Λάρισα – Κωστής Παπαζάκ
1η Μέρα | Σα: 14-3-2020
Παρ’ όλο που είναι Σάββατο και δεν δουλεύω, ξύπνησα πιο νωρίς από τις καθημερινές. Πρώτη μέρα εγκλεισμού ξημέρωνε κι είχα τόση περιέργεια για το πώς θα είναι. Το προηγούμενο βράδυ· το τελευταίο που τα μπαρ και τα καφέ ήταν ανοιχτά -το μέτρο έχει αρχική πρόβλεψη δύο βδομάδες κλείσιμο και πάει λέγοντας- φάνταζε σαν Μεγάλη Παρασκευή, λίγο πριν βγει ο Επιτάφιος. Όλοι μέσα στην κατάθλιψη: τι θα κάνουμε, πώς θα τη βγάλουμε…
Δεν παραξενεύτηκα από την αντίδρασή μου: αφού αφιέρωσα κάποιες ώρες στην τακτική ενημέρωση μέσου του διαδικτύου για την κατάσταση κι αφού πήρα το σύνηθες πρωινό του Σαββάτου· δύο αυγά μάτια συνοδευόμενα με τυρί έμενταλ Ολλανδίας, έβαλα τ’ αναπαυτικά αθλητικά παπούτσια και βγήκα για τον πρωινό μου περίπατο· παρ’ όλη την προτροπή της Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας: ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ. Ήθελα να δω πώς φαίνεται αυτή η πόλη· η Λάρισα, η πόλη με τα 2.000 καφέ, όταν αυτά είναι κλειστά. Πού πάνε οι νέοι, οι παππούδες κι όλοι οι ενδιάμεσοι να ξοδέψουν την ώρα τους; Βγαίνοντας από την εξώπορτα της πολυκατοικίας που διαμένω τα δύο τελευταία χρόνια επί της Αγίου Νικολάου ακριβώς δίπλα από τον ομώνυμο ναό, αντί να πάρω το δρόμο για το κέντρο έπιασα τον εαυτό μου να αποκλίνει προς την Ηρώων Πολυτεχνείου που περικλείει το αστικό κέντρο της πόλης ως δακτύλιος.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη με τη θερμοκρασία να θυμίζει προχωρημένη άνοιξη και το κορμί αναζητούμε δίχως άλλο την έκθεση στις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου για να ανέβουν τα επίπεδα της σεροτονίνης που δρα αντικαταθλιπτικά στον ανθρώπινο οργανισμό. “Ναι, η υγεία είναι πιο επιθετική από την αρρώστια” συλλογίστηκα και δεν πρόλαβα να συνεχίσω· στο κινητό με καλούσε ο Χρίστος από την Αθήνα. Το τηλεφωνικό μας ραντεβού είναι κάθε Σάββατο το πρωί ή μάλλον λίγο πριν το μεσημέρι. Η ώρα ήταν 10:00 π.μ.· μάλλον είχε ξυπνήσει με την ίδια διάθεση κι αυτός. Ο Χρίστος διατηρεί μαζί με την αδερφή του τη Στέλλα εμπορική δραστηριότητα με αναλώσιμα υγειονομικού ενδιαφέροντος για ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές, για κέντρα αισθητικής αλλά και για πολίτες που τυγχάνουν ιατρικής περίθαλψης και φροντίδας κατ’ οίκον. Μου είπε ότι είχε κάποιες παραγγελίες να διεκπεραιώσει και ότι πριν είχε περάσει από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς για να κάνει κάποια ψώνια και βρέθηκε παρών σε έναν διαπληκτισμό μεταξύ δύο ηλικιωμένων ζευγαριών για το ποιος θα διεκδικήσει την τελευταία οικονομική συσκευασία (προσφορά) σε μακαρόνια ολικής άλεσης.
Με το που έκλεισα τον Χρίστο θυμήθηκα ότι την προηγούμενη Τετάρτη είχε κατέβει στην Αθήνα ο Βασίλης· θα γύριζε την Κυριακή, δηλαδή αύριο. Τον κάλεσα στο καπάκι για να κανονίσουμε να βρεθούμε και να μου πει πώς πέρασε. Τον πέτυχα να ετοιμάζει τα πράγματά του για να φύγει το μεσημέρι· εσπευσμένα όπως μου είπε, γιατί η κατάσταση δεν αντέχεται.
