378
Αυτό που λυπήθηκε η σύφιλη, θα το ξεπαστρέψουν τα MME. Δεν θα υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε στα σίγουρα τι προκάλεσε την σήψη εγκεφάλων στο μέλλον.
402
Η αποστολή του Τύπου είναι η εξάπλωση του πολιτισμού σε συνδυασμό με την καταστροφή της ικανότητας νοητικής συγκέντρωσης.
409
Ο Τύπος είναι η Θεία Πρόνοια μιας εποχής χωρίς Θεό. Έχει εξυψώσει ακόμα και την πίστη στην παντογνώστρια και πανταχού παρούσα δύναμη της ισχυρής πεποίθησης.
412
Ο κουρέας σου λέει τα νέα, ενώ εσύ ήθελες απλώς να σε κουρέψει. Ο δημοσιογράφος σου πουλάει πνεύμα ενώ εσύ ήθελες απλώς τα νέα. Πρόκειται για δύο τύπους ανθρώπου με φιλοδοξίες για υψηλότερα πράγματα.
415
Ο στρατός το βρίσκει δύσκολο να βρει νεοσύλλεκτους. Όλοι θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι.
593
Ο δημοσιογράφος είναι αυτός που παίρνει κάτι που ο αναγνώστης έχει ήδη σκεφτεί και το εκφράζει με έναν τρόπο που δεν θα πετύχαινε ο κάθε στρατιωτικός.
596
Αυτοί που γράφουν στα κυριακάτικα έντυπα και οι κομμωτές έχουν την ίδια συνάφεια με το ανθρώπινο κεφάλι.
600
Ένας γράφει επειδή βλέπει, άλλος γράφει επειδή ακούει.
627
Τόσοι και τόσοι γράφουν επειδή δεν έχουν τον χαρακτήρα που να τους το απαγορεύει.
632
Οι συγγραφείς των κυριακάτικων εντύπων είναι απογοητευμένοι ράφτες. Οι γονείς τους τούς εξαναγκάζουν να μπουν σε ένα επάγγελμα που απαιτεί ευφυία, αλλά το αρχικό τους ταλέντο βρίσκει τελικά τρόπο να εκφραστεί.
633
Υπάρχουν επιφανειακοί και εμβριθείς κουφιοκέφαλοι.
636
Η δημοσιογραφία σκέφτεται χωρίς την απόλαυση της σκέψης. Ο καλλιτέχνης που εξορίζεται σε τέτοιου είδους περιοχές μοιάζει με την εταίρα που εξαναγκάζεται να γίνει πόρνη.
637
Οι πόρνες και οι δημοσιογράφοι έχουν αμφότεροι την ικανότητα να κάνουν τον εαυτό τους να μη νιώθει. Οι πόρνες έχουν την επιπρόσθετη ικανότητα να μην κάνουν τον εαυτό τους να μη νιώθει.
*
Το μίσος το οποίο εκτοξεύει [ο Κράους] ενάντια στην πολυπληθή φυλή των δημοσιογράφων δεν είναι απλά ηθικό αλλά ζωτικό, όπως είναι το μίσος που εκτοξεύει ένας πρόγονος σε μια φυλή εκφυλισμένων και νανοειδών αληταραίων που γεννήθηκαν απ’ το σπέρμα του. […] Η τριάδα σιωπή, γνώση, εγρήγορση συναπαρτίζει τη μορφή του Κράους ως συγγραφέα πολεμικής. Η σιωπή του είναι ένα φράγμα στο οποίο αντανακλάται η διαρκώς πιο βαθιά λίμνη της γνώσης του. Η εγρήγορσή του δεν επιτρέπει σε κανέναν να την αμφισβητήσει, αρνείται διαρκώς να συμμορφωθεί με τις αρχές που της προσφέρονται. Η πρώτη της αρχή είναι μάλλον να αποσυναρμολογήσει την κατάσταση, να ανακαλύψει το πραγματικό ερώτημα που θέτει η κατάσταση, και να το παρουσιάσει στους αντιπάλους του. Αν στον Johann Peter Hebel βρίσκουμε, στην πλήρη του ανάπτυξη, την εποικοδομητική, δημιουργική πλευρά του τακτ, στον Κράους αντικρίζουμε την πιο καταστροφική και κριτική του όψη. […] [O Κράους] δεν στέκει στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Αν γυρίζει την πλάτη του στην πλάση, αν η φωνή του σπάει σε θρήνο, είναι για να υποβάλλει τη διαμαρτυρία του στην Τελική Κρίση. […] Θα πρέπει κανείς να […] έχει δει τον ‘Νέο Άγγελο’ του Κλέε (που προτιμούσε να λευτερώσει την ανθρωπότητα παίρνοντάς της παρά να την κάνει ευτυχισμένη δίνοντάς της) για να κατανοήσει μια ανθρωπότητα που αποδεικνύει την ύπαρξή της στον εαυτό της με την καταστροφή. Η δικαιοσύνη, συνεπώς, είναι καταστροφική διότι αντιτίθεται στις εποικοδομητικές αμφισημίες του νόμου, και ο Κράους απέδωσε δικαιοσύνη στο έργο του καταστροφικά: «Όλα μου τα σφάλματα μένουν πίσω για να ηγηθούν».[…] Σαν ένα πλάσμα που γεννήθηκε απ’ το παιδί κι απ’ τον κανίβαλο, ο θριαμβευτής [ενάντια στον δαίμονα] στέκει μπροστά του: όχι ένας νέος άνθρωπος· ένα τέρας, ένας νέος άγγελος. Ίσως ένας απ’ αυτούς που, σύμφωνα με το Ταλμούδ, δημιουργείται ξανά σε πολυπληθή σμήνη, και οι οποίοι, αφού στρέψουν τη φωνή τους στον Θεό, σιωπούν και χάνονται στο τίποτα. Θρηνούν; Επικρίνουν; Αγαλλιάζουν; Δεν έχει σημασία. Σ’ αυτή τη φωνή που χάνεται βασίζεται το έργο του Κράους. Άγγελος—αυτός είναι ο αγγελιοφόρος στις παλιές γκραβούρες.
Walter Benjamin, “Karl Kraus”, 1931
Karl Kraus (28 April 1874 – 12 June 1936)