Υπάρχουν πράγματα που τα ξαναρχίζουμε κάθε μέρα, απλώς επειδή δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε ‘ σ’ αυτό δεν υπάρχει πρόοδος, ούτε συντήρηση – δεν μπορούμε όμως να μην κάνουμε τίποτα… Είναι στο χρόνο ό,τι είναι στο χώρο η κίνηση των φυλακισμένων θηρίων ή η κίνηση της παλίρροιας στην ακτή.
*
Ό,τι δημιουργούμε φαίνεται πως οφείλουμε να το συντηρούμε˙ εξ ου και η φοβία να διαπράττουμε πάρα πολλές πράξεις, επειδή φοβόμαστε την υπερβολική εξάρτηση, – διότι κάθε πράξη, αντί να γίνει για μας εφαλτήριο μόλις υλοποιηθεί, γίνεται το κοίλο στρώμα στο οποίο ξαναπέφτουμε – recubans.
*
“Κύριοι, μέχρι στιγμής επικράτησε η μετριοφροσύνη μου˙ συγχωρήστε με: είναι η πρώτη φορά που μιλάω δημοσίως. Τώρα όμως θα επικρατήσει η ειλικρίνεια μου. Κύριοι, ασχολήθηκα με τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ ό, τι σας είπα. Κύριοι, έχω κάνει πολλά για τους ανθρώπους. Κύριοι, έχω αγαπήσει τους ανθρώπους παθιασμένα, σφοδρά, οικτρά. – Κι έχω κάνει τόσα γι’ αυτούς, που δεν θα υπερέβαλλα αν έλεγα ότι οι άνθρωποι είναι δικό μου δημιούργημα˙ επειδή, πριν από μένα, τι ήταν; – Υπήρχαν, αλλά δεν είχαν συνείδηση, κύριοι, μ’ όλη μου την αγάπη γι’ αυτούς, σαν μια φωτιά για να τους φωτίζει. – Η πρώτη συνείδηση που απέκτησαν ήταν η συνείδηση της ομορφιάς τους. Χάρη σ’ αυτήν κατέστη δυνατός ο πολλαπλασιασμός του είδους. Ο άνθρωπος διαιωνιζόταν με τους απογόνους του. Η ομορφιά των πρώτων επαναλαμβανόταν απαράλλαχτη, αδιάφορη και χωρίς ιστορία. Αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται στο διηνεκές. – Ανήσυχος τότε, φέροντας ήδη μέσα μου, χωρίς να το γνωρίζω, το αυγό του αετού μου, θέλησα κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο. Αυτός ο πολλαπλασιασμός, αυτή η κατακερματισμένη παράταση μου φάνηκε πως έδειχνε σαν κάτι να περίμεναν – ενώ στ’ αλήθεια ο μόνος που περίμενε ήταν ο αετός μου. Εγώ δεν ήξερα˙ αυτή την αναμονή των ανθρώπων την πίστευα, αυτή την αναμονή την τοποθετούσα μέσα στον άνθρωπο. Άλλωστε, έχοντας φτιάξει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου, καταλαβαίνω τώρα πως μέσα σε κάθε άνθρωπο υπήρχε κάτι που περίμενε να εκκολαφτεί˙ στον καθένα τους υπήρχε το αυγό του αετού…Και πάλι, δεν ξέρω˙ δεν μπορώ να τα εξηγήσω όλα αυτά. – Αυτό που ξέρω είναι ότι επειδή δεν ήμουν ικανοποιημένος που τους είχα δώσει τη συνείδηση της ύπαρξής τους, θέλησα να τους δώσω κι έναν λόγο ύπαρξης. Τους έδωσα τη φωτιά, τη φλόγα κι όλες τις τέχνες που τρέφονται απ’ αυτή. Θερμαίνοντας το πνεύμα τους, έκανα να εκκολαφτεί μέσα τους η αδηφάγος πίστη στην πρόοδο. Κι αισθανόμουν μια παράξενη χαρά που η υγεία του ανθρώπου φθειρόταν για να την παραγάγει. – Όχι πια πίστη στο καλό, αλλά μια άρρωστη ελπίδα για το καλύτερο. Η πίστη στην πρόοδο, κύριοι, ήταν ο αετός τους. Ο αετός μας είναι ο λόγος της ύπαρξής μας, κύριοι.
