I can’t breathe/Χωρίς Ανάσα
Αυτός δεν είναι ο κόσμος μου
Άλλαξε και τώρα πνίγεται στην ματαιότητα
Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι μου
Τους διασχίσατε και τώρα έχασαν πια τον προορισμό τους.
Κι όχι δεν τις ξέρω πια αυτές τις νύχτες
Που μας σημάδεψαν τόσο βαθιά
Μέχρι που βρήκαν την καρδιά μας
Και είναι αλήθεια
Δραπετεύσαμε σε ένα όνειρο
Τόσο μακρινό και αβέβαιο,
Ώστε να μην μπορείτε πια να μας αγγίξετε.
Και τελικά όμως είχατε δίκιο,
Οι σημαίες δεν θα πάψουν να σε ελευθερώνουν
Τα όνειρα δεν θα πάψουν να σε κρατούν αιχμάλωτο.
Γιατί, κάποτε ένας ξένος
Ακροβάτησε δίχως μέλλον
Πάνω στις στιγμές που εσείς χαράξατε
Κι ‘ όταν σας ζήτησε να αναπνεύσει
Εσείς του πήρατε τη ζωή χωρίς καν ανάσα.
Γιατί, κάποτε οι αόρατες νότες της σιωπής
Αυτές οι άγνωστες ψυχές της νύχτας
Σας μίλησαν για έναν άλλο κόσμο,
Για έναν κόσμο που ποτέ σας δεν θα καταλάβετε
Κι εσείς τους φυλακίσατε το φως
Μέσα στο ατελείωτο σκοτάδι σας.
Τα καταφέρατε όμως
Η αντανάκλαση σας ακόμη βρίσκεται
Αποτυπωμένη στους καθρέφτες μας.
Κι έπρεπε να κοιτάξω για πρώτη φορά στη ζωή μου καθαρά αυτό το πρόσωπο
Για να δω τη μάσκα που μου φορέσατε
Καθώς εγώ ακόμη κοίταζα την χαμένη μου πλευρά
Να βυθίζεται στα κενά σας.
Και κάθε μέρα που περνάει
Οι δρόμοι όλο και γεμίζουν
Από πεταμένες μάσκες.
Σας κατάλαβε ο κόσμος,
Όσο και να τον πληγώσατε
Αυτός βρήκε μια ρωγμή στον χρόνο,
Ταξίδεψε εκεί που ένα άγγιγμα σβήνει τις φυλακές,
Ώσπου να στέκεται τώρα απέναντι σας.
Συνηθίσαμε τη σιωπή,
Συνηθίσαμε να σας ακούμε,
Αλλά έπρεπε μάλλον να χαθούμε εντελώς
Για να βρούμε μια φωνή.
Όχι, αυτός δεν είναι ο κόσμος μου
Ποτέ δεν θα γίνει