Ο νόμος δεν έχει λογική. Ο νόμος ξέρει να διακρίνει την ήρα από το σιτάρι. Ξέρει να σε διακρίνει. Να σε κατηγοριοποιεί. Ο νόμος. Που μπαίνει μέσα στο σπίτι σου. Που ελέγχει. Αφαιρεί. Πατάσσει. Φαίνεται πως ώρες- ώρες υποφέρει από ευαισθησία σε κάποια χρώματα. Έχει –βέβαια- και τις συμπάθειές του, όπως π.χ. στο αρσενικό φύλο. Η δικαιοσύνη –το ταίρι του- λοξοκοιτά. Μα, ως ζευγάρι, έχουν μιαν ιδιαίτερη αδυναμία στην μασκαράτα.
Στο μυαλό μου έρχεται ο Τίμοθι Λι. Κανένα του ίχνος δεν υπάρχει πια. Ούτε ένα κλαδί που να ταλαντώνεται στην θύμησή του. Το ερώτημα δεν απαντήθηκε ποτέ. Κανείς δεν γνωρίζει γιατί πέθανε. Εκείνη την νύχτα της Καλιφόρνιας. Κανείς δεν άκουσε την τελευταία του ανάσα.
Μόνο οι λέξεις της Parker τρυπάνε το σκοτάδι. Διασταυρώνονται. Σπαράσσουν/ονται. Και γελάνε. Ένα γέλιο επιθετικό. Βίαιο. Ένα γέλιο κατασταλτικό. Όπως οι κλωτσιές των αστυνομικών. Αλλά κάπου- κάπου το σώμα ερεθίζεται. Η επιθυμία φουντώνει. Τότε τίποτα δεν μένει αλώβητο. Ούτε η ενοχή. Ούτε ο φόβος. Ούτε καν το απύθμενο χάσμα του κόσμου.
Η Μαύρη γυναίκα. Η επιζώσα. Η λεσβία. Η ποιήτρια. Η Pat Parker. Η τέταρτη κόρη του Μπάστερ Κουκς. Κάποιοι είπαν πως αναζήτησε την ταυτότητά της μέσα από την καταγραφή όσων δεν ήταν. Κάποιοι είπαν πως υπήρξε μιαν εξέχουσα αμαζόνα του 20ου αιώνα. Άλλοι αδιαφόρησαν γιατί ήταν γυναίκα. Και μαύρη.
Κρατώ στα χέρια μου μιαν ανθολόγηση ποιημάτων της, σε μετάφραση Νίκης Κωνσταντοπούλου, από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μπροστά μου ξετυλίγεται ένα περίτεχνο υφαντό φωνών, μαχών, διεκδικήσεων και εξομολογήσεων. Η ποιήτρια διεκδικεί την εικόνα του εαυτού της. Όχι –όμως- ως παράγωγο μιας κοινωνίας απαγορεύσεων και διακρίσεων. Μήτε ως μια προκαθορισμένη λόγω χρέους και καταγωγής. Διεκδικεί να γίνει δημιούργημα του εαυτού της. Διαβάζουμε σε ένα ποίημα:
«Τα πρόσωπα της Εύας ήταν τρία
Εγώ έχω μόνο δύο
Ο χρόνος τα έχει αποξενώσει
Το ένα είναι μόνο ένα όνειρο»
Πολλοί θα βιαστούν να την κατατάξουν σε κατηγορίες με βάση το χρώμα ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις της. Άλλοι θα πάρουν τα ποιήματά της και θα τα χαρακτηρίσουν ως «γυκαικοκείμενα». Τονίζοντας κάπως αδέξια την θηλυκότητα της γραφής της. Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικά θα διαπιστώσει πως η Pat Parker πάλεψε κι έγραψε για να εξαλειφθούν οι κάθε είδους διαχωρισμοί. Ο τίτλος του βιβλίου –άλλωστε- αποτελεί τον πυρήνα όλων όσων πρέσβευε. Γράφει στην κόρη της:
«Σου δίνω έναν κόσμο ατελή
έναν κόσμο όπου
οι γυναίκες ακόμα
είναι κτήματα και δούλες
όπου
το χρώμα ακόμα
κλείνει πόρτες
όπου
η σεξουαλική επιλογή ακόμα
απειλεί
αλλά σου αφήνω
μια κληρονομιά
ανθρώπων που πράττουν
ανθρώπων που ρισκάρουν
ν’ ανοίξουν μια ρωγμή.
Πάρε την δύναμη
να αντέχεις πάντα στη μάχη»
Πόσο σημαντική είναι αυτή της η κληρονομιά σήμερα…
* Pat Parker, Αγάπη Δικαιοσύνη Ελευθερία/Εκδόσεις Βακχικόν, 2021