Η ευτυχία του ανθρώπου λιγόστευε, λιγόστευε, κι εγώ αδιαφορούσα: ο αετός είχε γεννηθεί. Δεν αγαπούσα πια τους ανθρώπους, αγαπούσα εκείνο που ζούσε απ’ αυτούς. Είχε γίνει για μένα μια ανθρωπότητα χωρίς ιστορία… Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία των αετών, κύριοι “.
“Κύριοι, μέχρι στιγμής επικράτησε η μετριοφροσύνη μου˙ συγχωρήστε με: είναι η πρώτη φορά που μιλάω δημοσίως. Τώρα όμως θα επικρατήσει η ειλικρίνεια μου. Κύριοι, ασχολήθηκα με τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ ό, τι σας είπα. Κύριοι, έχω κάνει πολλά για τους ανθρώπους. Κύριοι, έχω αγαπήσει τους ανθρώπους παθιασμένα, σφοδρά, οικτρά. – Κι έχω κάνει τόσα γι’ αυτούς, που δεν θα υπερέβαλλα αν έλεγα ότι οι άνθρωποι είναι δικό μου δημιούργημα˙ επειδή, πριν από μένα, τι ήταν; – Υπήρχαν, αλλά δεν είχαν συνείδηση, κύριοι, μ’ όλη μου την αγάπη γι’ αυτούς, σαν μια φωτιά για να τους φωτίζει. – Η πρώτη συνείδηση που απέκτησαν ήταν η συνείδηση της ομορφιάς τους. Χάρη σ’ αυτήν κατέστη δυνατός ο πολλαπλασιασμός του είδους. Ο άνθρωπος διαιωνιζόταν με τους απογόνους του. Η ομορφιά των πρώτων επαναλαμβανόταν απαράλλαχτη, αδιάφορη και χωρίς ιστορία. Αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται στο διηνεκές. – Ανήσυχος τότε, φέροντας ήδη μέσα μου, χωρίς να το γνωρίζω, το αυγό του αετού μου, θέλησα κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο. Αυτός ο πολλαπλασιασμός, αυτή η κατακερματισμένη παράταση μου φάνηκε πως έδειχνε σαν κάτι να περίμεναν – ενώ στ’ αλήθεια ο μόνος που περίμενε ήταν ο αετός μου. Εγώ δεν ήξερα˙ αυτή την αναμονή των ανθρώπων την πίστευα, αυτή την αναμονή την τοποθετούσα μέσα στον άνθρωπο. Άλλωστε, έχοντας φτιάξει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου, καταλαβαίνω τώρα πως μέσα σε κάθε άνθρωπο υπήρχε κάτι που περίμενε να εκκολαφτεί˙ στον καθένα τους υπήρχε το αυγό του αετού…Και πάλι, δεν ξέρω˙ δεν μπορώ να τα εξηγήσω όλα αυτά. – Αυτό που ξέρω είναι ότι επειδή δεν ήμουν ικανοποιημένος που τους είχα δώσει τη συνείδηση της ύπαρξής τους, θέλησα να τους δώσω κι έναν λόγο ύπαρξης. Τους έδωσα τη φωτιά, τη φλόγα κι όλες τις τέχνες που τρέφονται απ’ αυτή. Θερμαίνοντας το πνεύμα τους, έκανα να εκκολαφτεί μέσα τους η αδηφάγος πίστη στην πρόοδο. Κι αισθανόμουν μια παράξενη χαρά που η υγεία του ανθρώπου φθειρόταν για να την παραγάγει. – Όχι πια πίστη στο καλό, αλλά μια άρρωστη ελπίδα για το καλύτερο. Η πίστη στην πρόοδο, κύριοι, ήταν ο αετός τους. Ο αετός μας είναι ο λόγος της ύπαρξής μας, κύριοι.
Η ευτυχία του ανθρώπου λιγόστευε, λιγόστευε, κι εγώ αδιαφορούσα: ο αετός είχε γεννηθεί. Δεν αγαπούσα πια τους ανθρώπους, αγαπούσα εκείνο που ζούσε απ’ αυτούς. Είχε γίνει για μένα μια ανθρωπότητα χωρίς ιστορία… Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία των αετών, κύριοι “.
Πηγή: Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