OΤΑΝ Η ΓΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε πως η μάσκα
επιτρέπεται (ακόμη)
πως η δουλειά
σημαίνει (ακόμη) ελευθερία
και πως η νύχτα
είναι δεμένη με σφιχτό κόμπο
στο κέντρο
της δικής μας ύπαρξης.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε πως κανένας πια
δεν επιστρέφει
στο καθοδικό σπιράλ του χρόνου
πως για να γίνουμε ανθρώπινοι
και πάλι
πρέπει επειγόντως να βρεθεί
κάτι
ίσως ένας μηχανικός θεός
ή κάποιος εξωγήινος
αχνός
σαν αστρονομικό χνούδι
ξέρουμε πως θα παραμείνουμε
ακατανόητες και ατελείς υπάρξεις
σαν σκόρπια θραύσματα
από σπασμένα αγγεία
μέσα στην αταλάντευτη σιωπή
των εσωτερικών μεταναστεύσεων.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
τίποτα δεν θα είναι άκρως μυστικό
και απόρρητο.
Τότες η διαχρονική σύγκρουση
του ανθρώπου
με κάθε τι μη ανθρώπινο
θα λάβει τέλος
κι όλοι θα περιστρέφονται αρμονικά
μαζί με όλα
μπροστά σε όλες τις ανακυκλήσεις
του μάταιου.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
όλα τα πράγματα θα ζυγίζουν
για συγκεκριμένο λόγο
κι έτσι δεν θα υπάρχουν παιδιά
σκορπισμένα σαν φύλλα
στον απέραντο κόσμο
ούτε η θάλασσα θα μεταφέρει
στον πάτο της
εκατομμύρια ζεστά πτώματα.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
μπουλντόζες δεν θα γκρεμίζουν πια
σπίτια και δέντρα
κι οι άνθρωποι δεν θα κόβουν
λαρύγγια άλλων ανθρώπων
με μια φτηνή επικάλυψη χριστιανισμού
και αβρότητας.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
ο κύριος Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
ο κύριος Πάμπλο Νερούδα
κι ο κύριος Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
θα γράφουν χωρίς κανένα φόβο
για τις πατρίδες των δακρυσμένων παιδιών
χωρίς σκεπάσματα.
Τότε κι εγώ δεν θα μιλώ
με λάθος λέξεις
κι έτσι δεν θα χρειάζεται
πια να λέω
ότι το κάθε ποίημα είναι
ένας Ιούλης
γαζωμένος με σφαίρες
που κρύβει το τραύμα
σε κοινή θέα
σαν εκπαιδευτική προσομοίωση.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
δεν θα υπάρχουν παιδιά
σκορπισμένα σαν φύλλα
στον απέραντο κόσμο
και το κακό
δεν θα ‘ναι πια απρόσωπο
σαν κινούμενη μάσκα.
τίποτα δεν θα είναι άκρως μυστικό
και απόρρητο.
Τότες η διαχρονική σύγκρουση
του ανθρώπου
με κάθε τι μη ανθρώπινο
θα λάβει τέλος
κι όλοι θα περιστρέφονται αρμονικά
μαζί με όλα
μπροστά σε όλες τις ανακυκλήσεις
του μάταιου.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
όλα τα πράγματα θα ζυγίζουν
για συγκεκριμένο λόγο
κι έτσι δεν θα υπάρχουν παιδιά
σκορπισμένα σαν φύλλα
στον απέραντο κόσμο
ούτε η θάλασσα θα μεταφέρει
στον πάτο της
εκατομμύρια ζεστά πτώματα.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
μπουλντόζες δεν θα γκρεμίζουν πια
σπίτια και δέντρα
κι οι άνθρωποι δεν θα κόβουν
λαρύγγια άλλων ανθρώπων
με μια φτηνή επικάλυψη χριστιανισμού
και αβρότητας.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
ο κύριος Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
ο κύριος Πάμπλο Νερούδα
κι ο κύριος Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
θα γράφουν χωρίς κανένα φόβο
για τις πατρίδες των δακρυσμένων παιδιών
χωρίς σκεπάσματα.
Τότε κι εγώ δεν θα μιλώ
με λάθος λέξεις
κι έτσι δεν θα χρειάζεται
πια να λέω
ότι το κάθε ποίημα είναι
ένας Ιούλης
γαζωμένος με σφαίρες
που κρύβει το τραύμα
σε κοινή θέα
σαν εκπαιδευτική προσομοίωση.
Όταν η γη θα γίνει για όλους στρογγυλή
δεν θα υπάρχουν παιδιά
σκορπισμένα σαν φύλλα
στον απέραντο κόσμο
και το κακό
δεν θα ‘ναι πια απρόσωπο
σαν κινούμενη μάσκα.
Θα είναι όμως συνεχές
και αιώνιο.
και αιώνιο.
* * *
ΑΠΟΡΙΑ
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε πως η μάσκα
επιτρέπεται (ακόμη)
πως η δουλειά
σημαίνει (ακόμη) ελευθερία
και πως η νύχτα
είναι δεμένη με σφιχτό κόμπο
στο κέντρο
της δικής μας ύπαρξης.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε πως κανένας πια
δεν επιστρέφει
στο καθοδικό σπιράλ του χρόνου
πως για να γίνουμε ανθρώπινοι
και πάλι
πρέπει επειγόντως να βρεθεί
κάτι
ίσως ένας μηχανικός θεός
ή κάποιος εξωγήινος
αχνός
σαν αστρονομικό χνούδι
ξέρουμε πως θα παραμείνουμε
ακατανόητες και ατελείς υπάρξεις
σαν σκόρπια θραύσματα
από σπασμένα αγγεία
μέσα στην αταλάντευτη σιωπή
των εσωτερικών μεταναστεύσεων.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Aπό την ποιητική συλλογή ΡΙΜΑΧΟ (Σμίλη, Μάρτιος 2022).
