Δραπέτισσα
(Σταδίου)
μούσα πολύτροπον…
Την ξέρω αυτήν την άγνωστη
Από το φως που άπλωνε
το μαύρο φόρεμά της.
Θά ‘λεγα απ’ την ανάποδη
κι εκείνη πως με ξέρει
Νιώθω σαν να με παρακολουθεί
απ’ τον καιρό που ασθμαίνουσα
τριγύριζα στην πόλη
Κι άκουγα λες και από μακριά
στο αφτί μου την σιωπή της:
«Άλαλη αντίζηλος γλιστρά
με φόρα στην Σταδίου»
Άλαλη αντίζηλος εγώ
Κι ορθώνεται μπροστά μου
Ωραία η νεαρά σιωπή
Με ξέρει και την ξέρω.
Εγώ κι εκείνη
άσαρκη
στο μαύρο μου φουστάνι
Σαν κάτι θέλει να μου πει
Με τρώει για να με τρέφει
Γλυκά εισχωρεί στο είναι μου
Την τρέφω και με τρέφει.
[Μας προσπερνά, Κέδρος 2015, σ. 9-10]
The Fugitive
(Stadiou St.)
I know this stranger
By the light spread by
her black dress
I should put it the other way round
it’s she who knows me
I feel like she’s been following me
since the time when gasping
I wandered about the city
And I heard as if from afar
her silence in my ear:
“Speechless rival slip
into Stadiou swiftly”
I the speechless rival
And it rises before me
Lovely this youthful silence
It knows me and I know it
I and her
fleshless
in my black dress
As if she wants to tell me something
Consuming me to feed me
Sweetly permeating my being
I feed her and she feeds me.
[Aristea Papalexandrou, It’s Overtaken Us, bilingual edition
translated by Philip Ramp, Fomite Press, Burlington, Vermont 2020, p. 9]
Περνούν οι μέρες
μικραíνει η ζωń
και ποιο φως
ποιο σκοτάδι θ’ αντέξει
[Μας προσπερνά, Κέδρος 2015, σ. 5]
The days go by
life gets shorter
and which light
which darkness will endure
[Aristea Papalexandrou, It’s Overtaken Us, Bilingual edition
translated by Philip Ramp, Fomite Press, Burlington, Vermont 2020, p. 3]