Alekos Florakis, Greece

Alekos Florakis, Greece

The Poems

CONFINED

His cell has every comfort,
wine-cellar, light fixtures, air conditioning,
anatomic mattress,
one thing it doesn’t have: openings;
windows and doors are missing entirely,
no communication with the outside world,
otherwise what confinement would it be,
while a long-termer in isolation,
as an ascetic self-tormentor?
Unfortunate analogy,
he was never bothered by the police,
he was never moved by religion.

He is content in his cell,
no problem,
merely a painting on the wall,
which every day depicts another landscape,
sometimes a forest, sometimes the sea,
a busy town, a bird,
this causes him anxiety,
it pushes him into the picture,
daring him to become part of it.

Unbecoming!
he, a confined man,
to risk like that his self-reliance,
yet the painting is impossible to remove,
embedded, as it were, in the wall,
it erases all meaning of the wall.

He found the answer;
with a mirror he covered the painting,
he shut it out of his life and so
he enjoys a now duel entity
in his confinement,
he and himself in a double cell.

(Translation: Michele E. Graham-Kallikakis)

*

Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

Το κελί του έχει κάθε πολυτέλεια,
κάβα, φωτιστικά, κλιματισμό,
ανατομικό στρώμα,
ένα δεν έχει: ανοίγματα
παράθυρα και πόρτες απουσιάζουν εντελώς,
καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο,
αλλιώς τί έγκλειστος θα ήτανε,
καθώς βαρυποινίτης στην απομόνωση,
καθώς ασκητής αυτοτιμωρούμενος;
Σύγκριση ατυχής,
δεν τον ενόχλησε ποτέ η αστυνομία,
δεν τον συγκίνησε ποτέ η θρησκεία.

Περνάει ωραία στο κελί του,
κανένα πρόβλημα,
μόνο ένας πίνακας στον τοίχο,
που κάθε μέρα δείχνει άλλο τοπίο,
πότε ένα δάσος, πότε μία θάλασσα,
μια πόλη πολύβουη, ένα πουλί,
αυτό του προξενεί αναστάτωση,
τον σπρώχνει μέσα στην εικόνα,
τον προκαλεί να γίνει μέρος της.

Άτοπο!
αυτός, ένας έγκλειστος,
να διακινδυνεύει έτσι την αυτάρκειά του,
όμως τον πίνακα αδύνατο να ξεκρεμάσει,
ενσωματώθηκε, θαρρείς, στον τοίχο,
ακυρώνει την έννοια του τοίχου.

Βρήκε τη λύση
κάλυψε μ’ ένα κάτοπτρο τον πίνακα,
τον έβγαλε από τη ζωή του κι έτσι
απολαμβάνει πλέον δισυπόστατος
τον εγκλεισμό του,
αυτός κι ο εαυτός του σε κελί διπλό.

* * *

UNVOLLENDETE

He left everything half-finished:
college, the sweetheart from the teen years,
even that poem,
the one he was constantly tinkering with
without achieving
the much desired climax.
“You’re good-for-nothing”,
his mother would write from the village.

But when dusk would snag on the roof-tiles
spreading this inexpressible honeyed hue
before the gray,
he’d start conducting his invisible orchestra,
with an impeccable movement of hands.
He would call first and second violins to order
inside the disorderly dorm room,
the deep-voiced double basses and the tubas
and at the back the percussion instruments
always in a lovely prelude, never a finale.
The music then would glide over the city
and slip under the overcoat
of Mozart, or Liszt
(difficult to discern at such an hour);
however he always preferred Schubert
and of course ‒it’s self-evident‒
the “unfinished” symphony.

Unsettled then, half-finished, without a diploma,
he turned up an army recruit, July of ’74, in Keryneia
and as the concerto of machine-guns began,
he jumped out of the trench erect
and with impeccable movements, full of passion,
he started conducting his ultimate symphony;
a symphony, perfectly unfinished.

(Translation: Angelos Sakkis)

*

UNVOLLENDETE

                             Φραντς Σούμπερτ, Ημιτελής συμφωνία

Όλα τα άφηνε μισά:
το πανεπιστήμιο, τo κορίτσι της εφηβείας,
μέχρι κι εκείνο το ποίημα
πού ‘γραφε και ξανάγραφε,
χωρίς την πολυπόθητη κορύφωση
να πετυχαίνει.
«Εσύ για τίποτα δεν είσαι»,
τού ‘γραφε ἡ μάνα του απ’ το χωριό.

Μα όταν το σούρουπο σκάλωνε στη στέγη,
απλώνοντας εν’ ανεκλάλητο μελί
πριν απ’ το γκρίζο,
άρχιζε την αόρατη ορχήστρα του να διευθύνει,
με άψογες κινήσεις των χεριών.
Όριζε πρώτα και δεύτερα βιολιά με τάξη
στο ακατάστατο φοιτητικό δωμάτιο,
τα βαθύχορδα κοντραμπάσα, τα ευφώνια
και πίσω τα κρουστά σ’ ένα χαρίεν
πρελούδιο πάντοτε, ποτέ φινάλε.
Γλιστρούσε τότε η μουσική στην πόλη
και τρύπωνε στο πανωφόρι
του Μότσαρτ ή του Λιστ
(δύσκολο τέτοιαν ώρα να διακρίνεις),
εκείνος πάντως τον Σούμπερτ προτιμούσε
και βέβαια –αυτονόητο–
τη συμφωνία την «ημιτελή».

Έτσι ξεκρέμαστος, μισός, χωρίς πτυχίο,
φαντάρος βρέθηκε, Ιούλιο του ’74, στην Κερύνεια
και ως η συγχορδία ξεκίνησε των πολυβόλων,
πετάχτηκε έξω απ’ το χαράκωμα ορθός
και με κινήσεις άψογες, όλο πάθος,
την έσχατη συμφωνία του διηύθυνε
μια συμφωνία τέλεια ημιτελή.