Βλέπω γύρω μου μία κατακερματισμένη κοινωνία. Ανθρώπους που φοβούνται για το «αύριο» και κατατρέχονται από το κυλιόμενο «σήμερα». Ανήκω αναγκαστικά σε ένα κόσμο δυτικό ο οποίος αδιαφορεί για το «εμείς» και κατατρώγει το «εγώ» του. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, μέσα από το πλαίσιο μίας διφορούμενης δημοκρατικής -δήθεν- εξέλιξης. Η Παιδεία εξακολουθεί να παραμένει τυπική και ανιαρή, με κυρίαρχη την επιβολή μιας παπαγαλίας εμπέδωσης του Συστήματος, μακριά από ανανεώσεις ή έστω παρουσίας, της όποιας αμφισβήτησης. Παμπάλαια στερεότυπα εξακολουθούν να κυριαρχούν στην κοινωνική πραγματικότητα. Ο ρατσισμός απέναντι στους όποιους «άλλους» κάνει πάρτι. Η δήθεν εξέλιξη των κοινωνικών δικτύων συνεισφέρει πλουσιοπάροχα στην απομόνωση ανθρώπων που αναζητούν ψηφιακές επιβεβαιώσεις του ουσιαστικού «τίποτα»
Ο λογοτέχνης έχει επιλογή δύο δρόμων, του κοσμικού ή του ατομικού του. Όποιον δρόμο και αν ακολουθήσει, δεν θα γνωρίσει τον ακριβή προορισμό ή το τελικό αποτέλεσμα της αγωνίας του. Θα μιλήσω με παραδείγματα. Ακαδημαϊκοί φουκαράδες που καλύπτουν την έδρα της Ποίησης με άσχετο παρελθόντα πολιτικό. Στελέχη υπουργείου Πολιτισμού τα οποία δεν επισκέφτηκαν ποτέ τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Στυλοβάτες και παράγοντες της ποδοσφαιροποιημένης ζωής, που νομίζουν ότι ο Ντοστογιέφσκι ή ο Τολστόι είναι πετυχημένες μεταγραφές από την Λοκομοτίβ Μόσχας στη Μίλαν.
Έχω την εντύπωση πως ο σύγχρονος λογοτέχνης μοιάζει με «ακόλουθο» των δικτύων ή απλώς επιβιώνει στην επιφάνεια του τέλματος σαν ξεφτισμένο λούτρινο αρκουδάκι. Η έμπνευση θα υπάρχει πάντα για λίγους όπως πάντα ήταν απούσα για τους πολλούς.