Ευαγγελισμός, 1911, Εθνική Πινακοθήκη