«Το λάλημα του κόκορα /άχρηστο·/ κανείς εδώ / δεν θα ξυπνήσει //»- Και στη απέναντι λευκή σελίδα: Αυτά τα δέντρα που προσπερνάμε / καθώς διαβαίνουμε, / αυτά τα δέντρα // ποιός θα τα προσέξει ;//
Εν τω μεταξύ, τα χρόνια σπάνε και στη πτώση τους γίνονται απλοί αριθμοί οι οποίοι κλείνουν στα σύμβολά τους, τον ρυθμό της ποίησης, του χορού το βήμα, της κίνησης το ανέκφραστο, σπαζοκεφαλιά για αρχαιολόγους οι οποίοι περνούν τις πολύτιμες ώρες τους ροκανίζοντας οστά, μελετώντας ενδείξεις σφαγιασμού˙ την ακεραιότητα του δείγματος για τις επόμενες γενιές, αριθμίζοντάς τα με αξιοσημείωτες μεθόδους. Κι ενώ η ποιήτρια γράφει για την ποίηση και την έννοιά της, για τα πτηνά και το θάνατό τους, αντιλαλούν οι στίχοι της Κικής Δημουλά «…Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα…».
Είμαι της γνώμης ότι η ποίηση των νεοελλήνων είναι αξιόλογη, ίσως γιατί οι Έλληνες είναι σε συνεχή αναμονή, περιμένουν μεγάλες στιγμές. Και ο Οδυσσέας Ελύτης από την μεριά του γράφει: “Να περιμένεις μεγάλες στιγμές, να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις”. Η αναμονή κρύβει την ελπίδα, γι’ αυτό οι Έλληνες κι αν μιλούν ή τραγουδούν τον θάνατο, δεν τους λείπει η ελπίδα. Θα πρέπει να μεταφράζονται τα ποιήματα των Ελλήνων να τ΄ ακούουν και άλλοι που ζουν σε έτερους ορίζοντες, σε γκρίζους ουρανούς, παγωμένα εδάφη, ερήμους όπου τα ζώα λιγοστά, δίχως φτερά σέρνονται .
Μεταφράζω στην ιταλική δύο ποιήματα από το ξεχωριστό αυτό βιβλίο.
1.
Σελ. 26
Σε χρόνια ανομβρίας
μόνο οι νεκροί δεν διψάνε
Παρενθέσεις
κουράζονται απ’ τις ίδιες εικόνες.
Γι’ αυτό αναζητούν διέξοδο
διαφυγής μέσα στα ποιήματα.
Δεν είναι ο άνεμος,
η βροχή και ο τρόπος των ανθρώπων
που αλλάζει τη φυσιογνωμία τους
αλλά το ποίημα
που τα περιέχει.
2.
Σελ.29-33
Ασάλευτη νύχτα
σκοτάδι ασάλευτο
πώς μιμείσαι τις κινήσεις μου!
στο κίτρινο φως του φθινοπώρου
νύχτες ετοιμόρροπες στη σιωπή
χωρίς τη φωνή αγαπημένου προσώπου·
ανυπεράσπιστη η ζωή μου
παραληρεί σε άρρωστο ύπνο.Το θαύμα των λέξεων
άδειο ρούχο στο πάτωμα
μια πένθιμη κορδέλα η γραφή.
Ποιήματα πηγάδια
δέχονται
κουβάδες τρυπημένους.
1.
pg. 26
Negli anni di siccità
solo i morti non hanno sete
VTalvolta anche le statue nei cimiteri
si stancano delle solite immagini.
Ecco perché cercano una via d’uscita
fuggono nelle poesie.
Non è il vento,
la pioggia e i modi delle persone
che cambiano la loro fisionomia
ma la poesia
che li contiene.
2.
pg.29-33
oscurità
immobile
come imiti bene
i miei movimenti!
nella luce gialla dell’autunno
notti crollate nel silenzio
senza la voce di una persona amata;
la mia vita indifesa
delirio nel sonno malato.Il miracolo delle parole
vestito vuoto sul pavimento
la scritta un nastro a lutto.
Pozzi di poesie
ricevono
secchi forati.