Η Αγγελική Γιαννοπούλου, με σπουδές στη Φιλολογία, Ψυχολογία και Ιστορία της Τέχνης, εκδίδει το 2018 το πρώτο της βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Λέξεις στο φως». Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις Εκδόσεις Αρμός και, όπως σημειώνεται ως υπότιτλος στο εξώφυλλο, με χαρακτηριστικό το σημείο στίξης του θαυμαστικού στο τέλος,πρόκειται για μια Ωδή στο μεγαλείο της ζωής. Τίτλος και υπότιτλος, που παραπέμπουν σε ελπιδοφόρες αναγνώσεις, φωτεινές προσλήψεις λέξεων, όπως αυτές υφαίνονται μέσα στα μικρά, αυτοτελή πεζογραφήματα του βιβλίου.Πρόκειται για ευσύνοπτα κείμενα, τα οποία συγκροτούν τις δύο ενότητεςμετους αντίστοιχους τίτλους «Βηματισμοί στη ζωή» και«Βηματισμοί στον χρόνο».Τα κείμενα αυτά, τα οποία θα μπορούσαν να διαβαστούν και με τυχαία σειρά,αποτελούν ουσιαστικά την έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων της συγγραφέως για ποικίλα θέματα που την απασχολούν, τα οποία επιθυμεί να αναδυθούν μέσα από τόνους θετικής διάθεσης και αισιοδοξίας,εξού και ο τίτλος του βιβλίου.Γράφει χαρακτηριστικά στο πρώτο κείμενο της έκδοσης:
«Ιχνηλατώ τις λέξεις και τις σιωπές. Υπάρχουν λέξεις που γεφυρώνουν,ισορροπούν μοναδικά τις αντιθέσεις, που υφαίνουν προσδοκίες, ελπίδες, χαρά. Κι εκείνες που γκρεμίζουν, ισοπεδώνουν.{…} ΄Εμαθα να διαλέγω λέξεις που καλύπτουν ρωγμές, που επουλώνουν πληγές, που εξοβελίζουν την αδιαφορία, τη σκληρότητα, που είναι πλήρεις ζεστασιάς, όμορφων αισθημάτων αναγκαίων σε μια ασύστολα κραυγάζουσα,υποκριτική, κενόδοξη, μισαλλόδοξη εποχή».
Με αυτό τον τρόπο η Αγγελική Γιαννοπούλου δίνει από την αρχή το στίγμα του βιβλίου της. Με ευγένεια ψυχής προσανατολίζεται προς την ωραιότητα των λέξεων, επιλέγοντας μία στάση ζωής, η οποία αντιστέκεται στο σκοτάδι που μαστίζει τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα. Η συγγραφέας, με εξαιρετική χρήση της ελληνικής γλώσσας,ντύνει τις σκέψεις της με τον λυρισμό που απαιτείται και τη φιλοσοφική διάθεση που αναδύεται από όσα καταθέτει. Μια ποιητική πρόζα θα έλεγε κανείς ότι είναι το κάθε μικρό κείμενο, με τον δικό του εσωτερικό ρυθμό και τη δική του υπαρξιακή χροιά. Λόγος ειλικρινής και χειμαρρώδης, ο οποίος, συνθέτει σε κάθε κεφάλαιο μικρές λογοτεχνικές διαδρομές, αγγίζοντας με ευαισθησία αυτά που διατρέχουν την καθημερινότητά μας.
Μιλώντας κάποτε σε ένα αόρατο «Εσύ», ως να απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο, η συγγραφέας επιχειρεί να υπενθυμίσει αξίες, στάσεις, δυνάμεις, οι οποίες κάπου ίσως έχουν αλλοιωθεί ή παρασυρθεί μέσα στην τραχύτητα του βίου, αλλά δεν έπαψαν να υπάρχουν έστω και σε υποβόσκουσα μορφή, ως μόνιμη ελπίδα για αντίσταση και αλλαγή. «Σπάσε την ίδια παρωχημένη στάση απέναντι στα πράγματα. Δοκίμασε τη διαφυγή. Κωπηλάτησε με δύναμη στην άλλη όχθη του νου». (σ.35)
Άλλοτε πάλι, σε πρωτοπρόσωπη γραφή, επιθυμεί να τονίσει μέσα από την προσωπική της ματιά τι ακριβώς προσδίδει περισσότερο φως στη ζωή και στον άνθρωπο.
«Μ΄ αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν μαϊστράλι στην ψυχή, που αναζητούν με μιαν απέραντη υπομονή το καλό σε κάθε τι, που δεν έχουν ανάγκη να τους πει κανείς τι να κάνουν, γιατί η συνείδησή τους έχει πάντα μιαν ολοκάθαρη φωνή». (σ.41)
Κι υπάρχουν και οι φορές που η συγγραφέας ενδύει τον λόγο της με το πρώτο πρόσωπο πληθυντικού, για να εκφράσει την κοινή μοίρα και έγνοια:
«Διπλοκλειδώνουμε τις πόρτες και τις ψυχές μας. Σαν εφιάλτης που εμφανίζεται σε κάθε βήμα μας η αίσθηση της ανασφάλειας. Να προστατευθούμε. Να μην πληγωθούμε. Να μην ματώσουμε».
