Επτά ποιήματα του Φεβρουαρίου
Εγγαστρίμυθες μέρες
Ο ουρανός καταρρέει, μαζί του καταρρέουν
η νύχτα και η αντίστιξη, ο κήπος σβήνει μέσα
στη σιγαλιά των αστεριών, όλα αιμορραγούν,
σέρνονται από κηδεία σε κηδεία κι από τέντα
σε τέντα χωρίς χάρτινες γιρλάντες, οι δυνάμεις
που είναι κρυμμένες μέσα στους ανθρώπους
κοιμούνται χαζεύοντας τη μουγκή υψίφωνο
του τσίρκου, αδίκως ανοίγω τρύπα στη μνήμη
μου: με ακολουθούν οι εγγαστρίμυθες μέρες
Τήνος, 1 Φεβρουαρίου 2024
Οικόπεδα ενατένισης
Στην εποχή μας δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι
ψέμα, δεν ξέρεις πού χύνεται το πύον και πού το
αίμα, τα σύννεφα αραιώνουν πριν την ώρα τους
όπως γυναίκες που γεννάνε πριν γκαστρωθούν,
μέγας χορηγός της πραγματικότητας το χάος κι
ο αβυσσαλέος χρόνος με πολλά πισωγυρίσματα,
οι άνθρωποι είναι στο πόδι και συνεχώς σε
εμπόλεμη κατάσταση κι όταν θέλουν κάπου να
ξαποστάσουν μπαίνουν σε μπαρ να πιούνε τον
καημό τους, η όψη τους είναι ψυχρή, η κάτοψή
τους ανιαρή, πάντοτε αγρυπνούν σε ξενοδοχεία
με περίεργα ονόματα όπως «Αϋπνία», «Αφασία»,
«Αμνησία», το πρωί που ξυπνάνε τα μάτια τους
είναι πρησμένα, τα όνειρά τους καμένα χωρίς
διάθεση για τίποτε, περνάνε στην αντίπερα
όχθη όπου ανακαλύπτουν πως τα σπασμένα
κομμάτια της συμφοράς έχουν εξαγοράσει με
αντιπαροχή όλα τα οικόπεδα της ενατένισης
Τήνος, 1 Φεβρουαρίου 2024
Το τέλος του κόσμου
Μην περιμένετε ν’ αλλάξουν πολλά όταν
έρθει το τέλος του κόσμου ασχέτως με το
τι σας υπόσχονται η Εκκλησία, ο φόβος, η
κυβέρνηση και οι συνωμοσιολόγοι, τα
κακώς κείμενα δεν πρόκειται να πάνε
προς το καλύτερο, ο καιρός δε θα γίνει
πιο ήπιος, το κράτος θα εξακολουθεί να
σας κλέβει, δε θα στρώσει η υγεία σας κι
ο ύπνος σας θα είναι εξίσου παλιρροϊκός
Τήνος, 1 Φεβρουαρίου 2024
Επέζησα
Επέζησα εξ ατυχήματος όχι εκ θαύματος ενόσω
οι ζώντες σάπιζαν στα σώματα των νεκρών, ενώ
οι λέξεις έχαναν το νόημά τους στα στόματα των
πολιτικών, ενόσω οι απέναντι βιάζονταν να πάνε
στο πανηγύρι των ελεφάντων όπου ποδοπατούν
τους Παλαιστίνιους σα να είναι μυρμήγκια, όμως
επέζησα, και πιθανολογείται πως την επομένη του
θανάτου μου δε θα ’μαι στο καφενείο να πίνω τον
πικρό καφέ της παρηγοριάς με το μαύρο παξιμάδι
Τήνος, 5 Φεβρουαρίου 2024
Χάος
Στο επόμενο βιβλίο μου θα ήθελα να υπάρχει
μια φωτογραφία μου με το χάος, θα ήθελα να
στείλει ο εκδότης μου έναν φωτογράφο και να
έρθει μια μέρα στο σπίτι μου να με φωτογραφίσει
μπροστά απ’ το χάος, δε θέλω φόντο βιβλιοθήκες
και βιβλία, αυτά μου έχουν γίνει εφιάλτης, πολύ
με κουράζουν μόνο που τα κοιτώ, φόντο θέλω το
χάος, δε θα ’ναι ασφαλώς εύκολο να το εντοπίσει
πόσο μάλλον να του πει να σταθεί ακίνητο πίσω
μου για να το τραβήξει φωτογραφία, ίσως να το
δελεάσει με παγωτό χωνάκι ή λίγη άβυσσο, ποιος
ξέρει, όλα υπό συζήτηση, βλέποντας και κάνοντας
Τήνος, 5 Φεβρουαρίου 2024
Ο ήρωας του ποιήματος
Ο ήρωας του ποιήματος παύει προς στιγμή να γράφει
γιατί δεν ξέρει αν μισεί περισσότερο το θάνατο ή τη
ζωή, δεν ξέρει αν θα έδινε το χέρι του να βοηθήσει
έναν αδύναμο ή σε έναν ισχυρό να γίνει ισχυρότερος
να πολεμήσει τις αδυναμίες του αδύνατου, ο ήρωας
του ποιήματος έχει βλέμμα που κοιτά πότε μακριά
πότε κοντά, ανάλογα με τη μέρα, ζει σ’ έναν κόσμο
όλο ποτάμια και λίμνες και θάλασσες, ανατρέφεται
από ειδήσεις στο κινητό του, κάθε μέρα σχολιάζει
την επικαιρότητα με στίχους χυμένους στην τρίτη
σελίδα εφημερίδας, δεν διαπρέπει κάπου, απλώς
είναι ένας απλός ήρωας ενός απλού ποιήματος
Τήνος, 12 Φεβρουαρίου 2024
Προφήτες
Χαίρομαι που ακούω τους προφήτες κάθε πρωί
να διαλαλούν την πραμάτεια τους στην αγορά κι
ας μην τους ακούει κανείς, χαίρομαι που είναι
εκεί και που τολμούν ν’ αμφισβητήσουν με τα
νηφάλια λόγια τους το πολιτικό σύστημα, που
ξέρουν πως μια αδύναμη φωνή ξεχωρίζει μέσα
στις αμέτρητες φωνές του πλήθους κι αυτή η
φωνή, ντυμένη μ’ αστροπελέκια, προφητεύουν
πως θα μεσουρανήσει στο πλανητικό στερέωμα
Τήνος, 12 Φεβρουαρίου 2024