Η επάνοδος της Περσεφόνης
Πάχυνα,
δε με χωρά κανένα από τα ανοιξιάτικα ρούχα μου
(για τα καλοκαιρινά ούτε λόγος)
έγινα δυσκίνητη,
αναπνέω ασθμαίνοντας
η λάμψη στα μάτια σκεπάζει τη θλίψη μου
ζωγραφίζω στα χείλη πλατιά χαμόγελα
τους ξεγελώ όλους
κρύβω καλά τον νεκρό
που κουβαλώ μέσα μου.
Γυναίκα
Σ΄ ένα κοράλλι ξεκουράζει τα οκτώ της πόδια
αναπηδούν οι τρεις καρδιές της
όταν στον ζωοδότη ύφαλο πλησιάζει,
καταπίνει βιαστικά μια αχιβάδα
τρυπώνει στις σχισμές,
πάνοπλος αστακός φρουρεί τη σπηλιά της,
τα αμέτρητα μάτια της επιτηρούν το μέλλον
μόλις εκείνο εκκολαφθεί
αφήνεται
να την παρασύρουν υπόγεια ρεύματα
σε κάποια απόκρημνη ακτή
με βράχο σκληρό θα αναμετρηθεί
ώσπου αναπόφευκτα να διαλυθεί.
Σταγόνα χρόνος
Καθρεφτίζεσαι
αλλάζεις μορφή
πότε ρέεις με ορμή
πότε παίρνεις την εικόνα στάσιμου έλους
μια γυάλινη κιβωτός ραγίζει
μια κλεψύδρα μετρά τον χρόνο
η μουσική διαχέεται στον χώρο
σ΄ ένα ρέκβιεμ η επικείμενη αναχώρηση.
SOS
Στη μαύρη έρημο του μυαλού μου
όρθωσα μακριές κεραίες
σήματα αποκωδικοποιώ
φτιάχνω το παζλ του μέλλοντος,
γυαλίζω το κέλυφος
κρύβω σκέψεις χελώνες.
Με τον καιρό ξεθωριάζω
πτηνό κερασφόρο με καταδιώκει
εκπέμπω sos για δέκτες διαθέσιμους.
Σταχτοπούτα
Ντυμένη στα λευκά
ανακατεύει τη στάχτη
με το μαντεμένιο φτυάρι,
η μυρωδιά καμένου δεν την ενοχλεί
αστράφτουν πύρινες λάμψεις
από σάρκες που λιώνουν
γυαλίζει κάθε τόσο την τεφροδόχο
όπου θα σμίξει η μητριά με τις κόρες.
Απαλή πούδρα η αλισίβα
για να καθαρίζει τα ασπρόρουχα.