Ο πρωινός περίπατός μου συνεχίστηκε όχι επί της Ηρώων Πολυτεχνείου, αλλά κάπου πριν την οδό Βόλου, παράλληλα προς τις σιδηροδρομικές γραμμές και με φορά δυτική. Καθώς πλησίαζα στην πλατεία του ΟΣΕ το μέτρο “ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ” έκανε εμφανή την παρουσία του, με την απουσία των παιδιών από την παιδική χαρά που είχε διαμορφώσει το ΜΙΚΕΛ πλησίον του ομώνυμου αναψυκτηρίου στην ανατολική πλευρά του κτιριακού συγκροτήματος του Σταθμού. Μόλις είχε φτάσει ο ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ των 10:00 π.μ. από Θεσσαλονίκη, και οι πρώτοι αποβιβασθέντες ξεπροβάλλοντας από την κεντρική είσοδο στην πλατεία, διαμέσου της σαλ ντ’ αταντ που φιλοξενούσε προσωρινά μετά βίας πέντε άτομα κι αυτά ακροβολισμένα στις συστοιχίες των πλαστικών καθισμάτων χρώματος τιρκουάζ, άφηναν τις αποσκευές τους και απολύμαναν με αντισηπτικό διάλυμα τα χέρια τους. Μερικοί φορούσαν προστατευτικές μάσκες κι ένας νεαρός γάντια. Το λεωφορείο με το Νο3 του Αστικού ΚΤΕΛ περίμενε στη στάση ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο· δεν επιβιβάστηκε κανείς. Το ίδιο και στα ταξί. Κάποιοι προτίμησαν να κατευθυνθούν στον προορισμό τους με τα πόδια, και κάποιους άλλους τους περίμεναν οικογενειακά ή φιλικά πρόσωπα με ιδιωτικά μέσα μεταφοράς.
Η υγεία που αναζητούσα ασυνείδητα στον πρωινό μου περίπατο άρχισε να επισκιάζεται από την αρρώστια. Έπρεπε να επιστρέψω στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου επί της οδού Αγίου Νικολάου να πάρω τη σακούλα πολλαπλής χρήσης για τα ψώνια. Ευτυχώς στο σούπερ μάρκετ του ΓΑΛΑΞΙΑ δεν είχε συνωστισμό, ούτε στον φούρνο και στο μανάβικο επί της Ηπείρου και Μάρκου Μπόταση. Δεν ψώνισα τίποτα επιπλέον πέραν των αναγκαίων. Δεν μαγείρεψα τίποτα. Ακόμη και οι φακές αναβλήθηκαν για την Κυριακή το πρωί. Για το υπόλοιπο της μέρας παραμένω εσώκλειστος στον δεύτερο όροφο επί της Αγίου Νικολάου, με το λάπτοπ συνδεδεμένος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις πλατφόρμες ενημέρωσης, και τρέφω τη ψευδαίσθηση ότι θα αντέξω ακόμη και τα επόμενα πιο αυστηρά μέτρα.
2η Μέρα | Κυ: 15-3-2020
Τον φάγαμε τον μισό Μάρτη. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες προσπαθώ να διατηρώ τη συνήθεια να πηγαίνω για το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα μέσα στον Μάρτη· καιρού επιτρέποντος βέβαια. Ιδανικές συνθήκες είναι η έντονη ηλιοφάνεια και η απουσία αέρα. Παρ’ όλη την καλοκαιρία που είχε χτες, την οποία διαδέχτηκε μια άκρως χειμωνιάτικη Κυριακή, επικαλέστηκα τη δύναμη της συνήθειας, αλλά σαν κόφτης· επανήλθα στην πραγματικότητα.
