Αν για κάποιον η ταξινόμηση βιβλίων στην βιβλιοθήκη του γίνεται με τη διάκριση ποίηση-πεζογραφία, στο βιβλίο του Θανάση Μαυρίδη Δάσκαλε, φοβάμαι… από τις εκδόσεις ΑΩ (2021), θα δυσκολευτεί πολύ να αποφασίσει σε ποια από τις δύο παραπάνω κατηγορίες θα τοποθετήσει αυτό το μικρό σε έκταση, μόλις 46 σελίδων, βιβλίο.
Ο Θανάσης Μαυρίδης μας παραδίδει κείμενα τα οποία διαβάζονται, κάποτε και απαγγέλλονται, με ρυθμό. Ενίοτε στοχαστικά ως στίχοι, παραθέτονται με τη μορφή του πεζού λόγου. Η εντύπωση που δίνουν είναι ότι πρόκειται για ποιήματα αν και εμφανίζονται τυπογραφικά ως πεζά.
Σε μια πρώτη ανάγνωση του βιβλίου Δάσκαλε, φοβάμαι… προκύπτει το ερώτημα ποια περίσταση γέννησε την θεματική ενός τέτοιου έργου, ένα είδος ημερολογιακής καταγραφής με εξομολογητική διάθεση, λιτή γραφή και πύκνωση. Θεματική, που όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης στην πορεία, προκύπτει από το βίωμα, την εμπειρία ζωής και την υπαρξιακή ανησυχία του συγγραφέα, κάποιας προφανώς ιδιαίτερης χρονικής περιόδου, αλλά και την αναζήτηση αυτογνωσίας που προέκυψε μέσα από αυτήν την περίοδο. Πολλές φορές, το ρίσκο της εξωτερίκευσης μέσω της γραφής τέτοιων εμπειριών ενέχει κινδύνους αν δεν εκφραστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένα στοιχείο, πέρα από τη δουλεμένη γλώσσα του συγγραφέα, είναι ότι ο ίδιος πρώτος αντιλαμβάνεται τα όρια του γραπτού λόγου σε κάθε ένα από τα 26 συνολικά κείμενα, χωρίς να οδηγείται σε πλεονασμούς. Τα κείμενα κυμαίνονται από μία παράγραφο, μισή σελίδα ή δύο έως και μία σειρά.
Κείμενα με ερωτήματα και απλούς, για το ευρύ κοινό, φιλοσοφικούς στοχασμούς, που αντικατοπτρίζουν λίγο έως πολύ τις σκέψεις όλων μας. Ύπαρξη και ανυπαρξία μετά θάνατον, βεβαιώσεις και αβεβαιότητες που εναλλάσσονται μέσα στους αιώνες, ο χρόνος και η ετοιμότητα μέσα σε αυτόν για την αποδοχή του καθορισμένου τέλους που μας δόθηκε από την γέννα μας, η διανομή ρόλου για την ζώσα ύπαρξη, η διαχωριστική γραμμή μνήμης και αμνησίας, η καθημερινή επανάληψη του βιώματος, όνειρα και οράματα ως προεκτάσεις της βιωματικής εμπειρίας. Με λίγα λόγια η προσπάθεια ή τουλάχιστον μία προσέγγιση ή και κατανόηση, ως έναν βαθμό, του συγγραφέα, ερμηνείας της θεμελιώδους φύσης του όντος μέσα από πνευματικές και μεταφυσικές καταστάσεις του ιδίου.
Επιδράσεις και αναφορές που προκύπτουν από την ύπαρξη ατομικής εμπειρίας σε θέματα θρησκευτικά που παραπέμπουν στις Γραφές [εμφάνιση αγγελικής μορφής με το μήνυμα του θανάτου (σελ 21), το φαινόμενο μιας άλλης πνευματικής γλωσσολαλιάς (σελ.24),παραλλαγή ενός άλλου Μυστικού Δείπνου (σελ. 25), διαχωρισμός σώματος και ψυχής και ενατένιση του υλικού κόσμου από την πνευματική αφθαρσία, εν συναίσθηση της πρώτης και ουσιαστικής ύλης του ανθρώπου, μετάβαση σε μία ιδανική και αιώνια πολιτεία (σελ. 39)].
Όλα τα κείμενα του βιβλίου ενέχουν κάποια εσωτερική δράση, διακρίνονται για την ενδοσκόπηση, την εμπιστοσύνη αλλά και την αμφιβολία συνάμα του συγγραφέα ακόμη και για τις ίδιες του τις αισθήσεις.
Και εάν σε ελάχιστα σημεία υφίσταται με την ανάγνωση μία αίσθηση αποκλεισμού του αναγνώστη από τον συγγραφέα λόγω της εσωτερικής θέασης και εμπειρίας που προσφέρει με τη γραφή του, στο σύνολο του βιβλίου ο Θανάσης Μαυρίδης καταφέρνει εν τέλει να γίνει οικουμενικός με τη δυναμική του γραπτού λόγου έτσι όπως αποτυπώνεται στην γραφή του.
[…]
Ο χρόνος βρίσκεται κλεισμένος μέσα στο κουτί. Αν αποφασίσεις να το ανοίξεις θα σε κάψει η φωτιά όπως θα έκαιγε ένα δαδί βρεγμένο με ρετσίνα. Μέσα στο κουτί ο κόσμος τρέχει πάνω στο άρμα του χρόνου. Από την αρχή στο τέλος και έπειτα πάλι στην αρχή. Μία αέναη κίνηση που μοιάζει με φίδι που τρώει την ουρά του, σαν να μην υπάρχει αρχή, σκοτάδι, είμαστε εμείς και μέσα στο κουτί οι σκιές μας, «καταδικασμένες» να παίζουν σε προκαθορισμένους ρόλους.