Κι όμως το κάθε τι που φτιάχνεις, αποχτά την αξία και το βάρος του σεβασμού που του αποδίδεις εσύ, υπηρετώντας το. Έτσι ανακάλυψα πόσο πολύ μόχθο απαιτεί και η πιο μικρή μας δικαίωση. Έτσι απομυθοποιήθηκε μέσα μου ή κοινωνική δικαιοσύνη, όταν αποδίδεται από τα πρόσωπα και δεν είναι Νόμος.
*
Μια πυκνοκατοικημένη γυναίκα ζούσε ολομόναχη στο ψηλό άδειο σπίτι. Όλες οι ταπεινώσεις των ανθρώπων, όλες τους οι διαμαρτυρίες, κρυφές και φανερές, εισβάλλανε μέσα της ανάκατες και αταξινόμητες. Αδικημένοι, φονιάδες, επαναστάτες, φτηνές πουτάνες, τρομοκράτες, γέροι, έρημοι, εγκαταλειμμένοι, προδομένοι ιδεολόγοι, όλοι ζούσανε μέσα της φυλακισμένοι, μαζί οι φτυσιές, οι κατάρες τους, σπαρακτικές επικλήσεις, μάταιες ταπεινώσεις, άγρια βογκητά, βουβά αφανέρωτα δάκρυα, όλα στριμώχνονταν μέσα της ανερώτηχτα. Χωρίς άμυνα η ίδια, πιο έρημη κι από την έρημο, θύμιζε όσο γερνούσε κορμό δέντρου.
Όχι όποιου δέντρου. Μα εκείνου που προσδιορίζει την “πλατεία” κάθε χωριού. Στον κορμό του γράφεται η Ιστορία.
Παλιότερα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, παιζόταν η Ιστορία στα κλαδιά του. Από κει κρέμαγαν τους επαναστάτες. Το φιρμάνι της καταδίκης και της εκτέλεσης καρφωνόταν στον κορμό του. Οι μέρες περνούσαν και το φιρμάνι έμενε πάντα ανέγγιχτο σιγοσβήνοντας πάνω στο φλοιό, ώσπου δεν έμενε πια τίποτα πάνω στο χαρτί. Μα και οι δημεύσεις χωραφιών, οι φόροι, και οι φυσικοί θάνατοι πάλι κει καρφώνονταν και χάνονταν, λες και τα χώνευε όλα ο φλοιός.
Η λευτεριά άργησε νά ‘ ρθει. Έμεινε άγραφτη αυτή. Αυτή την παίρνεις, δε τη διατάζεις. Μα ακολούθησαν άλλα. Η κήρυξη πολέμων, επιστράτευση, απαγόρευση οπλοφορίας, στέρηση της λευτεριάς από δικτάτορες, επικήρυξη απελπισμένων για τον αδικαίωτο αγώνα. ” Ληστές “, τους έγραφαν. Ο κορμός γερνουσε, ο φλοιός ρυτίδωνε από τη γνώση που αβγάτιζε με το βρόμικο παιχνίδι της Ιστορίας, εισδύοντας όλο και βαθύτερα, έτσι, ακριβώς όπως και στο πρόσωπό της.
*
Εγώ που διακινδύνευσα δοκιμάζοντας όλες τις εκδοχές της πιθανολογούμενης ελευθερίας ξέρω πως η μοναδική αυθεντική λευτεριά, που είναι δυνατό να γνωρίσει ο άνθρωπος, είναι το διάστημα που τον χωρίζει από τον θάνατο, αν το αποφασίσει ο ίδιος. Πώς αλαφραίνει το κορμί!
*
Είμαι λεύτερος γιατί έχω απόλυτη επίγνωση της μηδαμινότητάς μου.
*
Ας το πάρουμε απόφαση. Η λευτεριά δεν είναι προνόμιο για ζωή, αλλά διαβατήριο για το θάνατο.
*
Πόσο το βολεύει το Σύστημα η παραίτηση του ανθρώπου!
*
“Η ελευθερία”, έλεγε, “ξεκινά απ’ αυτό: Να ‘σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξάρτητα από τη φιλοδοξία να τις μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται μόνο από σένα. Ούτε και να προσποιείσαι τον πιο μικρό ή τον πιο μεγάλο. Η ταπεινοφροσύνη, αν είσαι μικρός, είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος υποκρισία. Να ‘σαι περήφανος. Η περηφάνια ταιριάζει σ’ όλα τα αναστήματα “.
*
” Τα σώματα, τα σώματα, να το δείτε, θα μας λευτερώσουν κάποτε απομυθοποιώντας πάσα πλάνη και μαλακία, αφού αλαφρώσουν απ’ όλες τις κακοήθεις αποσκευές που κουβαλούν από χιλιάδες χιλιάδες χρόνια…”
Λιλή Ζωγράφου/ Επάγγελμα: ΠΟΡΝΗ