Το χρώμα του βιβλίου παραπέμπει σε μονοκατοικίες προαστίων καθώς κάποιος κλείνει ήσυχα τη πόρτα πίσω του νωρίς το πρωί ξεκινώντας για την εργασία του με το βαλιτσάκι φαγητού στο χέρι. Αν φυσικά δεν υπάρχει κάποια σπουδαία ανάγκη να δοθεί νόημα σε αυτή τη σκηνή, το σπίτι μεταφράζεται σε καταρράχτη, το δοχείο φαγητού σε παγκάκι και ο άνθρωπος της πρότερης σκηνής ονομάζεται Ron Padgett, ο οποίος πια απολαμβάνει τη θέα του νερού κρατώντας σημειώσεις για ένα ποίημα-φύλλο σφενταμιού.
Δυο εικόνες σε παράλληλη πορεία και ευτυχώς δεν είναι οι μοναδικές που ξεπηδούν από το μυαλό του αναγνώστη καθώς διαβάζει τα ποιήματα του Padgett που βρίσκονται εντός της δίγλωσσης σύνθεσης υπό τον τίτλο “Πέρασα ωραία μαζί σου πάλι” των εκδόσεων Σαιξπηρικόν και σε μετάφραση του Βασίλη Παπαγεωργίου. Η επιλογή του εκδοτικού οίκου να συνοδεύει κάθε μετάφραση με το έργο στην πρότυπη γλώσσα του αποτελεί -πέρα από αισθητικής πλευράς ένα όμορφο εγχείρημα- μια ανάσα δροσιάς που ενθαρρύνει τον αναγνώστη να έρθει σε ουσιαστική επαφή με τη σκέψη του δημιουργού, ώστε η εμπειρία να κοινωνείται αποκτώντας μια ειλικρινή διάσταση. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να ειπωθεί αβίαστα η παραπάνω παρατήρηση αν η μετάφραση δεν άνηκε στον κύριο Παπαγεωργίου, ο οποίος με την άοκνη εργασία του μας παραδίδει μικρά λογοτεχνικά διαμάντια μέσα από το μεταφραστικό και προσωπικό του έργο.
Χωρίς καμία δεύτερη σκέψη αποφαίνεται το γεγονός πως οι συντελεστές του παρόντος βιβλίου παραδίδουν στο αναγνωστικό κοινό ένα αξιολογότατο έργο ενός καλλιτέχνη που αξίζει πρωτίστως να διαβαστεί απολαυστικά, απελευθερωτικά, δίχως βλέψεις για ενδελεχή μελέτη, διότι η ποίηση του Padgett είναι η ποίηση της ίδια της ζωής, η ποίηση εκείνης της λεπτομέρειας που διαφεύγει συνεχώς από το βλέμμα του σύγχρονου ανθρώπου-κυνηγού μιας αέναης ευτυχίας αποδεικνύοντας μέσα σε κάθε του ποίημα, σε κάθε του στίχο, σε κάθε του λέξη και κατά επέκταση στα τρισεκατομμύρια μόρια που συνθέτουν το χέρι του καθώς γράφει πως η ευτυχία είναι εδώ. Αν αναλογιζόμασταν αυτή την ευτυχία με όρους μιας ανάσας, ενός πεταρίσματος των βλεφάρων, ενός βλέμματος, μιας σκέψης, θα οδηγούμασταν από ποίημα σε ποίημα σε ένα μονοπάτι προς την ελευθερία, εντελώς συνυφασμένοι με τον κόσμο παραδομένο στην ησυχία του και παραδόξως έχοντας ήδη αναλάβει τη πλήρη ευθύνη της ύπαρξης μας, αυτής της οξυδερκούς ύπαρξης που με χιούμορ επισημαίνει ο Padgett: […] Δεν αναμένουν τα πάντα το νόημα τους;/ Συνέχισε,/ εμπότισε τα πάντα με νόημα./ Δες πού θα σε βγάλει.
Εμπότιση
Νιώθω κρύο στο δωμάτιο αυτό
ώσπου βγαίνω έξω.
Είναι αυτό μια μεταφορά
που αναμένει το όνομα της;
Πιθανώς.
Δεν αναμένουν τα πάντα το όνομα τους;
Συνέχισε,
εμπότισε τα πάντα με νόημα.
Δες πού θα σε βγάλει.