Έζησα με αναίδεια
Έζησα με αναίδεια
και μοναξιά.
Μιλάω στο πρώτο πρόσωπο.
Έζησα με παράξενες σκέψεις
σκοτεινές παρορμήσεις
και όνειρα˙
σε μερικά έβγαινα σε λιμάνια
σ’ άλλα πνιγόμουνα
λίγο πριν απ’ την όχθη
κατάπινα το αλμυρό νερό.
Ολόκληρη έζησα.
Τοιχογραφία
Σώζεται η αρχή απ’ τους μηρούς
σε άτονο γαλάζιο
τμήμα ποδιού ακόσμητο προς τα αριστερά
και τμήμα απολήξεως φορέματος.
Στο δέρμα διακρίνονται γραμμές
κυρίως οξυκόρυφες.
Ο χώρος του λαιμού διακόπτεται
απ’ τον αριστερό βραχίονα
που φέρεται προς τα επάνω
ενώ μονάχα το δεξί στήθος δηλώνεται
με ελαφρά καμπύλωση.
Από το κάτω μέρος του προσώπου
Λείπει το μεγαλύτερο κομμάτι.
Κόκκινα τρίγωνα ή τόξα
σ’ όλο το άσπρο του βολβού.
Σώζεται επίσης η κορδέλα των μαλλιών
και η στροφή του σώματος
που ασφαλώς προϋποθέτει
ανάλογες κινήσεις των χεριών.
Λείπει το έδαφος του έρωτα.
Μια φθινοπωρινή ημέρα
Απλώς μια φθινοπωρινή ημέρα
δίχως βροχή
και δίχως άνεμο·
ο κήπος μου φέτος δεν θα έχει λουλούδια
ούτε στην άκρη του λιμνούλα με χρυσόψαρα
άθελά μου θυμάμαι
ανώφελα χρόνια
ακόμη μία φορά
η τύχη μού χαμογελάει·
η μοναξιά που ονειρεύτηκα στα νιάτα μου
θ’ ανοίξει το μπουκάλι το κρασί
και θα μ’ ανάψει το τσιγάρο.
Αλλαγή Τοπίου
IV
Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν
Δεν είναι ποιητές
Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες
Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους
Και πού και πού ένα κομμάτι σύννεφο
Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους
Και την κρύβει
Επίλογος
Είμαι στην αρχή της ζωής μου και είμαι έξω στο φως. Έχουν
περάσει χρόνια από τότε και προσπαθώ να ρουφήξω το άσπρο.
Μόνο το φως χρειαζόμουν. Ύστερα, σκέφτηκα, θα σταματήσω
να κάνω αυτόν το θόρυβο. Αν σταματήσω να κάνω αυτόν το
θόρυβο, θ’ ακούσω κάτι πολύ όμορφο. Δεν ξέρω ακόμα, αλλά
είμαι σίγουρη, κι αυτό μου συμβαίνει συχνά. Μου συμβαίνει
συχνά εκεί που κάθομαι και σκέφτομαι, αλλά δεν είναι καθόλου
αυτό. Καθόλου κάτι που σκέφτομαι, αλλά αυτό με βοηθάει. Με
βοηθάει να μην έχω το νου μου, να μην περιμένω τίποτα. Γιατί
τότε τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί, εκτός από κάτι που
ήδη το ξέρω. Και τι ξέρω εγώ; Τι ξέρω;
Αυτό που προηγείται
Κάθε φορά που ξαπλώνεις να κοιμηθείς, βγαίνει από το σώμα σου
μια κόκκινη καρδιά, στέκεται αστήριχτη μέσα στο δωμάτιο και ανασαίνει
μονάχη της. Δε λογαριάζει ούτε τον εαυτό της γιατί αυτή τη θρέφει
μια συνεχής έκπληξη. Τίποτα και από πουθενά. Όλη αυτή την ώρα
σας χαρακτηρίζει ένα μικρό χαμόγελο καθώς ισορροπείτε πάνω
σε δυο λεπτές άσπρες κλωστές.
Αυτό που είστε υπάρχει πριν από τους δυο σας. Ξεχνώντας.
Έντομα
Εκείνη τη χρονιά
λύγισαν τα κλαδιά μου ως το χώμα
έτοιμος πάντα για αδιάκοπη βροχή ο ουρανός μου
κι ο κήπος για φωνές εντόμων μακρινές
και λυπημένες.
Δεν άκουγα τραγούδια τότε
όσα φεγγάρια μόνο
θέλησαν μόνα τους να πέσουν στο πηγάδι.
Ό,τι κι αν λέω όμως
υπήρχε ακόμη αγάπη μέσα μου
και της αγάπης η απόλαυση
ακόμη.
Ναι, θυμάμαι τις ευτυχισμένες μέρες
και τον καιρό της κάθε μέρας.