Ξεκούραστος στο διαμέρισμα του δευτέρου επί της Αγίου Νικολάου, με τη βροχή να γλείφει τις τέντες που ξεπροβάλλουν σαν διψασμένες γλώσσες στα μπαλκόνια, και στη συνέχεια να πέφτει στο μιασμένο πεζοδρόμιο της Αγίου Νικολάου ή στον ιδιαίτερο ακάλυπτο του οικοδομικού τετραγώνου, πειθαρχημένος στο μέτρο «ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ» και με ατομική ευθύνη, δηλώνω… -όπα τι λέω τώρα; Δεν πρόκειται να υπογράψω καμιά υπεύθυνη δήλωση του Ν.1599/1986, ούτε οποιοδήποτε έγγραφο με μικρά γράμματα, ούτε ορκίζομαι ενωπίω του δικαστηρίου ή κάποιας αρχής… Πώς μου βγήκε αυτό πάλι; Καλά τ΄ αφήνω προς στιγμής, αλλά θα επανέλθω παρουσία των ψυχιάτρων και των ψυχαναλυτών: αυτοί είναι οι ειδικοί και ας μην προσπαθήσω να το εξηγήσω εγώ…
Τα σημερινά νέα, όπως και κάθε μέρα εξάλλου, από το «Χρηματιστήριο Ψυχών και Θυμάτων | ΧΨΘ» θα τα έχουμε στις 6:00 μμ. Μέχρι τότε οι συναλλαγές υπακούν στους όρους του πιο πρόσφατου ανακοινωθέντος.
Τελικά κατάφερα να φτιάξω τη φακή που σας είπα χτες. Θα μου πεις, φακή Κυριακάτικα; Φτιάξε ένα κοτόπουλο, βρε αδερφέ, με πατάτες στο φούρνο ή ένα μοσχαράκι κοκκινιστό με τηγανιτές πατατούλες ή ακόμη με πουρέ –χειροποίητο πάντα- ή τέλος πάντων με ρυζάκι –σ’ αυτήν την περίπτωση επιλέγω καρολίνα. Αλλά θα σου πω, για να μαθαίνεις κιόλας και να ξεστραβωθείς, ότι στη φακή αν βάλεις ένα φλιτζανάκι ρύζι –σε αναλογία 1:1, ήτοι σε μία συσκευασία του μισού κιλού φακή προσθέτουμε ένα φλιτζανάκι ρύζι, δικιάς μας επιλογής, και όταν λέω φλιτζανάκι, εννοώ, αυτό το μικρό σκεύος που έπιναν οι γιαγιάδες μας τον ελληνικό καφέ ή ακόμη χρησιμοποιούσαν οι καφετζούδες όταν ήταν να σου πούνε το φλιτζάνι· σε άλλη περίπτωση, πάμε στην κατηγορία κούπα που αντιστοιχεί ο κουπάτος· που λέμε και καλά, τώρα- τότε η διατροφική αξία του μίγματος αντιστοιχεί μ’ αυτήν του κρέατος. Και επιπλέον επειδή δεν μαγειρεύω κάθε μέρα, τις επόμενες μέρες μ’ ένα απλό ζέσταμα απολαμβάνω ένα θρεπτικό γεύμα.
Μόλις τακτοποίησα την κουζίνα· δεν έφαγα γιατί τον τελευταίο μήνα εφαρμόζω τη διαλλειματική νηστεία, και ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί το δεκαοκτάωρο μη λήψης τροφής· υπολείπονται ακόμη δύο ώρες, δηλαδή έως τις 4:00 μ.μ., αξιοποίησα την πρόταση για καφέ κατ’ οίκον στη μεζονέτα του 7ου ορόφου επί της Ρούσβελτ, στο νεοαποκτηθέν διαμέρισμα του Άρη από το μπαλκόνι του οποίου φαίνονται οι βουνοκορφές του Ολύμπου και του Κισσάβου. Δεδομένης της κακοκαιρίας η θέα των ανωτέρω βουνοκορφών ήταν μη εφικτή, οπότε επιλέξαμε να πάρουμε από έναν φρέντο εσπρέσο μέτριο από το take away που λειτουργεί ακριβώς δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας επί της Ρούσβελτ, το οποίο ήταν ανοικτό, και να περπατήσουμε προς το κέντρο της πόλης. Η βροχή δυνάμωνε και μη έχοντας τον απαραίτητο εξοπλισμό, μόλις φτάσαμε στην Τρίγωνη Πλατεία, συμφωνήσαμε ότι μάλλον είναι καλύτερα να απολαύσουμε το καφέ στο γραφείο του Άρη που βρίσκεται σε ισόγειο χώρο επί του πεζοδρόμου της Καποδιστρίου. Ψυχή δεν συναντήσαμε σ’ όλη την πορεία μας. Μου ήρθαν αυθόρμητα ιστορίες που μας έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Τα έζησε ως έφηβος και αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη του. Ευτυχώς έφυγε πριν μας βρει η οικονομική κρίση και τούτο εδώ το κακό· πόσα δεινά μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Η ζωή είναι εξ ορισμού δύσκολη: μ’ ένα κλάμα βγαίνουμε από τη μήτρα της μάνας μας, και από κει πέρα μόλις κλαίμε, είτε είμαστε νέοι, είτε μεσήλικες, είτε παππούδες και γιαγιάδες: θυμούμαστε πάντα τη μάνα μας και την αναφωνούμε.
