pos ènna su po
(ja tin glòssama)
pos ènna su po
ka mu pèsane ena chorìo mea
ecès emena?
ti sseri esù
apu ghetonìe me svimmene fonè?
pos kanni na mi’ torisi
utto frea sserò
pu vastò mes’ stin avlì
tis kardìa?
mu ispasti o cerò
to lettò nnema tos emerò
tìos ine utta ammatia aspra
utto frontili rappuluso?
epìrtane eccena eccena
utto ruscio
fse amilìa lafrì
to kui?
kai mera pleo makrèo
pleo makrèo
come dirti
(per la nostra lingua)
come dirti
che mi è morta una città
dentro?
cosa ne sai tu
dei quartieri dalle voci spente?
come puoi non vedere
questo pozzo secco
che ho nel cortile
del cuore?
mi si è spezzato il tempo
il filo sottile dei giorni
di chi sono quegli occhi bianchi
quella fronte rugosa?
son partiti a uno a uno
questo fruscio
di sillabe leggere
lo senti?
ogni giorno più lontano
più lontano
πώς να σου πω
(για τη γλώσσα μας)
πώς να σου πω
ότι μου πέθανε μια πόλη
μέσα;
τι ξέρεις εσύ
για τις γειτονιές με σβησμένες φωνές;
πώς δεν βλέπεις
αυτό το στεγνό πηγάδι
που έχω στην αυλή
της καρδιάς;
μου έσπασε ο χρόνος
το λεπτό νήμα των ημερών
ποιανού είναι αυτά τα λευκά μάτια
αυτό το ρυτιδωμένο μέτωπο;
έφυγαν ένας ένας
αυτό το θρόισμα
μιας ελαφρής oμιλίας
το ακούς;
κάθε μέρα πιο μακριά
πιο μακριά
E chora ma
E chora ma, e òria,
echi poddhì ijo
na termani ‘es petre
aspre, na kami massarìe.
Alìo nerò,
ka ìmesta mattemmeni
na patèssume to ala
tos talassìno anèmo.
Poddhà poràdia san antròpu,
na foristùne tes nifte
i krociati pu ghiurìzune
pesammèni atti’ Poli.
Dìo pannìa spammèna,
na taràssi sto Levanto.
E chora ma,
mesa sti’ tàlassa krivimmeni.
La nostra terra
La nostra terra, la bella,
ha molto sole
a scaldare le pietre
bianche, per fare masserie.
Un po’ d’acqua,
ché siamo abituati
a soffrire il sale
dei venti marini.
Molti ulivi come uomini,
per spaventare nelle notti
i crociati che tornano
morti da Costantinopoli.
Qualche vela strappata,
per viaggiare nel Levante.
La nostra terra,
nascosta in mezz’al mare.
Η χώρα μας
Η χώρα μας, η ωραία
έχει πολύ ήλιο
τις άσπρες πέτρες να ζεσταίνει
αγροικίες να χτιζει.
Λίγο νερό,
γιατί είμαστε μαθημένοι
να υποφέρουμε το αλάτι
των θαλάσσιων ανέμων.
Πολλά ελαιόδεντρα σαν ανθρώπους,
για να φοβίζουν τις νύχτες
τους σταυροφόρους που γυρίζουν
νεκροί απ’ την Πόλη.
Κάνα δύο σχισμένα πανιά,
να ταξιδέψει στο Λεβάντε.
Η χώρα μας,
στη μέση της θάλασσας κρυμμένη.