Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή στην κοινωνία;
Παλαιότερα οι ποιητές αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και δέος από τους άλλους ανθρώπους. Θυμάμαι πάντα μια ιστορία που μου αφηγήθηκε ο πατέρας μου πριν πεθάνει. Ήταν γεννημένος το 1932 στην Αθήνα, επομένως πρόλαβε ως παιδάκι ζωντανό τον Παλαμά. Με τον οποίο έμεναν και σε κοντινή απόσταση. Μου έλεγε, λοιπόν ότι προπολεμικά περπατούσε ο Παλαμάς στην Πανεπιστημίου και ο κόσμος πράγματι παραμέριζε για να περάσει. Τόσο μεγάλος σεβασμός υπήρχε για τους ποιητές μας.
Αυτό σήμερα έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό. Ίσως η τελευταία ποιήτρια που ήταν γνωστή στο ευρύ κοινό και έχαιρε αναγνώρισης ήταν η (πρόσφατα χαμένη) Κική Δημουλά.
Οι υπόλοιποι, φοβάμαι πως δεν είμαστε καν αναγνωρίσιμοι στο ευρύτερο κοινό, ούτε περιμένει κανείς ιδιαίτερα να τοποθετηθούμε απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα.
Παράλληλα είδα πως ήδη γράφτηκαν (και αναμένονται να γραφτούν και άλλα) ποιήματα και τραγούδια που να αφορούν τις μέρες της καραντίνας και του ιού.
Ίσως, λοιπόν, αυτές οι μέρες του εγκλεισμού όλων μας να μας θυμίσουν τελικά ότι, σε εποχές που η ανθρωπότητα εισέρχεται σε ασυνήθιστες συνθήκες και επικρατεί ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου (όπως γινόταν παλαιότερα, αλλά και σήμερα με τους πολέμους), τότε αναδύεται εκ νέου η συλλογική ανάγκη των ανθρώπων να «πιαστούν» και να παρηγορηθούν από την ποίηση, τους στίχους και γενικότερα όλες τις μορφές τέχνης.
Και ίσως μια μέρα διαπιστώσουμε ότι φυσικά δεν παραμερίζει ο κόσμος για να περάσουμε πια στο δρόμο, αλλά ίσως καμία φορά «παραμερίζει» και κοντοστέκεται μπρος στις αναρτήσεις μας – κι αυτό, λίγο δεν είναι.
* Η Σοφία Κολοτούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και ειδικεύτηκε στην Κυτταρολογία. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα Ελληνικού Πολιτισμού και Δημιουργικής Γραφής στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Είναι μέλος της Εταιρείας συγγραφέων. Η ποιητική της συλλογή «Η Τρίτη Γενιά», εκδ. Gutenberg, τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης 2016.