΄΄Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ. Δεν εγκαταλείπεται ποτέ στο χάος χωρίς να απειλείται ταυτόχρονα η ίδια της η ύπαρξη.΄΄ Μας λέει ο Ιγκόρ Στραβίνσκυ στο βιβλίο του Μουσική Ποιητική.
Η σοφή παρατήρηση του μεγάλου μουσουργού με κάνει και σκέφτομαι τις ποικίλες, ακραίες και ιδιότροπες συμπεριφορές ανθρώπων του καλλιτεχνικού κόσμου. Συμπεριφορές μέσα από τις οποίες προσπαθούν να προβάλλουν ή μάλλον να επιβάλλουν το επηρμένο εγώ τους. Χαοτική γραφή, κυνήγι των βραβείων, αυτοπροβολή και ξιπασιά. Συμπεριφορές που μόνο κακό μπορούν να φέρουν (ήδη το έχουν κάνει) στην τέχνη και στη σχέση της με τον φυσικό της αποδέκτη. Το κοινό.
Για όλους αυτούς τους άγαρμπους της τέχνης, ντιλεντάντες ή και επιτήδειους μου έρχεται στο νου απόσπασμα του Γεωργίου Πωπ.
Γράφει ο χρονογράφος μας στο Έθνος την 21η Ιανουαρίου του 1938:
΄΄ Μεταξύ των διανοουμένων και των καλλιτεχνών αποτελούν εξαίρεση οι θέλοντες να εμφανίζονται όμοιοι με τους άλλους θνητούς. Είναι καλό να γνωρίζουν ωστόσο όσοι έχουν καλλιτεχνικές ιδιοτροπίες, ότι οι μεγάλοι συγγραφείς απέκτησαν τέτοιες ιδιοτροπίες αφού πρώτα έγιναν μεγάλοι. Συνήθως αι ιδιοτροπίαι , αι μη επιβεβλημέναι από την νόσον ή την κόπωσιν, είναι δείγματα ουχί μεγαλοφυίας, αλλά προμηνύματα γεροντικής βλακείας. Η δε γεροντική βλακεία εκδηλούται εις πάσαν ηλικία΄΄.
Και αν αυτά τα έγραφε ο προνοητικός και καίριος Γ. Πωπ το ΄38, ας σκεφτούμε τι πρέπει να γράφεται σήμερα που το κακό είναι τόσο προχωρημένο, ώστε έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν η κατάσταση είναι αντιστρεπτή;