Με τη γνώση που της δίνουν οι σπουδές της αλλά και οι προσωπικές της αναγνώσεις, η συγγραφέας διανθίζει τον λόγο της και με ρήσεις εκλεκτών λογοτεχνών, ρήσεις επίσης βαθιά υπαρξιακές αλλά και λόγος διακειμενικός, που φυσάει σαν ούριος άνεμος, θέλοντας να σηκώσει πιο ψηλά τον άνθρωπο για το ωραίο ταξίδι του.
Σε μια εποχή που το κάθε λογής σκοτάδι πυκνώνει απειλητικά και ασφυκτικά,η Αγγελική Γιαννοπούλου επιχειρεί να βρει σε φωτεινές σκέψεις, κυρίως λέξεις, το αντίδοτο για τον μαρασμό, την ύφεση, τη μιζέρια, την απαισιοδοξία, την πτώση. Ρομαντισμός;Ίσως!Μα ποιος είπε ότι η εποχή μας δεν τον χρειάζεται;’Ίσως αυτή ακριβώς η εποχή, που από πολλούς χαρακτηρίζεται αντιποιητική, λες και υπήρξαν ποτέ ακραιφνώς ποιητικές χρονικές περίοδοι,να έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη να ακούσει καθάρια αυτά που καθιστούν τις απώλειές της και συνιστούν τα μυστικά ευχολόγιά της.Κάποιος πρέπει να χαράξει τις σκέψεις του στο χαρτί με τόση ζεστασιά και ειλικρίνεια,ακριβώς για να φτάσει ο λόγος του κατευθείαν και ξεκάθαρα στην αντίληψη και συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος γίνεται πολλές φορές έρμαιο της ύπαρξης και της εποχής του. Αν την ώρα που ανοίγει ένα παράθυρο, χάνεται η μαγεία και η πρόκληση της μέρας, αφήνοντας να εισβάλουν απλώς η κατήφεια καιτα λεπίδιατων δελτίων ειδήσεων, οι άνθρωποι θα είναι πλέον μια άμορφη μάζα απελπισίας.Κι αυτή τη μάζα η Αγγελική Γιαννοπούλου αποζητά να αναστηλώσει δίνοντας με τη γραφή της πολλές διαφυγές :
«Έχεις τα πάντα μέσα σου. Είναι απλά, όμορφα. Στα χέρια, στο νου, την καρδιά σου. Στο βήμα που ανοίγεις για να διαβείς πέρα και πάνω από τη ματαιότητα των πολύπλοκων που στέκουν εκεί να ακυρώσουν την ανάγκη σου για ζωή, για πραγματική ζωή. Είσαι εδώ, είσαι όρθιος! Είσαι εδώ για να ζήσεις, όχι για να εξηγήσεις. Κάθε χειρονομία σου, κάθε λέξη, κάθε πράξη αντιγυρίζει με χίλιους τρόπους σαν μαρτυρία στις επιλογές σου αληθινή». (σ.57)
Λέξεις, λοιπόν στο φως, συνειδητή επιλογή από τη συγγραφέα, γιατί όπως χαρακτηριστικά σημειώνει:
«Στην πληρότητα του φωτός, της αλληλεγγύης, της αγάπης, γινόμαστε λιγότερο αδύναμοι, λιγότερο μόνοι, λιγότερο λάθος όταν φαίνεται ότι γύρω μας όλα καταρρέουν». (σ. 52)
Η Αγγελική Γιαννοπούλου μας προτρέπει να ψάξουμε τις πιο φωτεινές λέξεις. Κι αυτό, αν ακολουθήσουμε και την άποψη του Ζοζέφ Ζουμπέρ, θα μας βοηθήσει να βρούμε τις πιο ωραίες σκέψεις. Κι αυτό με τη σειρά του, αν ακολουθήσουμε τη φωνή της λογικής και της συνείδησής μας, μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε τις πιο φωτεινές εκδοχές της ζωής. Όλα είναι θέμα πίστης. Όσο γι΄ αυτά που δεν ξέρουμε, για όσα ίσως γίνουν λιγότερα φωτεινά με τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε, η συγγραφέας σημειώνει: «Για να επικοινωνήσουμε χρειάζεται να σιωπούμε, όταν δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε». (σ.15)
Ένα βιβλίο εφάμιλλο του Εγχειριδίου του Πολεμιστή του Φωτός του Paulo Coelho, το οποίο θα διαβαστεί και θα αγαπηθεί όχι ως ένας απλός οδηγός επιβίωσης, αλλά ως οδηγός επαναπροσδιορισμού της πορείας μας.