Νέοι ποιητές των 20s
”Φαίνεστε φτιαγμένοι από χρώματα και από κολλημένα χαρτιά. Όλες οι εποχές και οι λαοί φαίνονται πολύχρωμοι μέσα από τα πέπλα σας, όλα τα έθιμα και οι πίστεις μιλούν παρδαλά μέσα στις χειρονομίες σας” – Φρ. Νίτσε (μτφρ Ζ. Σαρίκα)
Κατάκτησ’ είμαι του φωτός κι ενώ δεν το γνωρίζω
πως μοίρες καθορίζω
τα χρόνια μάταια θα σκορπώ σε γυάλες και δοχεία
ξανά κι εν συνεχεία.
Αιώνες πίσω, τολμηροί του νου θαλασσοπόροι
ναυλώσανε βαπόρι
κι ο Νέος Κόσμος που ‘πλασαν το χρόνο τέμνει τόσο
που πια δεν θα γλυτώσω.
Γλυκιά πατρίδα, Αμερική, Μητέρα-Γη των Σίου
και κάθ’ εργοστασίου
πώς μ’ έριξες στην εποχή της έλλειψης του γούστου
στην έρημο τ’ Αυγούστου!
Πώς έφτιαξες το είναι μου τα πάντα ν’ απαλύνει,
τις λέξεις ινσουλίνη
και τη φωνή μου σιωπηρά καημούς να περιγράφει
-επίγονοι Καβάφη.
Σαν διασκορπώ τα νιάτα μου που νιάτα πια δεν είναι
καιροί μού κράζουν: ”μείνε!”
μα ορίζει πάντα ο κώδικας που μ’ έχουνε γεμίσει
να βρίσκομ’ εν κινήσει.
Και προχωρώ σ’ αυτή τη Γη που απέραντα γυρίζει
σε γάμο δίχως ρύζι,
με μόνο στόχο σαν χαθώ να πάρω διά νόμου
και άλλους στο χαμό μου.
—Μα η ώρα γέρνει δώδεκα κι εγώ αλαφιασμένος
παραπατώ με μένος
κι η άμαξά μου, αντί του μάγου νου να γίνει σπίθα,
και πάλι κολοκύθα…