ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
Ακριβώς απέναντί της με βρίσκουν οι τουρίστες
Στο ύψωμα με το αποξηραμένο άρμα
των πορτοκαλιών
Με αναγνωρίζουν από τα χέρια
Πολλά χέρια πια προσθετικά
όσα τα χρόνια που μας αφαιρούν
Προεκτείνονται τόσο πολύ προς το μέρος της
λες και τα τραβά άγνωρη δύναμη
επιμήκυνση ζωής
ενταφιασμός απελπισίας
΄Επειτα είναι και τα πόδια
Το άσπρο στον αέρα
Το μαύρο μισοσηκωμένο
Ένας πελαργός αποδημίας
που πρέπει πια να επιστρέψει
σαν κατοικίδιο
Η πόλη απέναντι
με την αραιωμένη οδοντοστοιχία
τις προσευχές
ριγμένες σαν σχοινιά διάσωσης
Πάντα η πόλη
αναγνωρίζει το κορίτσι απ΄ τη φυγή
Τα μάτια πλησιάζουν
κολυμπώντας στον τρόμο
Στάζουν το είδωλό του
Μου λέει λοιπόν
ξανά το παραμύθι της
-Μια φορά κι έναν καιρό
είναι η Αμμόχωστος
και η αγάπη -΄
Τα φλας αστράφτουν
κατά προτίμηση στο βλέμμα
μαύρη θάλασσα τα δάκρυα
προσελκύουν φιλοθέαμον κοινό
πνίγουν χωρίς να με βυθίζουν
Ασάλευτη
ταξιδεύω εντός σου Αμμόχωστος
Γι αυτό και μες στα χρόνια
έχω γίνει ένα τοπίο γραφικό
Για όσους ψάχνουν
παραδοξότητες της εποχής
(πρώτη δημοσίευση)
* Σημείωση: Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα παιδικά της
χρόνια στην Αμμόχωστο.