Η ώρα πλησίαζε 4:00 μ.μ. και έπρεπε να επιτρέψω στο διαμέρισμα του δευτέρου επί της Αγίου Νικολάου: Η περίοδος τροφοληψίας ήταν προ των πυλών.
3η Μέρα | Δε: 16-3-2020
«I don’t like Mondays», έγραψε ο Bob Geldof τον Γενάρη του 1979 πριν 40 περίπου χρόνια, και κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του ίδιου έτους σε πρώτη επίσημη εκτέλεση από τη μπάντα The Boomtown Rats, στην οποία και ανήκε: Φτάνοντας στο Νο1 στη Μεγάλη Βρετανία, και στο Νο3 στις ΗΠΑ. «Δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες. Αυτό ζωντανεύει την ημέρα», ήταν το δηλωμένο κίνητρο της δεκαεξάχρονης τότε Μπρέντα Σπένσερ, όταν το πρωί της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου 1979, πήρε ένα τουφέκι των 22 χιλιοστών και άνοιξε πυρ στο Δημοτικό Σχολείο Grover Cleveland απέναντι από το σπίτι της στο Σαν Κάρλος της Καλιφόρνια, σκοτώνοντας δύο μέλη του διδακτικού προσωπικού και τραυματίζοντας οκτώ μαθητές.
Παραφράζοντας το δηλωμένο κίνητρο της Μπρέντα Σπένσερ δηλώνω: «Μ’ αρέσουν οι Δευτέρες όταν πέρασα από πεθαμένες μέρες». Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η βδομάδα. Ό,τι είχα να πω, και με όσους είχα να τα πω· εξαντλήθηκε μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα. Περίμενα εναγωνίως από την Κυριακή -εξάλλου από την Κυριακή το μεσημέρι αρχίζει η Δευτέρα- πότε θα ‘ρθει η ώρα για δουλειά. Όχι τόσο για να δουλέψω -αυτό μπορώ να το κάνω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες- αλλά να σχετιστώ με το εργασιακό περιβάλλον. Κι αυτό δεν ήταν μόνο δικιά μου επιθυμία. Δηλώνω ότι το άκουσα από αρκετούς που μίλησα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Τώρα τί θα κάνουν αυτοί που βρέθηκαν λόγω των εφαρμοζόμενων μέτρων σε ειδική (αναγκαστική) άδεια· αυτοί ξέρουν…
Εγκαταλείποντας προσωρινά το διαμέρισμα του δευτέρου επί της Αγίου Νικολάου και πιο συγκεκριμένα, αφού έκλεισε στην πλάτη μου η εξώπορτα της πολυκατοικίας, εμφάνισα από την τσέπη του μπουφάν τον Θεό ΝΤΕΤΟΛ και απολύμανα τα χέρια μου, με τα οποία μέχρι τότε: πάτησα το μπουτόν για να καλέσω το ασανσέρ από τον έκτο στον δεύτερο· άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ· πάτησα το μπουτόν για να κατέβω στο ισόγειο· έσπρωξα εσωτερικά την πόρτα για να εξέλθω· ξεκλείδωσα και τράβηξα από το πόμολο την εξώπορτα της πολυκατοικίας· και τέλος βγήκα στο πεζοδρόμιο της Αγίου Νικολάου, αφήνοντάς την να κλείσει μόνη της, χάριν του μηχανισμού επαναφοράς που διαθέτει και ο οποίος προλαμβάνει την αφηρημάδα των ενοίκων, ενώ στο μεσοδιάστημα απέφυγα οποιαδήποτε επαφή των χεριών μου με το στόμα, τη μύτη και τα μάτια μου.
