Aνδρέα Κάλβου 5
Μόλις γύρισα
Έκλεισα καλά την πόρτα.
Δεν ήθελα αγνώστους τόσο αργά.
Απέναντι η λίμνη.
Πόσο την αγάπησα.
Με ελληνικό καφέ για συντροφιά τα πρωϊνά
Μ’άκουγες που έπαιζα Σιδηρόπουλο
Στον τρίτο
Άνοιγε η πόρτα και φώτιζε το σπίτι καθώς έμπαινες
Το δέρμα μου έγινε το σπίτι
και οι ιστορίες μου βάρκες που με πήγαιναν στ’ ανοιχτά
Σαν σε παρανομία ερχόσουν στα κρυφά
Εσύ δεκαεννιά, κι εγώ γυμνασιόπαιδο στα είκοσι έξι
Δεν θα τολμούσα να σου ανοίξω να φύγεις από’κει
Ούτε εγώ δεν μπορούσα
Λες και σε κρατάω ακόμη αγκαλιά
Σαν να μην φύγαμε ποτέ
Όπως δεν έφυγα απ’το μνημείο
ούτε και πάω συχνά.
Πες το σ’ όποιον πάει και τον δεις
Ο καναπές και τα έπιπλα δεν υπάρχουν
Μόνο εγώ κι εσύ κρυβόμαστε
Τουλάχιστον εκεί δεν θα μας βρουν.