η επιβεβαίωση του περάσματος
Τα μονοπάτια απάτητα αναμένουν
τα βήματα τα ταχτικά, τα μετρημένα
κι εκείνα τα άλλα τα ανέμελα
που μπαίνανε και βγαίναν τα πρωινά
και τα απογεύματα κρυφά κι αργά
κάποτε κοντοστέκονταν
κάποτε χώμα κλωτσούσαν στα άγρια παρτέρια.
Σαν μονοπάτια που είναι
θα περίμενες να σωπάσουν
ωσότου ξανάρθεις
για ν’ ακουστεί
κάτω σε αυτούς που περιμένουν
η επιβεβαίωση του περάσματός σου,
μα και που λείπεις
πάλι μιλούν,
ακούς τις φωνές τους σαν κρύβεσαι μέσα
το ξέρεις πως νιώθουν το βλέμμα σου
κι αν τ’ αποστρέφεις συχνά,
-αναπολείς-
σαν πέρναγες βιαστικός, τότε,
ένα λουλούδι κάποτε έπεφτ’
εκεί να λειώσει – νωπή τη σάρκα του
πώς τραβούσαν οι ρωγμές.
Μήνες σ’ αυτή την προσμονή
ο θρήνος των μονοπατιών δυνάμωσε,
ακούς απ’ την κουζίνα,
ακούς απ’ την βεράντα πίσω
ακούς την ώρα που κοιμάσαι.
Διασταυρώνονται σ’ όλες τις κατευθύνσεις
σβήνουν στο βάθος πίσω απ’ τα βουνά,
κάποτε οδηγούν στη θάλασσα,
κι όταν δεν ακούς, να θυμηθείς πασκίζεις
τον χάρτη της περιπλάνησής σου.
Τα μονοπάτια δεν θα χαριστούν.
Θα περιμένουν τα βαριά σου βήματα
δειλά πια όταν ξανά θε να τα συναντήσουν
για να σε οδηγήσουνε σε μιας μορφής ελευθερία
όπως την είχες φανταστεί
κι όταν θα επιστρέφεις
ο στοιβαγμένος κονιορτός δύσκολα θα παραμερίζει.