Κατευθυνόμενος στον εργασιακό χώρο που βρίσκεται σε απόσταση μόλις τριών οικοδομικών τετραγώνων, προμηθεύτηκα από το ψιλικατζίδικο επί της Ηπείρου· λίγο πιο πάνω από το σούπερ μάρκετ ΓΑΛΑΞΙΑΣ, δύο πακέτα τσιγάρα, και αφού έβαλα τα ρέστα από το εικοσάευρω στο πορτοφόλι, συνέχισα την πορεία έως την Παναγούλη. Φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας πάτησα το μπουτόν του θυροτηλεφώνου: Η πόρτα άνοιξε σε λιγότερο από δεκαπέντε δευτερόλεπτα· την έσπρωξα να μπώ, ανέβηκα από τις σκάλες στον πρώτο όπου βρίσκεται ο χώρος της εργασίας μου· ξεκλείδωσα και τράβηξα την πόρτα για ν’ ανοίξει διάπλατα, και επιτέλους βρέθηκα εντός, σπρώχνοντας από το εσωτερικό πόμολο την πόρτα να κλείσει· μιας και δεν φέρει μηχανισμό επαναφοράς.
Είπα: «Καλημέρα», και κατευθύνθηκα δίχως άλλο στον νιπτήρα της τουαλέτας: Σαπούνισα τα χέρια τραγουδώντας το “Happy birthday to you” (δις).
Δηλώνω με ατομική ευθύνη ότι είμαι έτοιμος να εργαστώ.
4η Μέρα | Τρίτη 17 Μαρτίου 2019
«Νονέ μην κάνεις καμιά ανοησία· ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», είπε ο Μάριος, το βαφτιστήρι μου κι έκλεισε το τηλέφωνο. Τώρα θα μου πεις, τι κοινό έχουν η ανοησία και η ανοσία; Το μόνο σίγουρο είναι ότι: είναι γένους θηλυκού, έχουν τα ίδια σύμφωνα και τέλος η ανο(η)σία εμπεριέχει και τις δύο. Χωρίς να σας προδιαθέτω· μόνο με τα παραπάνω δεδομένα φαίνεται ότι μοιάζουν πάρα πολύ. Τόσο πολύ που για να ακούσεις τα σύμφωνα· μόνο τα φωνήεντα φωνάζουν, θα πρέπει να έρθεις πιο κοντά: Να συγχρωτιστείς. Κι εκεί κυρίες και κύριοι, η ανοσία και η ανοησία, η ανοησία και η ανοσία βγάζουν τις μάσκες τους: Αν έχεις ανοσία ενδέχεται μην νοσήσεις από το κακό, σε άλλη περίπτωση αν δεν έχεις ανοσία και σε ενδεχόμενο που κολλήσεις το κακό, τότε μεγάλη σου ανοησία.
Κι επειδή δεν ξέρουμε ποιος έχει και ποιος δεν έχει ανοσία, και για να προφυλαχτεί ο πληθυσμός από την ανοησία του, ήρθε η γεωμετρία μέχρι να έρθει το εμβόλιο για την ανοσία· εμβόλιο για την ανοησία δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει, για πολλούς και διάφορους λόγους, και καθόρισε τον ζωτικό χώρο του ατόμου· ως πληθυσμιακή μονάδα σε συνθήκες πανδημίας, περιμένοντας τα επιτεύγματα της Χημείας –ως κλασσική επιστήμη πάνω στην οποία βασίζονται οι επιστήμες υγείας.
Ως εκ τούτου σύμφωνα με την αρμόδια αρχή, προσδιορίστηκε ο ζωτικός χώρος σε σούπερ μάρκετ, σε ναούς, σε τράπεζες, σε λεωφορεία, σε μετρό και τρένα κ.ο.κ. Σε περιπτώσεις που δεν είναι εφικτή η αναγωγή σε μονάδα επιφάνειας, καθορίστηκε ο μέγιστος αριθμός των μελών της αγέλης· σε δέκα, είτε σε στεγασμένο, είτε σε υπαίθριο ή ημιυπαίθριο χώρο.
