Γράφει η Πηνελόπη Ζαρδούκα
Ο κυρ- Δημήτρης
[…Δεδομένης της αξιοπρέπειας που οι άστεγοι συνάνθρωποί μας θέλουν να διατηρήσουν, αλλά και του φόβου της επίκρισης ή της μη εκπλήρωσης των οικογενειακών προσδοκιών, καταλήγουν να απομακρύνονται από τους δικούς τους, με αποτέλεσμα εκείνοι να μην γνωρίζουν πως οι άνθρωποί τους είναι άστεγοι και να δηλώνουν εξαφάνιση….]
Λουίζα Σολομών- Πάντα, «Αστεγία στην Ελλάδα: Από τις ελλιπείς δομές μέχρι την ανεπαρκή περίθαλψη, οι ολιστικές δράσεις αγνοούνται», απόσπασμα άρθρου δημοσιευμένο στο Popaganda, 4/2/2024
Ο κυρ- Δημήτρης
Η υγρασία της ημέρας διαδέχθηκε αυτό που φοβόμουν. Μια ήσυχη και παγερή νύχτα που τη ζώνανε τα ουρλιαχτά και βογγητά της παρακείμενης εθνικής. Ήρθε η μέρα λοιπόν και κανένας δεν νοιαζόταν για τον θόρυβο πιά. Όλοι μηχανοκίνητοι πήγαιναν στις δουλειές τους. Όσοι είχαν δουλειά δηλαδή.
Τις καθημερινές έτσι γίνεται συνήθως. Την ημέρα εργάζονται η γνωστικοί και τη νύχτα προσπαθούν να βρουν δουλειά αυτοί που δεν φαίνονται. Που δεν φαίνονται τη μέρα δηλαδή. Όχι ότι φαίνονται και μέσα στο σκοτάδι, απλώς οξύνεται η ακοή όλων και τους ακούμε πώς βογκάνε και σκούζουν ευκολότερα∙ σαν τα αυτοκίνητα.
Τις τελευταίες μέρες η υγρασία που λέτε ήταν αδυσώπητη. Και το τελευταίο αμάξι παρκαρισμένο στη γειτονιά, έστεκε βρεγμένο και λασπερό. Το αυτοκίνητο βέβαια του κύριου Δημήτρη, χρόνια παροπλισμένο από την πολύβουη εθνική κοσμούσε νύχτα και μέρα τον δρόμο μας. Εκείνος, σπάνιος εργάτης της σιωπής ανέβαινε και κατέβαινε καθημερινά το στενό δρομάκι με μια χορογραφία αξιομνημόνευτη. Ήταν τα δικά του πόδια, το δικό του στομάχι και το δικό του κεφάλι που τρεμόπαιζε χορεύοντας καθώς χανόταν βιαστικά χωρίς ίχνος στην άσφαλτο.
Φαινόταν ή δεν φαινόταν; Από το μπαλκόνι μου απορούσα αν τα λευκά του μαλλιά σχημάτιζαν ένα σύμβολο στον αέρα έτσι όπως κυμάτιζαν.
Το βράδυ όπως όλα τα ερπετά κοιμούνται ή προστρέχουν στο λαγούμι τους, απιθώνοντας τα πολύτιμα αυγά της ημέρας στο προσκέφαλο, έτσι κι εκείνος έσερνε τις μπότες του μέχρι το ταμπλό του αυτοκινήτου. Όλο το βράδυ ησύχαζε μέσα στην καμπίνα του δικού του ταξιδιού. Ένας άστεγος να κοιμάται στο αμάξι του σε έναν δρόμο που μεγάλωσε από παιδί. Το πατρικό του το έχασε σε πλειστηριασμό και έκτοτε, αρνητής της μοίρας του, γυροφέρνει νύχτα και μέρα στη γειτονιά. Στο χέρι του μια αγγελία από τριμμένο φύλλο εφημερίδας πάλευε και παλεύει να σωθεί από την υγρασία. Οι διευθύνσεις και τα τηλέφωνα από τα νοσοκομεία τα κουβάλαγε ανά χείρας, ή μήπως ήταν τα στοιχεία της οικογένειάς του, που δεν έπαιρνε ούτε στο κινητό αλλά ούτε και στο σταθερό τους; Μπορεί να φοβόταν, μήπως μέσα στο νυχτερινό του ταξίδι, που τώρα Δεκέμβρη μήνα, έχει καταντήσει παγερό, δεν ξύπναγε το άλλο πρωί και οι περαστικοί δεν ήξεραν πού να καλέσουν.
Ίσως βέβαια αυτός ο φόβος να είναι ολότελα δικός μου και να φαντάζομαι πως σε αυτό το χαρτάκι κρύβεται η τελευταία κίνηση αξιοπρέπειας του κυρ- Δημήτρη. Σπάνιος εργάτης ακόμα αγέροχος νύχτα και μέρα μου θυμίζει τον ζόφο της ερπετοειδούς μας φύσης.