ΛΑΓΚΕΡ
Τα βαγόνια είχαν φτάσει.
Μοιράστηκαν, αναμνήσεις, φόβο και κάποιο σύντομο παρόν.
Έφτασαν. Αποχαιρετιστήκαν σαν παλιοί φίλοι.
Mελαγχολικές νότες τύλιξαν την πρωινή ομίχλη.
Γδύθηκαν.
Σύντομα θα ξεκινούσαν οι εργασίες.
Σύντομα θα ξεκινούσαν οι εργασίες.
Κι ένα παιδί μόνο!
Περιμένοντας τη σειρά του
στους φούρνους του κρεματόριου του Άουσβιτς.
Δάντη… κατέβηκες στην κόλαση.
Αυτό που βλέπεις εδώ,
αυτό είναι κάτι άλλο, πώς να στο πω;
Αυτό που βλέπεις εδώ,
αυτό είναι κάτι άλλο, πώς να στο πω;
Γονάτισε τόσες φορές
που το σώμα του ρίζωσε,
Θυμάμαι έψαχνε για ένα λουλούδι
να ανακαλύψει ξανά τη γλώσσα του.
Ήταν όμως τόσοι πολλοί
κι έτσι έδεσε τα δάχτυλά του και περίμενε.
Έναν στρατό ελπίδας,
έναν λυτρωτικό αναστεναγμό
που ακόμα δεν είχε φτάσει
αλλά πλησίαζε.