Και μπορώ να πω ότι, με το που ανακοινώθηκαν τα παραπάνω μέτρα, φαίνεται να εφαρμόζονται από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Θέλαμε ένα γεωμετρικό ανάλογο για να καταλάβουμε πως θα πρέπει να συμπεριφερθούμε στην πανδημία. Βέβαια το ίδιο το κακό -που δεν ξέρουμε αν μείνει ή θα σηκωθεί να φύγει με το που πιάσουν οι ζέστες ή μας ξανάρθει από τον επόμενο φθινόπωρο ή χειμώνα- μας έχει δείξει τη δικιά του βιοπολιτική: Σε περίπτωση που παραμείνει ή ξανάρθει, μας έχει πει: Πως θέλει να είναι δομημένες οι κοινωνίες για να συμβιώσουμε μαζί του αρμονικά.
5η Μέρα | Τετάρτη 18 Μαρτίου 2019
«Έχει έναν μάγκα ήλιο έξω· πόσο θα ‘θελα να πιω μια λεμονάδα στη λιακάδα!», δήλωσε ο Λάμπρος. Ήταν μεσημέρι κι αφού σχόλασα κατά τις 2:00μ.μ., είπα να κάνω μια βόλτα. Διάλεξα μια προσήλια διαδρομή· όχι μέσα από τα σκιερά στενά της πόλης· η Ηρώων Πολυτεχνείου ήταν ό,τι πρέπει.
Ο Λάμπρος είναι σε ειδική άδεια από τη δουλειά του· το εμπορικό κέντρο που εργάζεται είναι από τα πρώτα μετά τις σχολικές μονάδες που έκλεισαν για να περιοριστεί η εξάπλωση του κακού, αλλά και για να προστατευτούν οι εργαζόμενοι. Την πρώτη μέρα που δεν λειτουργούσαν τα σχολεία, το εμπορικό γέμισε από μαθητές που δεν είχαν τι να κάνουν, συν τοις άλλοις έσκασε κι ένα λεωφορείο με Ρώσους που βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή για θρησκευτικό τουρισμό –ανέφερε ο Λάμπρος σε μια προηγούμενη συνομιλία μας.
Η ώρα πλησίαζε 4:00μ.μ. και άρχισε να με κόβει λόρδα· ήδη βρισκόμουν εντός της περιόδου τροφοληψίας στo πλαίσιo της διαλλειματικής νηστείας που ακολουθώ. Επέστρεψα στο διαμέρισμα του δευτέρου επί της Αγίου Νικολάου από τη συντομότερη διαδρομή. Σαπούνισα τα χέρια μου αμέσως με το που μπήκα στο σπίτι, και γευμάτισα –φακές που είχα από την Κυριακή.
Ακόμη αντηχούν οι λέξεις του Πόε που διάβασα χτες: «Εάν προσπαθώ να μετατοπίσω, ακόμα και κατά το δισεκατομμυριοστό της ίντσας, το μικροσκοπικό κόκκο της σκόνης που βρίσκεται τώρα στο δάκτυλό μου, ποιός είναι ο χαρακτήρας αυτής της πράξης πάνω στην οποία έχω εμπλακεί; Έκανα μια πράξη που κλονίζει τη Σελήνη στην τροχιά της, που προκαλεί τον Ήλιο να μην είναι πια ο Ήλιος και που μεταβάλλει για πάντα το πεπρωμένο των μυριάδων αστεριών που κυλούν και λάμπουν στη μαγευτική παρουσία του Δημιουργού τους [Edgar Allan Poe | Eureka: A Prose Poem (1848)].»
Καθώς ο Κόσμος είναι ενωμένος, κάθε άτομο σχετίζεται με κάθε άλλο άτομο. Αν πάψουμε να σχετιζόμαστε· ποιά θα είναι η τύχη του Κόσμου;
* Φωτογραφία: man-at-the-window-gustave-caillebotte