Κλαρίσε Λισπέκτορ

Όταν προσευχόμουν κατάφερνα ένα άδειασμα της ψυχής – και αυτό το άδειασμα είναι όλα όσα μπορώ ποτέ να έχω. Πέρα απο αυτο, τίποτα. Μα το κενό αξίζει όσο το πλήρες και του μοιάζει. Ένας τρόπος να αποκτάς είναι να μη γυρεύεις, ένας τρόπος να έχεις είναι να μη ζητάς και μόνο να πιστεύεις πως η σιωπή που, το πιστεύω, υπάρχει μέσα μου είναι απάντηση στο δικό μου – το δικό μου μυστήριο.

*

Γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω στον κόσμο: περίσσεψα και δεν υπάρχει τόπος για μένα στη γη των ανθρώπων. Γράφω γιατί είμαι ένας απελπισμένος και έχω κουραστεί, δεν αντέχω πλέον τη ρουτίνα του να είμαι εγώ και αν δεν υπήρχε το πάντα καινούργιο που είναι το γράψιμο, θα πέθαινα συμβολικά κάθε μέρα. Μα είμαι προετοιμασμένος να βγω διακριτικά από την πίσω πόρτα. Τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα, ακόμα και το πάθος και την απόγνωση του. Και τώρα θα θελα μονάχα να έχω αυτό που θα είχα γίνει και δεν έγινα.

*

Ο Θεός ανήκει σε όποιον καταφέρνει να τον πιάσει.

*

Δεν λέγονται τα πάντα γιατί το παν είναι ένα κούφιο τίποτα.

*

Αρχίζουν να με ενδιαφέρουν τρομερά τα γεγονότα: τα γεγονότα είναι σκληρές πέτρες. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τα γεγονότα είναι λέξεις ειπωμένες από τον κόσμο.

*

Η αλήθεια είναι πάντα μια ανεξήγητη εσωτερική επαφή. Η αλήθεια είναι μη αναγνωρίσιμη. Άρα λοιπόν δεν υπάρχει; Όχι, για τους ανθρώπους δεν υπάρχει.

*

Πρέπει να φτάσουμε ένα τέτοιο τίποτα που αδιάφορα να αγαπάμε ή να μην αγαπάμε τον εγκληματία που μας σκοτώνει.

*

Γράφω για το ισχνό ελάχιστο πλουμίζοντάς το με πορφύρα, στολίδια και λάμψη. Έτσι γράφει κάνεις; Όχι, δεν είναι συσσωρεύοντας μα ξεγυμνώνοντας.
Τη γύμνια όμως τη φοβάμαι, γιατί είναι η τελευταία λέξη.

*

Είναι κάτι ώρες που ο άνθρωπος έχει ανάγκη έναν τοσοδούλη θάνατο και ούτε που το ξέρει. Όσο για μένα, αντικαθιστώ την πράξη του θανάτου με ένα σύμβολό του. Σύμβολο που μπορεί να συνοψιστεί σ’ ένα βαθύ φιλί, όχι όμως στον τραχύ τοίχο αλλά στόμα με στόμα με στην αγωνία της ηδονής που είναι ο θάνατος. Εγώ, που συμβολικά πεθαίνω ξανά και ξανά μόνο και μόνο για την εμπειρία της ανάστασης.