Aristi Zaimi, Greece
Everyone counts in their mother tongue
The Poems
Everyone counts in their mother tongue
ena
If only language were
a city
enclosing
not
departing
If only words were
luminous, if they were
spectra
If only we spoke
in ancient
tree names
Here
it is dark.
The artificial light
burns the eyes
burns
cement is
safe
in its permeability
dio
The foreign language
aborts me
but thinking in it
I forget
the mother tongue
and the mother tongue
forgets me
and there is
no language left
for me
to think in
only a language
to count in
tria
My language
a language
with broken
and re-
constructed
bones –
a language
for numbers
Desolate
in an airport
asking
passers-by and
bystanders
if anyone alive
needs her
even if they’re not
kings
nor lords
but only prodigal ones
just
returning
Poems from the book “Stravaigin, Wandering World” by Aristi Zaimi, published by Melani, 2020
(Translated by Lena Kallergi)
*
Όλοι μετρούν στη μητρική τους
ena
Να ήταν η γλώσσα
πόλη
να περιέκλειε
να μην
αναχωρούσε
Οι λέξεις να ήταν
φωτεινές να ήταν
φάσμα
Να μιλούσαμε
μόνο με αρχαία
ονόματα δέντρων
Εδώ
είναι σκοτεινά.
Το τεχνητό φως
καίει τα μάτια
καίει
το τσιμέντο είναι
ασφαλές
στην περατότητά του
dio
Η ξένη γλώσσα
με αποβάλλει
αλλά από το να τη
σκέφτομαι
ξεχνάω τη μητρική
και η μητρική
με ξεχνάει
κι εκείνη
και γλώσσα
δε μου μένει
να σκέφτομαι
καμιά
μονάχα μία γλώσσα
να μετράω
tria
Η γλώσσα μου
μία γλώσσα
με κόκκαλα
σπασμένα
κι επανα-
συναρμολογημένα-
μια γλώσσα
για αριθμούς
Έρημη
σε ένα αεροδρόμιο
ρωτάει
διαβάτες και περαστικούς
αν ζει κανείς που τη ζητά
και ας μην είναι βασιλιάς
και ας μην είναι άρχων
ας είναι ένας άσωτος
που απλά γυρνάει
πίσω
(Ποιήματα από το βιβλίο «Στραβαίγκιν, Κόσμος πλανόδιος» της Αρίστης Ζαΐμη, Εκδόσεις Μελάνι, 2020)
* * *
In Ege’s workshop
It was the time when
with clay he created
anguish
he produced onyx and
portraits
dinnerware
and around them ashes and
cigarette butts and
hovering eyelashes
It was the time when he added
bronze details
Punctuation marks to contain
chaos
a few semicolons
for mystery
an apron to keep his clothes clean
alcohol to keep his mind clean.
His first man
he created
self-sufficient
spinning centrifugally
around himself.
As if he didn’t know that
whole things are the first
to break.
Poems from the book “Stravaigin, Wandering World” by Aristi Zaimi, published by Melani, 2020
(Translated by Lena Kallergi)
*
Στο εργαστήρι του Ege
Ήταν τότε που
με πηλό δημιούργησε
αγωνία
παρήγαγε όνυχα και
προσωπογραφίες
τα σερβίτσια του βραδινού
και γύρω τους στάχτες και
αποτσίγαρα και
μετέωρες βλεφαρίδες
Ήταν τότε που έβαλε
μπρούτζινες λεπτομέρειες
Σημεία στίξης για να συγκρατήσει
το χάος
μερικές άνω τελείες
για το μυστήριο
ποδιά για να μη λερώσει τα ρούχα του
αλκοόλ για να μη λερώσει το μυαλό του.
Τον πρωτόπλαστό του
τον έπλασε
αυτάρκη
φυγόκεντρα να περιστρέφεται
γύρω από τον εαυτό του.
Δήθεν δεν ήξερε πως
τα ακέραια σπάνε
πρώτα.
(Ποιήματα από το βιβλίο «Στραβαίγκιν, Κόσμος πλανόδιος» της Αρίστης Ζαΐμη, Εκδόσεις Μελάνι, 2020)
The Poet
Aristi Zaimi was born in 1991 in Kavala, Greece. She studied law at the Aristotle University of Thessaloniki and international commercial law at the University of Glasgow. She lives and works as a lawyer in the United Kingdom. “Stravaigin, Wandering world”, her first book, was shortlisted for the new voice in poetry award of the literary journal “Anagnostis” and for the Giannis Varveris award of the Hellenic Authors’ Society. Her poems have been published in print and online literary journals.
*
Η Αρίστη Ζαΐμη γεννήθηκε το 1991 στην Καβάλα. Σπούδασε νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διεθνές εμπορικό δίκαιο στο University of Glasgow. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το «Στραβαίγκιν, Κόσμος πλανόδιος», το πρώτο της βιβλίο, συμπεριλήφθηκε στις βραχείες λίστες για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενων στην ποίηση του περιοδικού «Αναγνώστη» και για το βραβείο Γιάννη Βαρβέρη της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά.